🔰ضرورت دقت در فعل ائمه طاهرین برای استنباط تکالیف حکومتی 🔸كساني كه التفاتي به #تكامل_تاريخ ندارند، #قضيه_حضرت_سيدالشهداء (صلوات الله و سلامه عليه) را به دليل اينكه معصومينِ ديگر عين او اين كار را نكرده‌اند، حمل مي‏كنند مي‏گويند “قضيهٌ في واقعه” (یک قضیه‌ای در یک واقعه‌ای است، یعنی به نوعی استثناست) [است]؛ تكليفي براي يك زمان خاص بود (و) براي هيچ عصر و نسلي هم اين “بيان” و “تقرير” و “فعلي” نيست كه “تكليف آور” باشد. اينكه در چه شرايطي اين «فعل (عمل امام که در اینجا جهاد است)،قول (بیانات امام در آن واقعه)،تقرير (تایید معصوم نسبت به کاری)» بايد #ملاك_حكم باشد و در چه زماني بايد صلح امام حسن -صلوات الله عليه- و مثلاً ائمه ديگر ملاك شود؟ اينكه از اين بايد #استنباط_تكليف بشود و بدانيم كجا موضع بگيريم، چرا انجام نمي‏گيرد؟ چرا #قضيه_حضرت_ابا_عبد_الله (ع) كه از اعظم قضاياي عالم اسلام و خلقت است اين را مثل يك چيز كوچك جزئي به آن نگاه مي‏كنند؟! يك وقتي است كه شما مي‏گوئيد فلان پير زن، پير مرد، فلان كاسب آمده است نزد معصوم يك سؤالي كرده است [و] يك چيزي جواب او داده‏‌اند كه مخصوص خود او بوده است و نمي‏شود از آن حكمي مثل يك قانون استصحاب (یکی از اصول عملیه در اصول فقه به معنای اینکه حالت سابق باقی بماند و همانطور حکم شود)، استنباط كرد. ولي زماني مي‏گوئيد #عمل_معصوم، آن هم يك عملي كه در زيارات، در روايات، از اعمالي است كه در كل تاريخ گل سرسبد است [باید محل دقت برای استنباط تکلیف قرار بگیرد] 📚منبع: مبادی اصول فقه احکام حکومتی جلسه 11، 1373/11/30