از دیده نرفته است، از دل نرود دوره دوره بنر است. مخصوصا در عراق عکس زدن خیلی رایج تر از ایران است. موکب های مختلف عکس بزرگان و رؤسای قبایل و عشایر را، حتی مرحومینشان را نصب میکنند. تنوع عکس در عراق زیاد است و قاعدتا باید چشم به این‌همه تصویر عادت کند. عادت کردن به چیزی هم مساوی است با ندیدن آن. ولی از روز اول سفر، یک تصویر برای من درشت بود، به آن عادت نکردم، از چشمم دور نشد. مدام دیدمش، مدام متوجهش شدم. مدام به فکرش بودم. اگر فقط در مرز ایران عکسش را زده بودند، جای تعجب نداشت. ولی در مرز عراق هم بود. اگر فقط موکب های حشد الشعبی عکسش را زده بودند، شگفت انگیز نبود. ولی موکب های عراقی هم عکسش را زده بودند. اگر فقط در کربلا و نجف عکسش را گذاشته بودند، قابل درک بود. ولی تا سامرا که مرکز حزب بعث بود، که محل تاخت و تاز داعش بود نیز عکس او رفته است. او کیست؟! او که تا عمر دارم خبر رفتنش را یادم نمیرود. برای نماز صبح بیدار شدم. پیامکی آمده بود. خواندم و گریستم، نمازم اشک آلود شد از رفتنش. او استوره بود. دلگرمی بود. قوت قلب بود. برای مستکبران عالم درد بود و برای مظلوم ها مرهم. او که خنده نماز عید فطرش، گریه سالهای من است. او که خاک، داغش را سرد نکرد. او شایعات و تهمت‌ها، مهرش را از دل نزدود. او زنده‌تر شد. تاثیر گذارتر شد. ملی بود و بین المللی شد. ایرانی بود و عراقی‌ها او را از خود میدانند. مرد میدان بود و دیپلمات‌ها از او مایه میگذاشتند. در بالاترین سطح نظامی بود و در پایین ترین سطح امنیتی با مردم کوچه و بازار همراه میشد. او، او بود. اگر چه چند نفر را با گریم یا بی گریم در ظاهر شبیه او کنند، ولی او بدل ندارد. اصلا جنس بدلی طاقت این قدر انعطاف و درد و نامروتی را ندارد. باید او باشی تا بتوانی مثل او زندگی کنی، بجنگی و شهید شوی. این چند روز همه جا عکس حاج قاسم را دیدم. عکس ابومهدی را دیدم. رضوان خدا بر این دو اسطوره. ولی در کل این چند روز، فقط یک عکس کوچک از شهید خدمت دیدم. دلم برای رئیسی سوخت. ما یاد شهدا بودیم. کاش آنها هم یاد ما باشند. در سامرا یاد مهدی نوروزی بودم در کاظمین یاد وحید. #اربعین #سفر_نامه_کربلا #محمد_کاظمی‌نیا والذّابین عنه❤️🤲 #جهاد_تبیین #جهاد_فرزند_آوری #ما_ملت_امام_حسینیم _ @amariyone_enghelab 🏴🕯🏴🕯🏴🕯🏴🕯🏴🕯