روبروی سوزان و گفت: خب؟ سوزان گفت: از یه طرف دیگه هم شاهزاده با طرح پیمان نوین، میخواد همه رو متحد و منسجم کنه. درسته؟ پیتر: خب؟ سوزان ادامه داد: مگه میشه بگیم متحدیم اما تو میدان نه؟ مگه میشه فقط سرِ زبون و پشت پرده بگیم ما همه با هم هستیم اما جلوی رژیم نه؟ پیتر گفت: چی میخوای بگی؟ سوزان بلند شد و روی مبل کنار پیتر نشست و گفت: خب بذار ترکیبی عمل کنیم. بذار یه بار هم که شده، همه ظرفیت ها علیه رژیم فعال بشه. مخالفتی با مریم و آلادپوش نکنیم و بذاریم اجرا کنند. ببینیم چیکار میتونن بکنن! پیتر گفت: مثل یه جای کوچیک مثل اقلیم کردستان. سوزان گفت: مثلا. یا حتی خوزستان و یا بلوچستان. پیتر گفت: نه ... برای اون دو جا مستقیما از سازمان سیا تصمیم میگیرند. تا اونا نگن، زیرِ عَلَم مریم و آلادپوش نمیان. سوزان گفت: پس هیچی. همین کردستان عراق و کردستان ایران که گفتی. بذار همون کاری که صدام با مسعود و مریم کرد، شاهزاده هم باهاشون بکنه. پیتر با لبخند گفت: نهایت کمک ما هم به اونا حمایت معنوی و رسانه ای باشه. سوزان گفت: چون اونا رسانه ندارن و کارِ رسانه ای بلد نیستند، بهترین لطفی هست که در حقشون میکنیم. پیتر: میفهمم. خب خودمون چی؟ سوزان گفت: به شاهزاده بگین شما یه سوپرمن دیپلمات هستین. یه جنتلمنِ دختربازِ جذابِ قابِ تصاویرِ شبکه های بین المللی. میدونم فرسایشی میشه اما باید مردم شما رو بخوان. با همین فرمونِ اعتراضات مدنی و این چیزا. پیتر گفت: و بهش بگیم با دول و بندِ این وحشیا تو چاه نرو! سوزان: دقیقا ... دقیقا ... دقیقا ... پیتر سرشو تکان داد و یه کم راحتتر روی مبل لم داد. انگار خیالش از بابت نوعی سردرگمی و یه چیزایی راحت شده باشه. سوزان هم تا ذره آخرِ سیبشو خورد و پاشد تو آینه یه نگاه کرد و یه کم ابروهاشو مرتب کرد و خداحافظی کرد و رفت. ادامه دارد... @alemafzal

یک پیشنهاد برای کمک به فقیران محله... ⬅️ یک پیشنهـــــــاد ✍به بقالۍها و سوپرمارکت های محل های فقیر نشین برید و از مغازه دار بخواهید دفتر بدهی های مشتریان رو بهتون نشون بده. بدون شک زنان بیوه و فقیرانی را خواهید یافت که اجناس و مایحتاجشون رو به صورت نسیه مےخرند. و صبر مےکنند تا حقوقشون رو دریافت کنند و یا اینکه از جایی بهشون کمک برسه، خواهید دید حجم بدهی هاشون در دیدگاه شما بسیار کم خواهد بود ولی برای آنان بار سنگینی در زندگیشان هست. بدهی هایی که قادر هستید رو بپردازید، حتی اگر توانستید بخشی از اون رو پرداخت کنید. هر ماه این کار رو در مغازه های مختلف تکرار کنید تا این خیرات شامل تعداد زیادی از خانواده ها شود. اگر حتی قادر به این کار نیستید این ایده و فکر رو به دیگران بگویید شاید دیگری آن را عملی کند. ان شاء الله شما نیز از اجر و ثواب آن بهره خواهید برد. با انتشار این پیام در ثواب آن شریک باشید.

سلفی مرزبانان کشور در سرمای ۲۵ درجه زیر صفر خدا قوت سربازان وطن #پلیس_مجاهد

زن خوب یه سرمایه است. امام #صادق(ع) فرمود: #زن مانند #گردنبند است، دقّت كن كه چه چيز را بر گردن خود مى‏ آویزی. زنان شايسته و پاک، بالاتر و گرانبهاتر از #طلا و #نقره هستند. زنان گمراه و فاسد در عقیده و رفتار نيز ارزشی کمتر از #خاک دارند؛ بلکه خاك ارزشمندتر از آنان است. 📚کلینی، کافی، ج5، ص332. #الگوی_زهرایی

زنده‌یاد حجت الاسلام حاج آقا یگانه مرقی.. :حکایت مرد صابونی و ملاقات با امام زمان(عج)!✨ شخص عطاری از اهل بصره می گوید:  روزی در مغازه عطاریم نشسته بودم که دو نفر برای خریدن سدر و کافور به دکان من وارد شدند. وقتی به طرز صحبت کردن و چهره هایشان دقت کردم، متوجه شدم که اهل بصره و بلکه از مردم معمولی نیستند به همین جهت از شهر و دیارشان پرسیدم؛ اما جوابی ندادند.  من اصرار می کردم؛ ولی جوابی نمی دادند. به هر حال من التماس نمودم، تا آن که آنها را به رسول مختار صلی الله علیه و آله و سلم و آل اطهار آن حضرت قسم دادم. مطلب که به این جا رسید، اظهار کردند:  ما از ملازمان درگاه حضرت حجت علیه السلام هستیم. یکی از جمع ما که در خدمت مولایمان بود، وفات کرده است؛ لذا حضرت ما را مأمور فرموده اند که سدر و کافورش را از تو بخریم. همین که این مطلب را شنیدم، دامان ایشان را رها نکردم و تضرع و اصرار زیادی نمودم که مرا هم با خود ببرید.  گفتند: این کار بسته به اجازه آن بزرگوار است و چون اجازه نفرموده اند، جرأت این جسارت را نداریم.  گفتم: مرا به محضر حضرتش برسانید، بعد همان جا، طلب رخصت کنید اگر اجازه فرمودند، شرفیاب می شوم والا از همان جا بر می گردم و در این صورت، همین که در خواست مرا اجابت کرده اید خدای تعالی به شما اجر و پاداش خواهد داد؛ اما باز هم امتناع کردند.  بالاخره وقتی تضرع و اصرار را از حد گذراندم، به حال من ترحم نموده و منت گذاشتند و قبول کردند. من هم با عجله تمام سدر و کافور را تحویل دادم و دکان را بستم و با ایشان به راه افتادم، تا آن که به ساحل دریا رسیدیم. آنها بدون این که لازم باشد به کشتی سوار شوند، بر روی آب راه افتادند؛ اما من ایستادم.  متوجه من شدند و گفتند: نترس؛ خدا را به حق حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف قسم بده که تو را حفظ کند. بسم الله بگو و روانه شو.  این جمله را که شنیدم، خدای متعال را به حق حضرت حجت ارواحنا فداه قسم دادم و بر روی آب مانند زمین خشک به دنبالشان به راه افتادم تا آن که به وسط دریا رسیدیم. ناگاه ابرها به هم پیوستند و باران شروع به باریدن کرد.  اتفاقاً من در وقت خروج از بصره، صابونی پخته و آن را برای خشک شدن در آفتاب، بر پشت بام گذاشته بودم.  وقتی باران را دیدم، به یاد صابونها افتادم و خاطرم پریشان شد. به محض این خطور ذهنی، پاهایم در آب فرو رفت؛ لذا مجبور به شنا کردن شدم تا خود را از غرق شدن، حفظ کنم؛ اما با همه این احوال از همراهان دور می ماندم. آنها وقتی متوجه من شدند و مرا به آن حالت دیدند، برگشتند و دست مرا گرفتند و از آب بیرون کشیدند و گفتند: از آن خطور ذهنی که به فکرت رسید، توبه کن و مجدداً خدای تعالی را به حضرت حجت علیه السلام قسم بده. من هم توبه کردم و دوباره خدا را به حق حضرت حجت علیه السلام قسم دادم و بر روی آب راهی شدم.  بالاخره به ساحل دریا رسیدیم و از آن جا هم به طرف مقصد، مسیر را ادامه دادیم. مقداری که رفتیم در دامنه بیابان، چادری به چشم می خورد که نور آن، فضا را روشن نموده بود.  همراهان گفتند: تمام مقصود در این خیمه است و با آنها تا نزدیک چادر رفتم و همان جا توقف کردیم. یک نفر از ایشان برای اجازه گرفتن وارد شد و درباره آوردن من با حضرت صحبت کرد، به طوری که سخن مولایم را شنیدم؛ ولی ایشان را چون داخل چادر بودند، نمی دیدم حضرت فرمودند: « ردّوه فانه رجل صابونیّ »  یعنی او را به جای خود برگردانید و دست رد به سینه اش بگذارید؛ تقاضای او را اجابت نکنید و در شمار ملازمان ما ندانید؛ زیرا او مردی است صابونی.  این جمله حضرت، اشاره به خطور ذهنی من در مورد صابون بود؛ یعنی هنوز دل را از وابستگیهای دنیوی خالی نکرده است تا محبت محبوب واقعی را در آن جای دهد و شایستگی همنشینی با دوستان خدا را ندارد.  این سخن را که شنیدم و آن را بر طبق برهان عقلی و شرعی دیدم، دندان این طمع را کنده و چشم از این آرزو پوشیدم و دانستم تا زمانی که آیینه دل، به تیرگیهای دنیوی آلوده است، چهره محبوب در آن منعکس نمی شود و صورت مطلوب، در آن دیده نخواهد شد چه رسد به این که در خدمت و ملازمت آن حضرت باشد.» 📚 این حکایت را علامه طهرانی(ره) در جلد اول کتاب «مطلع انوار» ص 119، نقل فرمودند.

کلامی از #شیخ_بهایی ✍آدمی اگر پيامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نيست، زيرا : اگر بسيار كار كند، می‌گويند احمق است ! اگر كم كار كند، می‌گويند تنبل است ! اگر بخشش كند، مي‌گويند افراط مي‌كند ! اگر جمعگرا باشد، می‌گويند بخيل است ! اگر ساكت و خاموش باشد می‌گويند لال است ! اگر زبان‌آوری كند، می‌گويند ورّاج و پرگوست ..! اگر روزه برآرد و شب‌ها نماز بخواند می‌گويند رياكاراست ! و اگر نكند میگويند كافراست و بی‌دين ..! لذا نبايد بر حمد و ثنای مردم اعتنا كرد و جز از خداوند نبايد ازكسی ترسيد. پس آنچه باشید که دوست دارید ... شاد باشید ؛ مهم نیست که این شادی چگونه قضاوت شود !

سیّد حسین کوه کمری و شیخ انصاری یکی از مراجع تقلید بزرگ مرحوم آسیّد حسین کوه کمری، این در مسجد ترکا در نجف اشرف درس می گفت. خدا قسمت همه ما کنیم برویم نجف، چند روزی در نجف بمانیم مسجد ترکها را آنجا ببینیم. آنوقت مسجد ترکها محل درس مراجع بود. یک روزی این مرحوم آسیّد حسین کوه کمری زودتر آمد. مثلاً جایی بود و نیم ساعت مانده به درس آمد درس تا اینکه آقایان جمع بشوند. ایشان درس بگوید نشست پای منبر. دید که چهار پنج نفر از شاگردهایش یک گوشه ای دارند درس می خوانند، درس می گویند دید یک شیخی دارد درس می گوید وسه چهار تا شاگرد هم دارد، گوش داد دید به عجب درس پر محتوایی. یک قدری بیشتر گوش داد دید درسش از درس خودش بهتر است. یک مقدار بیشتر گوش داد دید که اگر عوض بشود، استاد بشود شاگرد، شاگرد بشود استاد، بهتر است. خوب آقایان فضلا آمدند مسجد ترکها پر شد، از مجتهدین، از نیمه مجتهدین، از فضلا و از جمله این چهار پنج نفر هم درسشان تمام شد نشستند درس آقا. از شاگردهای آقا بودند ایشان رفتند منبر، گفتند که آقایان من امروز گوش دادم به درس این آشیخ، نمی دونم اسمش چیه. اما دیدم درسش بالاتر منه، محتوایش بیشتر از منه تفهیم و تفهمش بیشتر از منه. بنابراین فردا این آقا استاد، منِ شاگرد می نشینم پای منبر آقا. شیخ انصاری بود. شیخ انصاری از آنجا شد شیخ انصاری. و بالاخره فردا مرحوم شیخ انصاری رفتند منبر، آسیّد حسین کوه کمری نشستند پای منبر او. معلوم است این چه مقامی دارد. معلوم است این همه چیز در مقابلش پوچ است جز نور خدا. دیگه معلوم است توانسته به جایی برسد که درخت رذالت را از دل برکنده، منیّتها، خودیّت ها، تکبّرها، منم و علمم، منم، مالم، منم شهرتم، اینها دیگه کنده شده است. اصلاً ریشه کن شده است. #اخلاقی

یا ایها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثى و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا ان اکرمکم عند الله اتقاکم ان الله علیم خبیر اى مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‏ها و قبیله‏ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ (اینها ملاک امتیاز نیست،) گرامى‏ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است!