💢 حضرت زینب (س) نگاه میکنند در منطقه خان طومان مستقر بودیم و تازه با علیرضا آشنا شده بودم. چند روز بعد دشمن به ما حمله کرد. علیرضا پشت خاکریز آروم و قرار نداشت با تیربار شلیک میکرد و میدوید این طرف با آرپیچی میزد. دیدم دوتا تانک دشمن را زد. خلاصه با هرچه دم دستش بود می جنگید. آن روز پیروز شدیم و دشمن عقب نشینی کرد. بعد از چند روز که فرصتی دست داد از این دلاور که حالا نورانی تر شده بود پرسیدند چرا اینقدر با شوق و ذوق میجنگی و آروم و قرار نداری؟ جوابی داد که مو بر تنم سیخ شد گفت: من در موقع جنگ حضرت زینب "سلام الله علیها" را میبینم که به من نگاه میکند و لبخند میزند. من ابتدا باور نکردم تا اینکه آن روز آمد. روز سقوط خانطومان. من با همه ی شلوغی حواسم به علیرضا بود. او باز شروع کرد به جنگیدن و چه جانانه میجنگید و صحنه ای را که میدیدم باور نمیکردم ... وسط معرکه جنگ به پشت سرش نگاه میکرد و لبخندی میزد که او را آسمانی تر میکرد. این نگاه کردنش چند بار تکرار شد و من یقین کردم خود بی بی نظاره گر ایشان هستند. من به فراخور کارم خودم را به جایی دیگر رساندم و در این حین مجروح شدم و چیزی نفهمیدم تا تهران ‌... در بیمارستان خبر شهادت علیرضا و چند تن از رفقای نازنینم‌ را دادند که گریه میکردم و پزشک فکر میکرد از درد جراحت گریه میکنم. او هیچ وقت نفهمید که پاره های تنم در خانطومان جا مانده... به نقل از همرزم #شهید_علیرضا_بریری #راهی_که_شهدا_رفتند @amadnewsanti 🇮🇷