غربت آن است که با جمعی و جانانت نیست از تو هم با خبر آن سرو خرامانت نیست خنده بر لب زده ام یک دل پر خون دارم چه کنم با غم و تشویش که مهمانت نیست هر که با خود بزند حرف، نه، دیوانه که نیست با خودت حرف بزن تا مه تابانت نیست محرمِ راز کسی نیست در این دور و زمان سایه ای بر سر این بی سر و سامانت نیست غربت آن است که باشد همه با او و تو نه دل جامانده ببین باز نگهبانت نیست #سهراب‌عرب‌زاده