گزارشی روائی از لحظات آخرینِ عُمْر حضرت فاطمه #زهرا علیهاالسلام.. وَرُوِيَ‏ أَنَّ فَاطِمَةَ علیهاالسلام لَا زَالَتْ بَعْدَ النَّبِيِّ مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ، نَاحِلَةَ الْجِسْمِ‏، مُنْهَدَّةَ الرُّكْنِ مِنَ الْمُصِيبَةِ بِمَوْتِ النَّبِيِّ صلی الله علیه وآله، وَهِيَ مَهْمُومَةٌ مَغْمُومَةٌ مَحْزُونَةٌ مَكْرُوبَةٌ كَئِيبَةٌ حَزِينَةٌ بَاكِيَةُ الْعَيْنِ مُحْتَرِقَةُ الْقَلْب، يُغْشَى عَلَيْهَا سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ فِي كُلِّ سَاعَةٍ وَحِينَ تَذْكُرُهُ وَتَذْكُرُ السَّاعَاتِ الَّتِي كَانَ يَدْخُلُ فِيهَا عَلَيْهَا فَيَعْظُمُ حُزْنُهَا. و روایت شده است که حضرت زهرا صلوات الله علیها همواره پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله، سرشان را می‌بستند، جسمشان #ضعیف شده بود و قوت خود را از شدت #مصیبت رسول خدا صلی الله علیه وآله از دست داده بودند. همواره #محزون و مغموم و ناراحت و غمزده بودند. چشمانشان دائما #گریان و قلبشان سوخته بود. در هر ساعتی، از هوش می‌رفتند و هرگاه به یاد رسول خدا صلی الله علیه وآله و زمانی که بر ایشان وارد می‌شد می‌افتادند، حزنشان بیشتر و بزرگتر می‌شد...😭 📚 منابع: روضة الواعظين، محمد بن فتال نیشابوری، ج۱، ص۳۴۶ مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب مازندرانی، ج۳، ص۳۶۲ #لعن_الله_قاتلیک_یا_فاطمه_الزهرا