هدایت شده از کانال رسمی ذاکرین مدیران هیئآت خراسان شمالی
.
استاد سیدرضا مؤید؛
الگوی شاعران هیئتیسرا
بخش یکم
(بخشهایی از مقدمه دیوان استاد مؤید؛ به قلم اینجانب)
شعر مناسب اجرا در هیئت در حقیقت همان شعر مذهبی ولایی است؛
که به جهت مردمیبودن آن، نشانهها و ویژگیهای خاصی مییابد؛
به عبارت دیگر،
شعر هیئتی یا همان شعر مناسب اجرا در هیئت، تافته جدابافته از شعر ولایی نیست!
واضحترین و مهمترین وجه تمایز این نوع شعری با دیگر اشعار،
بهره گیری از زبان و شیوه بیان عامیانه است؛
پس میتوان گفت هر شعر مذهبی که با بهره گیری از ادبیات عامیانه و طبق معیارهای خاص آن سروده شده است، میتواند مناسب اجرا در هیئت باشد.
مرور ابیات این شعر در تبیین این فرضیه ما را یاری میکند:
مهر تو را به عالم امکان نمیدهم
این گنج پربهاست من ارزان نمیدهم
گر انتخاب جنت و کویت به من دهند
کوی تو را به جنت و رضوان نمیدهم
نام تو را به نزد اجانب نمیبرم
این اسم اعظم است به دیوان نمیدهم
جان میدهم به شوق وصال تو یا حسین
تا بر سرم قدم ننهی جان نمیدهم
ای خاک کربلای تو مهر نماز من
آن مهر را به مُلک سلیمان نمیدهم
دل جایگاه عشق تو باشد نه غیر تو
این خانه خداست به شیطان نمیدهم
گر جرعه ای ز آب فراتت شود نصیب
آن جرعه را به چشمه حیوان نمیدهم
تا سر نهاده ام چو مؤید به درگهت
تن زیر بارِ منت دونان نمیدهم
(سیدرضا مؤید خراسانی)
شعر، سرشار از مضامین روایی، نکات ادبی و فنی است؛
اما نکته مهم در این شعر، سادگی زبان و شیوه بیان است.
زبان شعر، بدون تکلّف و پچیدگی است
و شاعر در ضمن سهل کردن زبان، از ممتنع بودن آن غافل نبوده ست؛
به همین جهت، در لایههای درونی اکثر ابیات از تشبیه بهره برده و با چاشنی بیانی تعریضی،
نحوه بیان شعر را به فطرت زبان مردم نزدیک کرده است.
#پاسداشت_مقام_ادبی_معنوی_مرحوم_استاد_مؤید
#درباره_معیارهای_شعر_مناسب_اجرا_در_هیئت
#سید_مهدی_حسینی_رکن_آبادی
۱