#دختر_شهید_ مدافع_ حرم_ زکریا_ شیری ⬆️ ⬆️ ⬆️ دختر بابا منم، طناز عشق/ رفته بابایم سفر شهر دمشق یادم آید آن سحرگاهی که رفت/ برنگشته او از آن راهی که رفت وقت رفتن هست یادم در وداع/ گفت بابا می‌روم بهر دفاع  گفتم از که؟ از کجا؟ ای خوب عشق/ گفت از ناموس شیعه در دمشق  گفت بابا، زینب آنجا بی‌کَس است/ حضرت زهرا بر او دلواپس است  خون ز غیرت در رگ بابا به جوش/ گفت باید او علم گیرد به دوش   گفت باید تا شود عباس او/ از حرم با جان بدارد پاس او گفت بابا می‌رود در خاتمه/ تا بگیرد انتقام فاطمه هست یادم بوسه‌های آخرش/ لحظۀِ قران گرفتن بر سرش  در بغل بگرفت و نازم کرد او/ غرقه در سوزوگدازم کرد او رفت بابا مست عطر یاس‌ها/ تا شود هم‌سنگر عباس‌ها  رفت بابایم سحرگاهی دمشق/  تا که عباسی کند در شهر عشق   رفته بود او یاری سید علی/ گفته بود او زود می‌آید ولی     عید شد بابا نیامد، راز چیست/ گفته مادر کرده او پرواز چیست گفته مادر رفته بابا آسمان/ پیش آقا مهدی صاحب زمان در تحیُر مانده‌ام پرواز را/  می‌کنم با خود مرور این راز را  آه، بابایم که بال و پر نداشت/ پیکرش هم تازه دیدم سر نداشت بی‌سر و بی‌بال و پر آیا توان/ پرکشیدن از زمین تا آسمان  یادم آید بعد از آن روزی که من/ لاله‌ای دیدم فریبا در کفن  در کفن پوشیده‌ای آرام عشق/ بر دل او داغ بانوی دمشق   مادرم گفت او که بابای من است/ این‌که تکه‌تکه و پاره تن است  پیکرش همچون شقایق گشته بود/ مادرم می‌گفت عاشق گشته بود  عاشقِ من او نبود آیا ولی؟/ یا نبودم شاید عشق اولی؟  یادم آمد، بین ما از آن‌همه/ بهرِ بابا عشق اول فاطمه  ⬇️ ⬇️ ⬇️