بايد از موانع، مَركَب ساخت. امام و رهبر به حدى می‌رسد كه نه تنها از اختلاف نمی‌ترسد و وحشتى ندارد كه خود، اختلافِ در «فتوا» و «عمل» و «حكم» ايجاد می‌كند؛ چون می‌تواند از اين اختلاف‏ها بهره‌بردارى كند. امام صادق (ع) خود، اختلاف‏ها را ايجاد می‌كرد؛ كه در روايت آمده است: «فردى پيش امام آمد و سؤال كرد نماز ظهر چند ركعت است؟ حضرت فرمود: دوازده ركعت. آن شخص تعجب كرد! به قول ما سرش سوت كشيد و گفت: دوازده ركعت؟! تاكنون نشنيده بودم. عده‌اى از اصحاب به او گفتند: بپرس چه نماز ظهرى، واجب يا مستحب؟». اصحاب او را پرورش می‌دهند و تربيت می‌كنند كه در دوره‌اى كه دوره نفوذ و تقيّه و پنهان‏كارى است، بايد با اشاره‌ها حركت كرد و ورزيده بود. ما مثل كيسه‌هاى برنج، از كنار يكديگر رد می‌شويم و هيچ اثرى روى همديگر نمی‌گذاريم، دست روى زلف هم نمی‌گذاريم و خيال می‌كنيم اخلاق اسلامى داريم، اما امام آن شخص را در بحران و مسأله می‌اندازد تا ورزيده و قوى شود. ما بايد براى هم مسأله ايجاد كنيم، ولى خيلى آهسته و آرام از كنار يكديگر رد می‌شويم و خيال می‌كنيم يك چنين اخلاقى نرم، در جامعه‌اى كه پر از درگيرى است، می‌تواند مثمر ثمر باشد. بنا نداريم همديگر را پيچيده و قوى بار بياوريم. ما بايد حتى براى بچه‌هاى كوچك مسأله طرح كنيم، روى صورت آنها چيزى بيندازيم، روى دستشان چيزى بيندازيم تا آنها را بردارند و قوى شوند. بچه‌هايى كه با مسأله‌اى روبرو نشوند، بعدها نمی‌توانند مسائلشان را حل كنند. ايجاد مسأله براى بچه، او را پرورش می‌دهد و تربيت می‌كند. #علی_صفائی_حائری #ع_ص #حرکت #کتاب_حرکت #تبدیل #تبدیل_سرود_زندگی_است