#بخش_اول📚 در بخش اول مقدمه ای از کتاب مطرح و فضای کلی حاکم بر کتاب گفته می‌شود‌. در بخشی از آن می‌خوانیم: 🌹《مولف این اثر نیز که همچون بسیاری از مردم‌ این روزگار، سال های متمادی از عمر‌ گران مایه خویش را در غفلت و بی‌خبری از ولی نعمت خویش سپری نموده است این نوشتار را به قصد آشتی با امام عصر (علیه السلام)، توبه از گذشته های آکنده از غفلت و نیز به منظور جلب توجّهات و عنایات آن امام مظلوم و غریب به رشته‌ی تحریر درآورده است. بدان امید که: تذکّری برای مومنان، قوت قلبی برای منتظران، روشنی چشمی برای عاشقان، هشداری برای غافلان و اتمام حجّتی برای همگان باشد.》🌹 #بخش_دوم📚 این قسمت، غفلت پیروان ادیان مختلف را از منجی عالم، حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) بیان می‌کند. در بخشی از آن می‌خوانیم: 🌹《 تو را یوسف زهرا صدا می‌زنند و به یوسف تشبیه می‌کنند؛ اگر چه: بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود هر گاه تو را با این لقب یاد می‌کنند ناخودآگاه آیه ای از قرآن کریم برایم تداعی می‌شود. آن گاه که برادران خطاکار یوسف به محضر او شرفیاب شدند، یوسف علیه السلام آن ها را با این بیان مخاطب قرار داد که {هَلْ عَلِمْتُم مَّا فَعَلْتُم بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ} 》🌹 #بخش_سوم📚 این قسمت، غفلت مسلمانان و به ویژه شیعیان را از حضرت مهدی (ارواحنا فداه) بیان می‌کند. در بخشی از آن می‌خوانیم: 🌹《 ای کاش لحظاتی با خویشتن خلوت می‌کردیم و از خود می‌پرسیدم: آیا به راستی خداوند حکیم، این ولی معصوم و مظلوم خویش را برای این آفریده است که قرن‌های متمادی در پس پرده‌ی غیبت بماند و بشر هم در ظلمت وبدبختی دست و پا بزند؟ 》🌹 #تشکل_پژوهشی_مهدویت #کانون_پژوهش_حضرت_آمنه_س_قم