بسم الله «تصویر رویایی» تصویرذهنی همه از نویسنده ها، یک منظره رویایی در روبه رو هست و یک میز ازچوب درخت، با یک ماگ بلند پر ازقهوه، یک مدادیا خودکار روان و یک دفتر. ترجیحا گل گلی بزرگ باخطای فاصله دار. باید بگم در واقع این ارزوی هرنویسنده هست وشاید هرکس که کارش به تمرکز احتیاج داره اما کسایی مثل من، به جای تصویر اول، تصویر دوم در موردشون صدق می کنه، وبه جای سکوت توی اون تصویر، سهمشون صدای بچه ها از پشت یک درنیمه بسته‌است. که گاهی تبدیل میشه به صدای گریه. واقعیت اینه که مادر مساوی با تمام وقت صرف خانه و بچه شدن نیست و اگه قرار باشه این اتفاق بیفته، پس این تصویر جدا نشدنی زندگی هست. خیلیا میگن چطور وقت میکنی و جواب من همیشه اینه؛ مدیریت وقت به‌علاوه‌ی مقدار زیادی بیخیالی. بی خیالی ای کفقط نتیجش جوش نخوردن و استرس نداشتن باشه و نه بلا سر بچه ها اومدن وگرسنه موندن خانواده. واقعیت اینه که بچه ها باید مدیریت بشن.سرو صدا دارن،باید بازی کنن بدون اینکه تمام وقت و ذهنشون پای تلویزیون یا رسانه های دیجیتال بگذره. واین همه یعنی ما مادرها باید براشون وقت بگذاریم اما بدون شک یکی از مهمترین جلوه های همراهی همسران در زندگی، این وقتهاست. وقتهایی که میخوای تنها باشی، وقتهایی که باید به پرورش روح وجسمت، اختصاص پیدا کنه، وقتهایی که می‌خوای تن خستت رو کمی استراحت بدی... اینجور وقتها و با این شرایط هست که مادرها میتونن فرزنداوری رو در کنار پرورش روح وجسمشون داشته باشن.. پس همه باید به نوبه ی خودمون، تو این قضیه سهم ایفا کنیم تا از این سالهای بحران، سربلند بیرون بیایم. 🔶 عیدتون مبارک🔶 #فرزند #رویا #نویسندگی