✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#پرواز_تا_بی‌نهایت»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۵/١۵ ✍️ مناسبت روز: پانزدهم مرداد، سالروز شهادت امیر سرلشگر #عباس_بابایی (ره)، خلبان مقتدر و فرمانده‌ی متعهد نیروی هوایی است که تا هنگامه شهادت تنها دغدغه‌اش اطاعت از ولیّ‌زمان و حفظ اسلام و انقلاب اسلامی بود؛ لذا ضمن گرامیداشت یاد و نام این شهید سرافراز، سخن امروز را با صلوات به روح بلندش آغاز می‌نمائیم؛ عباس بابایی در ۱۴ آذر ۱۳۲۹ خورشیدی در قزوین دیده به جهان گشود، دوره ابتدایی و متوسطه را در همان شهر به تحصیل پرداخت و در سال ۱۳۴۸ درحالی‌که در رشته پزشکی پذیرفته شده بود، داوطلب تحصیل در دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندن دوره آموزش مقدماتی در سال ۱۳۴۹ برای تکمیل دوره به آمریکا رفت و بعد از پایان تحصیل با درجه ستوان دوم در پایگاه هوایی دزفول مشغول به خدمت شد‌؛ با ورود هواپیمای پیشرفته «اف ۱۴» در سال ۱۳۵۵ به ایران، بابایی که جزو خلبان‌های بسیار ماهر بود، برای پرواز با این هواپیما انتخاب و به پایگاه هوایی اصفهان منتقل شد؛ با اوج‌گیری مبارزات علیه نظام شاهنشاهی، عباس بابایی به عنوان یکی از پرسنل انقلابی نیروی هوایی، آشکارا به میدان مبارزه وارد شد و در براندازی رژیم، حضوری مؤثر از خود نشان داد؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی، وی به عنوان سرپرست انجمن اسلامی پایگاه هوایی انتخاب و در هفتم مرداد ۱۳۶۰ از درجه سروانی به سرهنگی ارتقاء یافته و فرماندهی پایگاه هشتم شکاری اصفهان را بر عهده گرفت؛ این فرمانده جوان و متعهد به هنگام فرماندهی پایگاه با استفاده از امکانات موجود و صرف هزینه‌های شخصی به عمران و آبادانی روستاهای فقیر حومه پایگاه و شهر اصفهان پرداخت و با تأمین آب آشامیدنی و بهداشتی، برق و احداث حمام و دیگر ملزومات بهداشتی و آموزشی در این مناطق، گذشته از تقویت خط سازندگی انقلاب اسلامی، در روند هر چه مردمی کردن ارتش و پیوند هر چه بیشتر آن با مردم، خدمات شایان توجهی را انجام داد؛ شهید بابایی به دنبال خدمات قابل تقدیر و کم‌نظیر در جبهه حق علیه باطل در آذر ماه سال ۱۳۶۲ به عنوان معاون عملیات فرماندهی نیروی هوایی کل ارتش منصوب شد و با برنامه‌ریزی و شجاعت مثال‌زدنی توانست در اردیبهشت‌ ۱۳۶۶ به درجه سرتیپی ارتقاء یابد؛ بابایی، عاشق حضرت اباعبدالله الحسین (ع) بود، به‌گونه‌ای که نشریه شاهد در سال ١٣٧٨ این‌طور می‌نویسد: شهید بابایی در زمان دفاع مقدس برای چند روز در دهه اول محرم در اوقاتی که آسیبی به کار جنگ نمی‌خورد تقاضای مرخصی کرده بود و در همین زمان خدمت امام خمینی (ره) رسید؛ وقتی حضرت امام، راجع به دلیل مرخصی گرفتن او در آن بحبوحه ی جنگ پرسیدند؛ شهید بابایی گفت: من در دهه اول محرم برای شستن استکان‌های چای عزاداران به هیأت‌های جنوب شهر که من را نمی‌شناسند می‌روم و مرخصی را برای آن می‌خواهم؛ امام هم فرمودند: «به یک شرط به مرخصی برو که به نیت من هم چند استکان بشویی!»؛ این فرمانده دلاور با بیش از ‌سه هزار ساعت پرواز با انواع هواپیماهای جنگنده، بیشتر وقت خود را در عملیات‌های جنگی سپری نمود، به‌گونه‌ای که تنها در دوسال آخر زندگی پرافتخار خود، بیش از ‌شصت مأموریت جنگی را با موفقیت کامل به انجام رسانید؛ سرانجام این خلبان نامدار، در ۱۵ مرداد سال ۱۳۶۶ به هنگام بازگشت از یک مأموریت موفق برون مرزی، در سردشت مورد اصابت تیربار ضد هوایی خودی قرار گرفت و در سن ۳۷ سالگی، توسط ترکشی حنجره‌اش پاره شد و در روز عید قربان «ذبیح‌اللّه» شد و به معراج همیشگی حضرت دوست قدم نهاد. ✍️ رهبر فرزانه انقلاب درباره این شهید سعید فرمودند: «در ميان رزمندگان، چه ارتش و چه سپاه، شهيد بابايی، يك انسان بزرگ و يك چهره‌ی ماندگار و فراموش نشدنی است... این شهید عزیزمان، انسانی مؤمن و متقی و سربازی عاشق و فداکار بود و در طول این چند سالی که من ایشان را می شناختم، همیشه بر همین خصوصیات، ثابت و پابرجا بود ... او در زمینه امور رزمی و پروازی، نیرویی متخصص و ماهر و از جمله افرادی بود که بیشترین ساعات پرواز را داشت؛ شهید بابایی هیچ گاه به مصالح خود فکر نمی‌کرد و تنها مصالح انقلاب و اسلام را مد نظر داشت؛ او فرمانده‌ای بود که با زیردستانش بسیار فروتن و صمیمی، اما در مقابل اَعمال بد و زشت، خیلی بی‌تاب و سخت‌گیر بود... اين شهيد عزيز، يك انقلابی حقيقى و صادق بود؛ و من به حال او حسرت می خورم و احساس می كنم كه در اين ميدان عظيم و پرحماسه از او عقب مانده‌ام». امام راحل نیز در زیر عکس شهید بابایی که دست در دست ایشان دارد، نوشتند: «خداوند رحمت فرماید این شهید سعید ما را». ✍️ روحش شاد، یادش گرامی، نامش جاودان و راهش همواره پررهرو باد. 📚 برگرفته از کتاب پرواز تا بی نهایت https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#سیاهِ_رو_سپید» روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠۵/١۶ ✍️ مناسبت روز: امروز بیستمین روز از ماه محرم‌الحرام است که علامه مجلسی (ره) روایتی را از امام باقر (ع) نقل کرده که در چنین روزی، جمعى از بنى‌اسد بدن شریف «#جون» غلام جناب ابوذر غفارى (ره) را در کربلا پیدا کرده و دفن نمودند، در حالی که پس از ده روز از زمان شهادت، بوى مُشک از جنازه او به مشام می‌رسید. [بحارالأنوار، ج۴۵، ص۲۳] «جون» فردی سیاه‌پوست اهل نوبَه (منطقه‌ای در آفریقا) و غلام فضل بن عباس بن عبدالمطلب بود که امیرالمومنین (ع) او را خریداری و به ابوذر غفاری (ره) بخشیدند؛ او بعد از رحلت جناب ابوذر (ره) در ربذه، به مدینه بازگشت و در خدمت امیرالمؤمنین (ع)، و بعد از ایشان به خدمت امام حسن (ع)، و سپس به خدمت امام حسین (ع) رسید و همراه آن حضرت از مدینه به مکه و از آنجا به کربلا آمد؛ ظاهراً او در تعمیر و آماده‌سازی اسلحه مهارت داشته، چنانچه در نقلی از امام سجاد(ع) در شب عاشورا آمده است که جون در خیمه امام حسین(ع) مشغول آماده‌سازی شمشیر آن حضرت بود؛ (تاریخ طبری، ج۵، ص۴۲۰) سید ابن طاووس (ره) چنین آورده که امام حسین (ع) در روز عاشورا، «جون» که در حدود ٩٠ سالگی بود را از رفتن به میدان بازداشتند و به او فرمودند: من به تو اجازه می‌دهم (که از این سرزمین بروی و جان خود را حفظ کنی) تو همراه ما برای عافیت آمدی، پس در گرفتاری ما، خود را مبتلا مساز؛ ولی جون در جواب گفت: «ای فرزند رسول خدا، آیا سزاوار است که من در زمان خوشی، نان‌خور شما باشم، ولی در سختی‌ها شما را تنها بگذارم؟ به خدا سوگند، که (در این دنیا) بویم بد، نژادم پست، و رنگم سیاه است؛ پس بر من منت گذارید و مرا به بهشت رسانید تا بدنم خوش‌بو، نژادم شریف و رویم سفید گردد! به خدا سوگند، هرگز از شما جدا نمی‌شوم تا اینکه خون من با خون شما درآمیزد» و سپس به میدان رفت و جنگ نمایانی نمود؛ (لهوف، ص ١٠٨؛ و اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۰۵) خوارزمی در مقتل الحسین (ع) این رجز را در میدان نبرد برای «جون» ذکر کرده که با صدای بلند رو به لشگر عمربن سعد ملعون گفت: «ای بدکاران، چگونه می‌بینند ضربات این سیاه را با شمشیری که در راه فرزندان پیامبر خدا کشیده شده است؛ آری، من با دست و زبان از آنان حمایت می‌کنم و با این کار، امید دارم که در روز ورود به صحنهٔ محشر به بهشت وارد شوم؛ زمانی که شفاعت کننده‌ای همانند احمد (ص)، در پیشگاه خدا نیست» (مقتل‌الحسین خوارزمی، ج۲، ص۲۳) او سپس به جمع لشگریان دشمن زد و به روایتی ٢۵ نفر و به روایت دیگر ٧٠ نفر از آنان را به درک واصل کرد تا این‌که زخم‌هاى فراوانى بر او وارد شد و ضربتی به سر او خورد و از روی اسب به زمین افتاد و نام خود را در میان هفتاد و دو سردار شهید حسینی ثبت نمود؛ (مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۰۳) در این وقت، امام حسین (ع) خود را به جون رساندند و سرش را به دامن گرفته و بلندبلند گریستند و سپس دست مبارک را بر سر و صورت جون کشیده و فرمودند: «اللّهُمِّ بَیِّض وَجْهَهُ وَ طَیِّب ریحَهُ وَاحْشُرْهُ مَعَ مُحَمَّد وَ آل مُحَمَّد علیهم‌السلام: بارالها رویش را سفید و بویش را خوش فرما و با خاندان محمد و آل محمد علیهم‌السلام محشورش فرما». (اعیان‌الشیعه، ج۱، ص۶۰۵؛ مورخین آورده‌اند که بنی‌اسد پیکر معطر و نورانی «جون» را در کنار دیگر شهدای کربلا، پایین پای امام حسین(ع) به خاک سپردند که امروزه زیارتگاه ده‌ها میلیون‌ زائر حسینی در کربلای معلا است و مقام بلند وی تا بدان جاست که امام زمان (عج) در «زیارت ناحیه مقدّسه» بر او سلام می‌دهند و در «زیارت الشهداء» نیز چنین آمده: «اَلسَّلَامُ عَلَی جَوْنٍ مَوْلَی أَبِی‌ذَرٍّ الْغِفَارِی». ✍️ روی سپید و نورانی، و بوی عطر حسینی، و رضوان همراه با محمد و آل محمد (ص) گوارای وجودش، و شفاعتش شامل همه‌ی شیعیان و محبین حضرت اباعبدالله الحسین (ع) باد. رو سیاهی که می‌رسد اینجا عاقبت روسپید خواهد شد سیب می‌بوید و کنار حسین در نهایت شهید خواهد شد انس با همنشین اثر دارد باید از شیشه عطر بردارد آن گِلی که کنار گل باشد مست بوی عبیر خواهد شد هر که چشمش به چشم او افتاد دل به عشقِ ولایت او داد صبح خیمه، سیاه گر بوده ظهر میدان، سفید خواهد شد... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#حکایت_جاودانگی» روز سه‌شنبه، ١۴٠٢/٠۵/١٧ ✍️ مناسبت روز: هفدهم مرداد، سالروز شهادت مظلومانه خبرنگار مجاهد و مخلص، #محمود_صارمی به دست طالبان منفور، در افغانستان است که در تقویم به نام «#روز_خبرنگار» نامگذاری گردیده، لذا ضمن گرامیداشت این روز و تبریک آن به همه‌ی فعالان در عرصه رسانه، صاحبان قلم و پرچمداران عرصه اطلاع‏‌رسانی، سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند تمامی خبرنگاران شهید آغاز می‌نمائیم؛ در روزگار ما که از آن به عصر اطلاعات و فن‌آوری نام برده می‌شود، نقش بی‌بدیل «خبرنگار» به عنوان سرباز خط مقدم اطلاع رسانی، نقشی حیاتی و انکار‌نشدنی است؛ خبرنگار با قبول خطرهای فراوان، به دنبال حقایق رفته و پس از پی بردن به آنها، واقعیت‌ها را به مردم منتقل می‌نماید؛ لذا باید خبرنگاران را واسطه مردم و حقایق در دنیای کنونی بنامیم که با تیزهوشی ودقت، نقش میانی بین مردم و مسئولان را نیز ایفا می‌کنند؛ آنها از یک طرف درد دل مردم را می‌شنوند و به مقامات مسئول انتقال می‌دهند، و از سوی دیگر، پاسخ مسئولان را به آگاهی مردم می‌رسانند و باعث دلگرمی و امیدآفرینی در میان ملت می‌شوند؛ نقد عملکرد خوب یا بد حاکمان نظام در رسانه‌ها نیز از دیگر وظایف خبرنگاران است که به بالندگی نظام اسلامی و همچنین پاسخگو بودن مسئولان یاری می‌رساند؛ خبرنگاران شجاع جمهوری اسلامی ایران همواره در تمامی عرصه‌های خطیر از پیشگامان بوده‌اند و در هشت سال دفاع مقدس و جنگ تحمیلی نیز در هنگامی که رزمندگان اسلام زیر بمباران اطلاعاتیِ رسانه‌های غربی و شرقی بودند، تمامی خطرها که به جان خریدند و از بین گلوله‌ها و خمپاره‌ها، و از میدان‌های مین و خطوط مقدم جبهه، حکایت ایثار، ازخودگذشتگی و شهادت‌طلبی و حقایق نبرد حق علیه باطل را به جهان مخابره کرده و با دادن ٢٢۴ شهید، ۵٠ جانباز و ١٢ آزاده، وفاداری و عشق خود را به ایران اسلامی ثابت نمودند؛ آنها با تأسی به کلام نورانی رسول اکرم (ص) که فرمودند: «حق را بگو و در راه خدا از ملامت هیچ ملامت‌گری نهراس» (كنزالعمّال، ح۴٣۵۵۵)، صداقت،، شجاعت، حق‌محوری، حق‌طلبی و حق‌گویی را پیشه خود ساخته و در مقابل دروغ، شایعه‌پراکنی، ایجاد تفرقه و سانسور غول‌های بزرگ رسانه‌ای غرب و شرق قیام نمودند و همه چیز خود را در راه اعتلای اسلام و انقلاب اسلامی فدا کردند؛ شهید محمود صارمی، نمونه‌ای بارز از این قشر ایثارگر و جان‌برکف است که برای انعکاس حقایق و مظلومیت مردم رنج‌کشیده افغانستان به این کشور سفر کرد و به قدری با این مردم مظلوم مأنوس شد که درد آنها را درد خود دانسته و در سرمای سخت زمستان، لباس‌های گرم خود را به آنها می‌بخشد و به‌قول همسر گرامیش، او به معنای واقعی یک دوست خوب برای آنان بود؛ صارمی که از اعضای بسیج دانشجویی دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران بود و در کارنامه پرافتخار خود حضور در جبهه‌های «کردستان»، «حلبچه» و «خرمشهر» را نیز ثبت و ضبط نموده بود، در دوران بسیار خطیر، مسئولیت دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در مزارشریف افغانستان را به‌عهده گرفت و پس از دو سال خدمت صادقانه در چنین روزی در سال ۱۳۷۷ در جریان حمله وحشیانه طالبان به دیپلمات‌های ایرانی در مزارشریف به مقام بلند شهادت نائل گردید. عمق این فاجعه به حدی بود که رهبر فرزانه انقلاب سه روز عزای عمومی در ایران اعلام نمودند و با حضور در تشییع میلیونی این سربازان اسلام و انقلاب، با بوسه برتابوت شهید صارمی از مقام شامخ تمامی شهدای عرصه خبر و رسانه تجلیل فرمودند. یادش گرامی، روحش شاد، نامش جاودان و راهش همواره پررهرو باد. https://eitaa.com/ROOZBARG