شما را از دنیاپرستی می ترسانم، زیرا منزلگاهی برای كوچ كردن، نه منزلی برای همیشه ماندن است، دنیا خود را با غرور زینت داده و با زینت و زیبایی می فریبد، خانه ای كه نزد خداوند بی مقدار است زیرا كه حلال آن با حرام، و خوبی آن با بدی، و زندگی در آن با مرگ، و شیرینی آن با تلخیها درآمیخته است، خداوند آن را برای دوستانش انتخاب نكرد. و در بخشیدن آن به دشمنانش دریغ نفرمود خیر دنیا اندك و شر آن آماده و فراهم آمده اش پراكنده، و ملك آن غارت شده، و آبادانی آن رو به ویرانی نهاده است، چه ارزشی دارد خانه ای كه پایه های آن در حال فرو ریختن و عمر آن چون زاد و توشه پایان می پذیرد؟ و چه لذتی دارد زندگانی كه چونان مدت سفر به آخر می رسد؟ روش برخورد با دنیا مردم! آنچه را خدا واجب كرده جزو خواسته های خود بدانید، و در پرداختن حقوق الهی از او یاری طلبید، و پیش از آنكه مرگ شما را بخواند گوش به دعوت او دهید، همانا زاهدان اگر چه خندان باشند، قلبشان می گرید، و اگر چه شادمان باشند اندوه آنان شدید است، و اگر چه برای نعمتهای فراوان مورد غبطه دیگران قرار گیرند اما با نفس خود در دشمنی بسیاری قرار دارند. نكوهش از غفلت زدگان یاد مرگ از دلهای شما رفته، و آرزوهای فریبنده جای آن را گرفته است، و دنیا بیش از آخرت شما را تصاحب كرده، و متاع زودرس دنیا بیش از متاع جاویدان آخرت در شما نفوذ كرده است، و دنیازدگی قیامت را از یادتان برده است. همانا شما برادران دینی یكدیگرید، چیزی جز درون پلید، و نیت زشت، شما را از هم جدا نساخته است، نه یكدیگر را یاری می دهید، نه خیرخواه یكدیگرید، و نه چیزی به یكدیگر می بخشید، و نه به یكدیگر دوستی می كنید. شما را چه شده است؟ كه با به دست آوردن متاعی اندك از دنیا شادمان می گردید! و از متاع بسیار آخرت كه از دست می دهید اندوهناك نمی شوید! اما با از دست دادن چیزی اندك از دنیا مضطرب شده كه آثار پریشانی در چهره ها آشكار است و بی تابی می كنید، گویا این دنیا محل زندگی جاودان شما و وسائل آن برای همیشه از آن شماست، چیزی شما را از عیبجویی برادر دینی باز نمی دارد جز آنكه می ترسید مانند آن عیب را در ش ما به رختان كشند، در بی اعتنایی به آخرت و دوستی دنیا یكدل شده اید، و هر یك از شما دین را تنها بر سر زبان می آورید، و چنان از این كار خشنودید همانند كارگری كه كارش را به پایان رسانده و خشنودی مولای خود را فراهم كرده . #نهصت_نهج_البلاغه_خوانی @zedbanoo

در نهی از غیبت مردم پرهیز دادن از غیبت و بدگویی به كسانی كه گناه ندارند، و از سلامت دین برخوردارند، رواست كه به گناهكاران ترحم كنند، و شكر این نعمت گذارند، كه شكرگزاری آنان را از عیبجویی دیگران باز دارد، چرا و چگونه آن عیبجو عیب برادر خویش گوید؟ و او را به بلایی كه گرفتار است سرزنش می كند؟ آیا به خاطر ندارد كه خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشی فرمود؟ چگونه دیگری را بر گناهی سرزنش می كند كه همانند آن را مرتكب شده! یا گناه دیگری انجام داده كه از آن بزرگتر است؟ به خدا سوگند! اگر خدا را در گناهان بزرگ عصیان نكرده و تنها گناه كوچك انجام داد، اما جرات او بر عیبجویی از مردم، خود گناه بزرگتری است. ای بنده خدا، در گفتن كسی شتاب مكن، شاید خدایش بخشیده باشد، و بر گناهان كوچك خود ایمن مباش، شاید برای آنها كیفر داده شوی، پس هر كدام از شما كه به عیب كسی آگاه است، به خاطر آنچه كه از عیب خود می داند باید از عیبجویی دیگران خودداری كند، و شكرگزاری از عیوبی كه پاك است او را مشغول دارد از اینكه دیگران را بیازارد. #نهصت_نهج_البلاغه_خوانی @zedbanoo

یجری مجری الخطبة و فیه یذكر فضائله علیه السلام قاله بعد وقعة النهروان < فَقُمْتُ بِالْأَمْرِ حِینَ فَشِلُوا وَ تَطَلَّعْتُ حِینَ تَقَبَّعُوا وَ نَطَقْتُ حِینَ تَعْتَعُوا ، وَ مَضَیْتُ بِنُورِ اللَّهِ حِینَ وَقَفُوا ، وَ كُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً ، وَ أَعْلَاهُمْ فَوْتاً ، فَطِرْتُ بِعِنَانِهَا ، وَ اسْتَبْدَدْتُ بِرِهَانِهَا ، كَالْجَبَلِ لَا تُحَرِّكُهُ الْقَوَاصِفُ ، وَ لَا تُزِیلُهُ الْعَوَاصِفُ ، لَمْ یَكُنْ لِأَحَدٍ فِیَّ مَهْمَزٌ ، وَ لَا لِقَائِلٍ فِیَّ مَغْمَزٌ ، الذَّلِیلُ عِنْدِی عَزِیزٌ حَتَّی آخُذَ الْحَقَّ لَهُ ، وَ الْقَوِیُّ عِنْدِی ضَعِیفٌ حَتَّی آخُذَ الْحَقَّ مِنْهُ ، رَضِینَا عَنِ اللَّهِ قَضَاءَهُ ، وَ سَلَّمْنَا لِلَّهِ أَمْرَهُ ، أَ تَرَانِی أَكْذِبُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ ( صلی الله علیه وآله ) ، وَ اللَّهِ لَأَنَا أَوَّلُ مَنْ صَدَّقَهُ ، فَلَا أَكُونُ أَوَّلَ مَنْ كَذَبَ عَلَیْهِ ، فَنَظَرْتُ فِی أَمْرِی فَإِذَا طَاعَتِی قَدْ سَبَقَتْ بَیْعَتِی ، وَ إِذَا الْمِیثَاقُ فِی عُنُقِی لِغَیْرِی #نهصت_نهج_البلاغه_خوانی @zedbanoo

خطبه ۲۱۱-در قدرت خداوند شگفتی آفرینش پدیده ها از نشانه های توانایی و عظمت خدا، و شگفتی ظرافتهای صنعت او آن است كه از آب دریای موج زننده، و امواج فراوان شكننده، خشكی آفرید، و به طبقاتی تقسیم كرد، سپس طبقه ها را از هم گشود و هفت آسمان را آفرید، كه به فرمان او برقرار ماندند، و در اندازه های معین استوار شدند. و زمین را آفرید كه دریایی سبز رنگ و روان آن را بر دوش می كشد، زمین در برابر فرمان خدا فروتن، و در برابر شكوه پروردگاری تسلیم است، و آب روان از ترس او ایستاد، و سپس صخره ها، تپه ها، و كوههای بزرگ را آفرید، آنها را در جایگاه خود ثابت نگاه داشت، و در قرارگاهشان استقرار بخشید، پس كوهها در هوا و ریشه های آن در آب رسوخ كرد، كوهها از جاهای پست و هموار سر بیرون كشیده و كم كم ارتفاع یافتند، و ریشه آن در دل زمین ریشه دوانید، قله ها سر به سوی آسمان برافراشت، و نوك آنها را طولانی ساخت، تا تكیه گاه زمین، و میخهای نگهدارنده آن باشد، سپس زمین با حركات شدیدی كه داشت آرام گرفت، تا ساكنان خود را نلرزاند، و آنچه بر پشت زمین است سقوط نكند، یا از جای خویش منتقل نگردد. پس پاك و منزه است خدایی كه زمین را در میان آنهمه از امواج ناآرام، نگهدا شت، و پس از رطوبت آن را خشك ساخت، و آن را جایگاه زندگی مخلوقات خود گردانید، و چون بستری برایشان بگستراند، بر روی دریایی عظیم و ایستاده ای كه روان نیست و تنها بادهای تند آن را بر هم می زند، و ابرهای پرباران آن را می جنباند. (و توجه به این شگفتی ها درس عبرتی است برای كسی كه بترسد.) #سبک_زندگی #نهصت_نهج_البلاغه_خوانی @zedbanoo