#رمان_راز_درخت_کاج... 🌱🌲 #قسمت_سی_ششم یک روز که به بیمارستان رفته بودم،با چشم های خودم دیدم که مرد عربی را که ترکش خورده بودبه آنجاآورده بودند.آن مرد هیکل درشتی داشت و سر تا پایش خونی بود.با دیدن آن مرد خیلی گریه کردم و به خانه برگشتم و پیش خودم به دخترهایم افتخار کردم که می توانند به زخمی ها کمک کنند. یکی از روزهای بهمن 59، یک هواپیمای عراقی ، بیمارستان شرکت نفت را بمباران کرد.مینا ومهری هم آن روز بیمارستان بودند.زینب در جامعه ی معلمان خبر را شنید.وقتی به خانه آمد، ماجرای بمباران را گفت.با شنیدن این خبر من سراسیمه به مسجد سراغ مهران رفتم.در حالی که گریه می کردم ، در مسجد قدس منتظر مهران ایستادم .مهران که آمد، صدایم بلند شدو گفتم "مهران خواهرهایت شهید شدند... مهران، گل بگیرتا روی جنازه ی خواهرهایت بگذارم...مهران،مینا ومهری زا با احترام خاک کن." نمی دانستم چه می گویم. انگار که فایز می خواندم(نوحه خوانی به سبک جنوبی و بوشهری)و گریه می کردم.نفسم بند آمده بود.مهران که حال مرا دید،آرامم کردو گفت" مامان ، نترس .نزدیک بیمارستان بمباران شده.مطمئن باش دخترها صحیح و سالم هستند.به بیمارستان هیچ آسیبی نرسیده.من خبرش را دارم." با حرف های مهران آرام شدم و به خانه برگشتم.با اینکه رضایت کامل داشتم دخترهادر بیمارستان کار کنند، ولی بالاخره مادر بودم.بچه هایم عزیز بودند.طاقت مرگ هیچ کدامشان را نداشتم. شبهای در تاریکی کنارنور فانوس،من و مادرم با شهلا و زینب و شهرام می نشستیم.صدای خمپاره ها قطع نمی شد.مخصوصاشب ها سر وصدا بیشتربود.چندین بار نزدیک خانه ی ما خمپاره خورد.در خانه ی خودم احساس راحتی وآرامش می کردم.راضی بودم همه باهم کنار هم کشته بشویم،اما دیگرآواره نشویم.همیشه هم اعتقادداشتم که اگر میل خدا نباشد،برگی از درخت نمی افتد.اگر میل خدا بود،ما زیر توپ و خمپاره هم سالم می ماندیم،وگرنه که همان روزهای اول جنگ ما هم کشته می شدیم. اسفندماه، مهرداد از جبهه ی آبادان آمد و مهران خبر برگشتن ما را به اش داد. مهرداد لباس سربازی تنش بود و یک اسلحه هم در دستش بود.او با توپ پر وعصبانی به خانه آمد.آمدکه لب باز کند و دوباره ما را مجبور به رفتن کند،که مادرم او رانشاندو همه ی ماجراهای تلخ رامهرمز را برایش گفت.شهرام و شهلا و زینب هم وسط حرف های مادرم چیز هایی می گفتند.مهرداد از شدت عصبانیت سرخ شده بود.او ازمن و بچه ها شرمنده بود و چیزی نمی توانست بگوید.مهران و مهرداد هنوز هم با ماندن ما در آبادان مخالف بودند.از طرفی نگران توپ و خمپاره و هواپیما بودند و از طرفی دیگر، مواد غذایی در آبادان پیدا نمی شد و آنها مجبور بودندخودشان مرتب نان و موادغذایی تهیه کنندو برای ما بیاورندکه کار آسانی نبود.اول جنگ ،رزمنده ها در پایگاه های خودشان هم مشکل تهیه ی غذا را داشتند؛ما هم اضافه شده بودیم.پسرها هر روز نگران بودندکه ما بدون نان و غذا نمانیم. #نویسنده_معصومه_رامهرمزی #ادامه_دارد... 🌀مارا به دوستانتون معرفی کنید.🌀