ماسک، گرما، فاصله، ضدعفونی، وقتِ کم روضه‌هایت ناز دارد! هرچه باشد می‌خرم:) #حسین

یقین و اعتقادم بر این است که اگر گریه ، بی تابی ، بکاء و ناله ی حضرت زهرا _سلام الله علیها_ و همراهان آن مظلومه یعنی هزار نبی ، هزار صدیق ، هزار شهید و هزار هزار ملک با آن حالتی که در اخبار پیشین گفته شده ، نبود ، هر آینه می گفتم که گریه و بکایی که لایق حضرت سید الشهدا _علیه السلام_ باشد به عمل نیامده و نخواهد آمد ؛ هرچند بر آن مظلوم عطشان همه اهل دنیا از اول خلقت تا قیامت گریه کنند . |ملا آقا دربندی ، سعادات ناصریه| ‌

دوباره خیمه ها شد به پا ... لبیک

چون حسین به ذات عراق رسید بشر بن غالب را دید که می آمد ، پرسید که ای بشر از کوفیان چه خبر داری؟ بشر گفت : یابن رسول الله ، نشنوده ای که «الکوفی لا یوفی» فرمود که راست گفتی و از آن جا درگذشت . |ملاحسین کاشفی ، روضه الشهدا| ‌

یادت هست ؟ سرِ شب می رفتیم مسجد المصطفی . می نشستیم پای منبر میرزا . تا «االسلام علیک» را می گفت صدای گریه و آه بلند می شد . مجلس که تمام می شد ساعت ده بود . دل می سوزاندی برای مداح مسجد ، که مستمع ندارد . منبر حاج آقا که تمام می شد ، مسجد می ماند و تک و توک پیرمردی . راه می افتادیم به سمت ورزشگاه شیرودی . تا چایی و غذای موکبِ دم در را بخوریم ، آیینه شروع می کرد به روضه خواندن . با صفا بود . الحق خوب می خواند . از هلال احمر می ایستادند گوشه کنار مجلس . شبِ ششم یادت هست ؟ خادم های حرم حضرت معصومه با پرچم حرم آمدند . یادت هست ، چند هفته پیش فیلمش را گذاشته بودم . آن مجلس از شانسِ بد نقطه کور دوربین جا نبود . تویِ فیلم گوشه ای از تصویر ، نشسته بودم . شد و یک سال گذشت . روضه که تمام می شد ، شکری می آمد . شروع می کرد به دم گرفتن هر شبه «یوما ، یوما ، ویلی علی المظلوم» . تا می رسید به «دوباره خیمه ها شد به پا » جوان تر ها و پیرمرد های میان دار برهنه می شدند . حالا تو با مبانی برایش اثبات کن نباید برهنه شد ، چه فایده که «پایان ماجرای دل و عقل روشن است!». داشتم می گفتم ، یادت هست شب ششم ، شهید آوردند . شهید گمنام . مجلس که تمام می شد ، ساعت دوازده بود . ساعت دوازده تا دو هم وقت مداحی هیئت شاهِ علقمه بود . می دیدی نصف جمعیت خادم الرضا ، راه می افتادند به سمت مسجد اعظم . عطایی می خواند تا ساعت دو . شب ششم ، شهید را بعد از آن جا آوردند محفل . اگر هم نمی رفتیم محفل شاه علقمه ، راه می افتادیم سمت خانه . موکبِ سر خیابان شام می خوردیم . یادت هست آن شب که ساندویچ خوراک می دادند . آن را یادت هست که با دهان پر زنگ زده بود به رفیقش «ممد بیا که دارن خوراک میدن !» . . امسال را نمی دانیم ، تا چه شود . ولی ، همان بند هرشب که شکری می خواند ، ان شا الله سر جایش هست . «قرارمون ، اربعین ، امسال ، کربلا » سرِ جایش هست . دهه اول که تمام شد ، بیفتیم به صرافت که همسفرمان که باشد و از کدام مرز برویم ، سرِ جایش هست . #دوباره‌خیمه‌ها‌شد‌به‌پا‌لبیک #قرارمون‌اربعین‌امسال‌کربلا‌لبیک ‌

« حدیث خواب و سر و بوسه » ، ابتدایش بود تو فکر میکنی این « روضه » ، انتها دارد ؟ #شرمنده‌ایم‌اگر‌از‌غمت‌نمرده‌ایم #شب‌سوم

آوازی از حبیب برآمد که یابن رسول الله دریاب مرا و این صدا به گوش حسین رسید . مرکب بر انگیخته خود را بدو رسانید . حبیب دیده باز کرد و گفت : ای شاه زاده سخنی بفرمای و پیغامی که به جد و پدر خود داری بازگوی . گویا زبان حال حبیب در آن محل مضمون این دو بیت ادا می نمود : پیرانه سر کشیدم سر در ره سگانت موی سفید کردم جاروب آستانت لعل تو جان و من هم دارم رمیده جانی حرفی بگو که بادا جانم فدای جانت حسین او را به بهشت بشارت داد و آن پیر پاک ضمیر به آن مژده‌ی دلپذیر ، روی به سفر آخرت نهاد . |ملاحسین کاشفی ، روضه الشهدا| ‌

چو اَعدا دید قاسم را که در گردن کفن دارد همه گفت از ره تحسین: عجب وجه حسن دارد! رُخش چون پرتوافکن شد در آن وادی، فلک گفتا: خوشا حال زمین را، کو مَهی در پیرهن دارد لبش پژمرده، همچون گل ز سوز تشنگی، امّا: تو گویی چشمۀ کوثر در این شیرین دهن دارد چو بلبل شور انگیزد در آوازِ رجزخوانی به شوق نوگلی کو در میانِ آن چمن دارد کشیده تیغ خون‌افشان ز ابرو در صف هیجا تو گویی ذوالفقار اندر کفِ خود، چون حسن دارد چنان آشوب افکند اندر آن صحرا ز خون‌ریزی پس از حیدر، نه در خاطر، دگر، چرخ کهن دارد چه بی ‌انصاف بودی آن جفاجویان سنگین ‌دل چه جای نیزه و خنجر در آن سیمین بدن دارد؟ زِ هر سو لشکر عُدوان هجوم آورد چون ظلمت به صید شاهبازی، جمله گو: زاغ و زغن، دارد فکندند از سریر زین، سلیمان ‌وار آن شه را بلی اندر کمین، دائم، سلیمان، اَهرمن دارد چو سرو قدِّ او، زینت، گلستان بلا را شد بگفتا: تاب سم اسب، کی همچون بدن دارد؟ مرا دریاب یا عَمّا ز روی مرحمت اکنون که مرغ روح، شوق دیدن بابَم حسن دارد خَموش ای ناصرالدّین شه، یقینم شد که هر زهری به جام آل حیدر سازد این چرخ کهن دارد |ناصرالدین‌شاه‌قاجار| ‌

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: یَا زُرَارَة... مَا مِنْ عَبْدٍ یُحْشَرُ إِلَّا وَ عَیْنَاهُ بَاکِیَةٌ إِلَّا الْبَاکِینَ عَلَى جَدِّیَ الْحُسَیْنِ علیه السلام فَإِنَّهُ یُحْشَرُ وَ عَیْنُهُ قَرِیرَةٌ وَ الْبِشَارَةُ تِلْقَاهُ وَ السُّرُورُ بَیِّنٌ عَلَى وَجْهِهِ وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ وَ الْخَلْقُ یُعْرَضُونَ وَ هُمْ حُدَّاثُ الْحُسَیْنِ علیه السلام تَحْتَ الْعَرْشِ وَ فِی ظِلِّ الْعَرْشِ لَا یَخَافُونَ سُوءَ یَوْمِ الْحِسَابِ یُقَالُ لَهُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ فَیَأْبَوْنَ وَ یَخْتَارُونَ مَجْلِسَهُ وَ حَدِیثَهُ وَ إِنَّ الْحُورَ لَتُرْسِلُ إِلَیْهِمْ أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَاکُمْ مَعَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ فَمَا یَرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیْهِمْ لِمَا یَرَوْنَ فِی مَجْلِسِهِمْ مِنَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَة... |کامل الزیارات| ‌

امام صادق علیه السلام : هیچ بنده‏ اى نیست که روز قیامت محشور شود مگر آنکه چشمانش گریان است غیر از گریه‏ کنندگان بر جدّم حضرت حسین بن على علیهما السّلام چه آنکه ایشان در حالى که چشمانى روشن و باز دارند محشور می گردند و آثار سرور و شادى در صورتشان نمایان مى‏ باشد، مردم در فزع و ناراحتى بوده ولى ایشان از هر غم و محنتى در امان هستند، مردم متفرق و پراکنده و مضطرب بوده ولى ایشان در زیر عرش و سایه آن به یاد حسین علیه السّلام بوده و در باره آن جناب به گفتن حدیث مشغولند، از ناملایمات و ناراحتیهاى روز حساب هیچ خوف و هراسى ندارند. به ایشان گفته می شود: داخل بهشت شوید ولى آنها از ورود به بهشت امتناع نموده و مجلس ذکر حسین علیه السّلام را اختیار مى‏ کنند، حور العین فرشتگان به آنها پیغام می دهند که ما با ولدان مخلّد مشتاق شما هستیم ولى ایشان از فرط سرور و نشاطى که در مجلسشان دارند سرشان را بالا نکرده و به آنها نمى ‏نگرند. ‌

...مردم متفرق و پراکنده و مضطرب بوده ولى ایشان در زیر عرش و سایه آن به یاد حسین علیه السّلام اند و در باره آن جناب به گفتن حدیث مشغولند... ‌