🔹بحث روایتی قسمت سوم👇 🔸مؤلف: اين معنا در تهذيب از سليم بن قيس از اميرالمؤمنين (عليه السلام نيز روايت شده. و در مجمع البيان بعد از نقل روايت منهال گفته است: همه فقهاء گفته اند كه منظور آيه، يـتـامـاى عـمـوم مـردم اسـت، و هـمـچـنـيـن مـسـاكـيـن و ابـنـاى سبيل. و اين معنا از ائمه عليهم السلم هم روايت شده. و در كـافـى بـه سـند خود از زراره نقل كرده كه از حضرت باقر و حضرت صادق عليه السلام شـنـيده كه فرمودند: خداى تعالى امور خلق خود را به پيامبرش تفويض نموده تـا مـعـلوم كـنـد اطـاعـتـشـان چـگـونـه اسـت، آنـگاه اين آيه را تلاوت فرمودند: (ما اتيكم الرسـول فـخـذوه و مـا نـهـيـكـم عـنـه فـانـتـهـوا). مؤلف: روايـات در ايـن مـعـنا از ائمه اهـل بـيـت عـليـهـم السـلم بسيار وارد شده، و مراد از (واگذار نمودن امور خلق ) به طـورى كـه از روايـات بـرمـى آيـد، امـضـايـى اسـت كـه خـداى تـعـالى از تـشـريـعـات رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلم نموده، و اطاعت آن جناب را در آن تشريعات واجب ساخته ، و ولايت و سرپرستى مردم را به آن جناب واگذار نموده. اين است معناى تفويض نه اينكه از خود سلب اختيار نموده، و امور را به كلى به آن جناب واگذار كرده باشد، چون چنين چيزى عقلا محال است. و نـيـز در هـمـان كـتاب به سند خود از امام صادق عليه السلام روايت كرده كه در ضمن حديثى فرمود: ايمان اجزايى دارد كه به هم متصلند، پس ايمان خود يك خانه است، همچنان اسـلام يـك خـانـه، و كفر يك خانه است (و لذا مى گويند: فلانجا دار الايمان است، يا دار الكفر است ). چند روايت درباره ايـمـاان و ايـنـكـه ديـن حـب، و حب دين است و درباره صفت رذيله شرح و در كتاب محاسن به سند خود از ابى عبيده از امام باقر عليه السلام روايت شده كه در ضـمـن حديثى فرمود: اى زياد! واى بر تو، مگر دين بجز حب چيز ديگرى است. مگر نمى بينى كلام خداى را كه مى فرمايد: (ان كنتم تحبون اللّه فاتبعونى يحببكم اللّه و يغفر لكـم ذنـوبـكـم ). آيـا بـه كـلام خـدا نـظـر نمى كنيد كه به محمد صلوات اللّه عليه فرموده: (حبب لكم الايمان و زينه فى قلوبكم - ايمان را محبوب دلهايتان كرد، و آن را در دلهـايـتـان بـيـاراسـت ). و نـيـز فـرموده : (يحبون من هاجر اليهم - دوست مى دارند مسلمانانى را كه به سويشان هجرت مى كنند). آنگاه فرمود: پس دين همان حب است، و حب هم دين است. و در مـجـمـع البـيـان مـى گـويـد: در حـديـثـى آمـده كـه بـخـل و ايـمـان در قـلب هـيچ مسلمانى جمع نمى شود، و همچنين غبار در راه خدا و دود جهنم در جـوف مـرد مـسـلمـانـى جـمـع نـمـى شـود. و در كـتـاب فـقـيـه آمـده كـه : فـضـل بـن ابـى قره سمندى گفته است : امام صادق عليه السلام به من فرمود: آيا مى دانـى #شـحـيـح كـيـسـت؟ عـرضـه داشـتـم: شـحـيـح هـمـان بـخـيـل اسـت. فـرمـود: نـه، شـحـيـح از بـخـيـل بـدتـر اسـت، بـراى ايـنـكـه بـخـيـل بـه مـعـنـاى كـسـى اسـت كـه از آنـچـه خـودش دارد بـخـل مـى ورزد، و در راه خدا نمى دهد، ولى شحيح كسى است كه حتى از آنچه در دست مردم اسـت بـخـل مـى ورزد، نـه خودش به كسى چيزى مى دهد، و نه مى گذارد ديگران بدهند، و حـتـى هـيـچ چـيـزى در دسـت مـردم نمى بيند، مگر اينكه آرزو مى كند از آن او مى بود، چه از حـلال و چـه از حـرام، و بـه هـيـچ رزقـى از خـداى عزوجل قانع نمى شود. __ 🌷شادی روح علامه طباطبایی ره صلوات👇 https://eitaa.com/joinchat/3198156911C12d6d8964a