🔺 در سال 1335 یا 1336 شمسی با حساسیت هایی که نسبت به علوم معقول پدید بود، دروس علامه طباطبایی(ره) تعطیل شد. پس از چندی در شبی بارانی به اتفاق بعضی از اعاظم درس فلسفه به منزل #علامه رفتیم. ایشان در کوچه ارک نزدیک منزل آیت الله سید احمد زنجانی مستاجر بودند. 💢 از ایشان تقاضا کردیم که درس #اسفار را مجددا شروع کنند. علامه (ره) فرمود: « اولا ادامه درس اسفار مناسب و لازم است و ثانیا من به #حافظ تفال زدم و این غزل آمد: من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم محتسب داند که من این کارها کمتر کنم   من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم   عشق دردانه ست و من غواص و دریا میکده سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم   لاله ساغرگیر و نرگس مست و بر ما نام فسق داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم   بازکش یک دم عنان ای ترک شهرآشوب من تا ز اشک و چهره راهت پرزر و گوهر کنم   من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنج ها کی نظر در فیض خورشید بلنداختر کنم   چون صبا مجموعه گل را به آب لطف شست کجدلم خوان گر نظر بر صفحه دفتر کنم   عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم   من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم   گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم   عاشقان را گر در آتش می پسندد لطف دوست تنگ چشمم گر نظر در چشمه کوثر کنم   دوش لعلش عشوه ای می داد حافظ را ولی من نه آنم کز وی این افسانه ها باور کنم   📚 شمس الوحی تبریزی، آیت الله جوادی آملی، ص ۲۲۳ #در_محضر_علامه #امتداد_حکمت @albayann