.[ #خدای_خوب_ابراهیم ]. تسبیح شاه مقصودی قیمتی و زیبا داشت. یکی از رزمندگان به او گفت:تسبیحت را به من می دهی؟ ابراهیم همانجا تسبیح را به آن رزمنده داد. جایی دیگر، پیراهن زیبایی برای خودش تهیه کرد. اما وقتی احساس کرد یکی از دوستانش از آن پیراهن خوشش آمده، پیراهن را در آورد و به او داد. دنیا برایش هیچ ارزشی نداشت،مگر اینکه در این دنیا بتواند گره ای ازمشکلات مردم بگشاید و یا بنده ای را با خدا آشتی دهد. نه به چیزی از مال دنیا دل بسته بود و نه دنیا را لایق دل بستن می دانست. گویی این آیه در عمق وجودش نشسته بود : لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ:برای آنچه از دست داده اید تأسف نخورید، و به آنچه (خداوند) به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید. و خداوند هیچ متکبّر فخر فروشی را دوست ندارد. (حدید/23)