🔴 بازیگران داخلی فتنه شام قبل ظهور / جریان ابقع (معارضین حکومت) ✍️ مصطفی امیری ▪️قبل از حضور سفیانی بر اریکه قدرت، در فتنه طولانی شام بین دو جریان مخالف هم در سوریه، تنازع و جنگ خواهد بود (الرُمحان). از این دو جریان به رایة الاصهب (حکومت) و رایة الابقع (معارضین) نام برده شده است. تعابیر بسیار دقیق حاکی از رموزی است که پرده از اسرار برمی‌دارد و در آینده راهگشا خواهد بود. ▪️ابقع، معانی متعددی دارد ازجمله: 1. الابقع: العرب، تنكح إماء الروم فيستعمل على الشام أولادهم و هم بين سواد #العرب و بياض #الروم 2. بقعان الشام خدمهم و #عبيدهم لبياضهم و حمرتهم لانهم من الروم و فلقد کان حکام الشام یلقبون خدامهم من الروم بالابقع 3. الرَّجُلُ ذو الكَلامِ الكثير 4. مخالَفةُ الألوانِ بعضِها بعضا يُقال غرابٌ أبقَعُ و كلبٌ أبقع‏ 5. الباقعة: الرجل الداهية، فلان سمی باقعة لحُلوله بِقاعَ الأَرض و #كثرة تَنْقِيبه في البلاد ▪️بنابراین، از فحوای معنای لغوی ابقع، بویژه عبارت خدّام رومی و اولاد حاصل از ازدواج اعراب با رومی‌ها و استفاده ابزاری از آنان در منطقه شام (العرب تنكح إماء الروم فيستعمل على الشام أولادهم)، بیانگر این است در فتنه شام قبل از ظهور، جبهه معارض و مقابل جریان اصهب که در خدمت مصالح و منافع رومی‌ها نیز است، را جریان ابقع گویند. ▪️همچنین این عبارات فوق نشان می‌‏دهد تشکّل‌های نظامی جریان ابقع مرتبط با عرب‌ها و رومی‌ها (هم بين سواد العرب و بياض الروم) که در جبهه مخالف جریان اصهب قرار دارند، موضع سیاسی واحد ندارند (ذو الكَلامِ الكثير) و به اشکال و اسامی مختلف درمی‌‏آیند (مخالَفةُ الألوانِ بعضِها بعضا) و در یکجا متمرکز نیستند بلکه در مناطق مختلف شام، حضور نظامی دارند (كثرة تَنْقِيبه في البلاد). ▪️مشخصه اصلی جریان ابقع این است که از طرف محور «عربی، غربی» حمایت می‌شود و مخالف اصهب هستند و این کشمکش بر سر قدرت تا زمان سفیانی ادامه خواهد داشت. البته جریان ابقع، روسای مختلف به خود می‌بیند تا اینکه آخرین مهره را برای مقابله با حاکمیت دمشق، رونمایی خواهند کرد. ▪️لازم به ذکر است، زبان روایات در بیان اسامی شخصیت‌های ظهور، نمادین، رمزآلود، کنایه‌ای و حاکی از حقایق و واقعیاتی است[6]. ✅ پی‌نوشت: 1. ابن اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج۱، ص۱۴۶. 2. جوهری، الصحاح، ج۳، ص۱۱۸۸. فیروزآبادی، القاموس المحیط، ج۳، ص۹. 3. ابن عبّاد، المحیط فی اللغة، ج۱، ص۱۹۵. 4. ابن فارس، معجم مقایس اللغة، ج۱، ص۲۸۱. فراهیدی، العین، ج۱، ص۱۸۴. 5. ازهری، تهذیب اللغة، ج۱، ص۱۸۸. ابن منظور، لسان العرب، ج۸، ص۱۹. 6. الهی نژاد، «نمادگرایی در نشانه های ظهور»، فصلنامه مشرق موعود، ش۳۸، ص۲۵. ✅ برای آگاهی بیشتر: ▪️کتاب «خاورمیانه‌ عصر ظهور»، فصل دوم