‌ ۲ـ صلاحیت قانون گذارى آدمیان از طریق #عقل و #تجربه‏ هاى تاریخى خود نیز مى‏توانند، قوانینى را وضع کنند که روند زندگى را براى آنان سهل و خوشایند کند؛ اما عقل و دیگر مبادى #قانون‏ گذارى، همگى در طرح قانونى که کامل و همه‏سو نگر باشد، عاجزند؛ زیرا «هدایت به هر وسیله و به سوى هر چه باشد، کار دستگاه آفرینش خواهد بود. همان دستگاه که #انسان را آفرید و براى وى هدفِ سعادتى قرار داده و هدایت عمومى را که هدایت انسان نیز جزئى از آن است، جزئى از برنامه‏ى خود مقرر داشته است و روشن است که در کار آفرینش تناقض و خطا معنى ندارد. هدایت به سوى قانونى که برطرف کننده اختلاف باشد، کار عقل نیست؛ زیرا همین عقل است که به سوى اختلاف دعوت مى‏کند؛ همین عقل است که در انسان غریزه‏ى استخدام و حفظ منافع به طور اطلاق و #آزادى کامل عمل به وجود مى‏آورد» تجربه‏هاى کهن و معاصر بشرى نیز ثابت کرده است که علم و عقل به تنهایى قادر به قانون‏گذارى براى بشر نیستند. اجتماعى را نیز نمى‏توان یافت که هیچ تأثیرى از وحى نگرفته باشد. ‌ ‌