پ.ن: شهید نواب صفوی در شامگاه ۲۷دی ١٣٣٤ تیرباران شده و به شهادت رسیدند...

🎙استاد حسن رحیم‌پورازغدی . سیدقطب پای سخنان نواب . نواب خواستار تشکیل حکومت اسلامی . تهمت تندروی به فدائیان اسلام . ایجاد تجمعی ۵هزار نفری برای دفاع از فلسطین و... @andar_tamolat

‌ تصویر حاوی زنی‌ست با شجاعتی«حیدری»، عفتی«فاطمی» و خطابه‌ای«زینبی» که در برابر نیروهای صهیون، عزّت اسلام را به رخ می‌کشد. آری، اینان تربیت‌یافتگان اسلام ناب‌اند! #ویراستی https://virasty.com/Ali_rsh21/1737912419590583214

‌ 🎯 چه مشکلی دارد که همه دربارۀ همه‌چیز نظر بدهند؟ 🔴 هر کس چندوقتی در شبکه‌های اجتماعی پرسه زده باشد، با ‌پدیده‌ای عجیب و باورنکردنی مواجه شده است: «همه دربارۀ همه‌چیز حرف می‌زنند». مسئله وقتی ترسناک‌تر می‌شود که نه‌تنها این کار نهی نمی‌شود، بلکه تحت فشار عمومی، از آن‌هایی که چنین کاری نمی‌کنند هم خواسته می‌شود که دربارۀ هیچ موضوعی ساکت نباشند و نظرشان را بگویند. اگر مقاومت کنند و حرفی نزنند هم با تعابیری مثل «ترسو»، «بی‌مسئولیت» یا «محافظه‌کار» تنبیه می‌شوند. جراد هندرسن، پژوهشگر فلسفه، می‌گوید باید فکری به حال این وضعیت بکنیم. 🔴 هندرسن می‌گوید فقط این فشار بیرونی نیست که ما را ترغیب یا مجبور می‌کند که دربارۀ همه‌چیز حرف بزنیم، بلکه بخش مهمی از این فشار، درونی شده است: خودمان را با دیگران مقایسه می‌کنیم که دربارۀ هر اتفاقی موضعی دارند و به خودمان می‌گوییم چرا ما موضع نگیریم؟ 🔴 بااین‌حال، نتیجۀ این فرایند واقعاً مأیوس‌کننده است. واقعیت این است که وقتی تلاش می‌کنیم دربارۀ هر چیزی نظر بدهیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه مزخرف ببافیم. و وقتی در سطح جمعی همه همین‌کار را می‌کنند، کل فضای عمومی پر می‌شود از مزخرفات. آن‌وقت اگر بخواهی از حقیقتِ موضوعی سر در بیاوری، تقریبا امکان ندارد بتوانی موفق شوی. هندرسن برای توصیف این وضعیت، از نظریۀ مشهور هری فرانکفورت دربارۀ «مزخرفات» استفاده می‌کند. مزخرف چیزی است خارج از دوگانۀ حقیقت و دروغ. 🔴 فرانفکورت می‌گوید مزخرف از «عدم توجه» آب می‌خورد. موقعیتی که مسئله دیگر حقیقت‌داشتن، یا حقیقت‌نداشتن نیست، بلکه از اساس حقیقت بی‌اهمیت است. از این جهت بین مزخرف‌گو و دروغ‌گو تفاوتی هست: برای دروغ‌گو حقیقت اهمیت دارد، هرچند انکارش می‌کند. اما برای مزخرف‌گو صدق و کذب فرقی با هم ندارند. 🔴 اگر می‌خواهید بهتر بفهمید سازوکارِ مزخرفات چطور است، به کلمۀ «وایب» که این روزها خیلی مد شده است توجه کنید. وقتی آدم‌ها در شبکۀ اجتماعی حرف می‌زنند، دیگر به درست‌بودنش فکر نمی‌کنند؛ همه‌چیز فقط وایب است. وقتی آدم‌ها چنین کاری می‌کنند، عملاً خودشان را در لاکی محافظ قرار می‌دهند که از هر انتقادی مصون است. اگر از آن‌ها بپرسی بر چه مبنایی حرف می‌زنند، لبخندزنان جواب می‌دهند: «چرا من رو جدی می‌گیری؟ من خودمم خودم رو جدی نمی‌گیرم!». 🔴 مزخرف‌گوها ظاهراً آسیبی به ما نمی‌زنند، صرفاً بامزه و سرگرم‌کننده‌اند. اما در واقع هزینۀ سنگینی بابت کارشان پرداخت می‌کنیم: «به آن‌ها عادت می‌کنیم.» و با عادت‌کردن به راه و رسم آن‌ها، به آدم‌های بدتری تبدیل می‌شویم. این خطر جدی است و ای بسا لازم باشد فعالانه در برابر آن مقاومت کنیم. 🔴 هندرسون می‌گوید باید برای خودمان مقرراتی سختگیرانه بگذاریم تا از وسوسۀ فراگیر مزخرف‌گویی جان به در ببریم. روش پیشنهادی او «کوچک‌فکرکردن» است. کوچک‌فکرکردن یعنی تمرکز بر یک موضوع مشخص و تلاش برای سردرآوردن از حقیقتِ آن. باید مثل آدم‌هایی رفتار کنیم که حقیقت را جدی می‌گیرند، یعنی شواهد جمع می‌کنند، به جزئیات استدلال‌ها توجه می‌کنند و تمام ارجاعات را بررسی می‌کنند و از همه مهم‌تر، دربارۀ چیزهایی که نمی‌دانند، حرف نمی‌زنند. حتی اگر این کار باعث شود برچسب بخورند و از جمعِ آدم‌های باحال کنار گذاشته شوند. 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: B2n.ir/r67667 @andar_tamolat

‌ الله اکبر به چه؟! الله اکبر به جبروت عالمانه، ابهت رهبرانه و عظمت پیامبرانۀ خمینی کبیر که یک تنه و با توکلی عمیق به خداوند، از پس پردۀ عارفانه خود به میدان آمد و دستگاه استکبار، زور و ظلم را برچید. آری، الله اکبر به راهی که میرزای شیرازی تا شیخ فضل‌الله، میرزاکوچک تا شهید خیابانی و مدرس تا نواب، به دنبال آن بودند؛ امام خمینی آن را به منصه ظهور رساند. به حق که این الله اکبر از تاریخ فهم می‌شود. #کوتاه_نوشت @andar_tamolat

‌‌ 🔻«مجاهدت» نیروهای دفاعی و «عروسک‌بازی» نیروهای تبلیغی! ۱. دیدار امروز رهبر انقلاب اسلامی با دانشمندان، متخصصان و مسئولان صنعت دفاعی کشور بیانگر احساس شعف و رضایت معظم‌له از نیروهای دفاعی بود. از تعاریف و تمجیدهای ایشان نسبت به نمایشگاه «اقتدار۱۴۰۳» می‌توان به این امر پی برد:«نمایشگاهی که امروز، ساعتی، آن را از نزدیک دیدیم یکی از بهترین و برترین نمایشگاه‌هایی بود که بنده گاهی مشاهده میکنم. حقّاً برای من این ساعتی که در این نمایشگاه گذراندیم، ساعت بسیار شیرین و مطلوبی بود. این نمایشگاه بخشی از مجاهدتهای بزرگی را که در زمینه‌ی مسائل مربوط به دفاع از کشور دارد انجام میگیرد، نشان داد. یکایک شماها و دیگر افرادی که در سازمانهای مربوط به دفاع ــ چه سازمان صنایع [دفاع]، چه دیگر دستگاه‌ها ــ مشغول کار هستند، در افتخارات این نمایشگاه سهیمند و شریکند؛ از یکایک آنها عمیقاً تشکّر میکنیم و ملّت ایران باید از یکایک شماها تشکّر کنند. مسئله‌ی دفاع از ملّت، دفاع از امنیّت چیز کوچکی نیست. ...وضع خوبی بود بحمدالله، شیرین بود؛ از یکایک شماها، از مدیرانتان، از برجستگانتان، از اساتید عزیز و دانشمندان برجسته‌تان صمیمانه تشکّر میکنم. بیانات در دیدار دانشمندان، متخصصان و مسئولان صنعت دفاعی کشور ۱۴۰۳/۱۱/۲۴» احساس خشنودی و رضایتِ آکنده از ابتهاج و خرّمی را می‌توان در این دیدار نظاره کرد. نیروهایی که از ابتدای انقلاب پا به پای امامِ خویش با دشمن سر ستیز داشته و دارند و به تعبیر رهبری، «مجاهدت» را بر روزمرگی و کِسِلی ترجیح دادند. و به راستی که در دیدار با رهَ‌برِ خویش و با کسب رضایت ایشان، پاداش مجاهدتهای خویش را گرفتند. ۲. در آخرین دیداری که رهبری با طلاب داشتند نیز پس از بازدید از نمایشگاه دستاوردهای(!)تبلیغی/حوزوی، در ابتدای بیانات خویش، تشویقی دلگرم کننده داشتند:«قبل از آمدن اینجا هم داخل این راهرو، یک نمایشگاه‌گونه‌ای تنظیم کرده بودند و بعضی از فعّالیّتها و کارها را در آن ذکر کردند که آنها هم برای من بسیار خرسندکننده بود. آن چیزی که به عنوان وظایف حوزه‌های علمیّه اینجا گفته شد و در آن نمایشگاه تصویر شد، صد درصد مورد تأیید این حقیر است. بیانات در دیدار مبلغین و طلاب حوزه‌های علمیه سراسر کشور ۱۴۰۲/۰۴/۲۱» کافی‌ست بیانات رهبری پس از بازدید از نمایشگاه دستاوردهای دفاعی را با بیانات ایشان پس از بازدید از نمایشگاه دستاوردهای تبلیغی/حوزوی، مقایسه کنید. بیانات معظم‌له درباره دستاوردهای حوزوی، بر خلاف بیاناتشان نسبت به دستاوردهای دفاعی‌، جز تشویق نیست. تشویقی که منجر شد ارگانها و مجموعه‌های حوزوی/تبلیغیِ مربوطه، این تشویق - نه تمجید و تعریف - رهبری را به دست گرفته و آنچنان بر طبل إفاده و خودبرتری بکوبند که گویا یک‌تنه در مقابل جبهۀ تبلیغیِ غرب ایستاده‌اند! ۳. چرخۀ از کار افتادۀ تبلیغِ کنونی، حاصلِ قبیل چنین خوشبینی‌هایی نسبت به تبلیغ و بی‌اهمیتی‌ نسبت به دغدغه‌های رهبری در این امر است. از دهۀ هفتاد، رهبری تاکید بر تحوّل تبلیغ داشته و تبلیغ مرسوم را از کارافتاده و بی‌نتیجه می‌دانستند. تبلیغات پوج و بیهوده‌ای که عموما جز توجیه تکلیفی و ارتزاق مالی، دلیلی دیگر نداشته؛ اما برای تحوّل چنین شیوه‌ای کو گوش شنوا! حال، باز پس از بیان صریح رهبری:«واقعاً با اطّلاعاتی که به من میرسد از جهات مختلف، نسبت به تبلیغ نگرانم!»، مسئولین همچنان خوشبین‌اند و نارضایتی ایشان را نادیده گرفته و خود را سرگرم تشویق رهبری کرده‌اند! تفاوت فکری آقایان مسئولِ تبلیغی حوزوی با رهبری را، سبب چنین خوشبینی‌ای میدانم. افرادی که خود را شاگردان و متلمذان درس آ.پناهیان می‌دانند و شاگردی جنابشان را افتخار می‌دانند، عمومِ چنین مجموعه‌های تبلیغی/حوزوی‌ را به دست گرفته‌اند؛ به راستی که باید هم روحانیون لباده‌پوش، بالانشین و اتوکشیده‌ای که با طیاره سفر تبلیغی می‌روند و دم انتخابات - و صرفا برای تبلیغ کاندید محبوب خود - گل رویشان شکفته می‌شود!، فضای تبلیغ را گل و بلبل بدانند و دم از افتخارات خود زنند. حاصل چنین تفکری باید هم صرف کارهای پوچ، بیهوده و عروسک‌وارانه‌ای باشد که جای ساماندهی مبلغین، مدرسه بزند و آنان را سر سفره‌ آ.پناهیان بنشانند! به راستی که با متد فکری/تبلیغی پناهیان‌ها، منویات رهبری عملی نمی‌شود. ✍ علی رشیدی @andar_tamolat

‌ مهمّش این قدم است که محتواى یک مملکتى اسلامى باشد. هر جایش برویم در مملکت اسلامى رفتیم، نه این‌که وقتى رفتیم بازار، ببینیم بازار همان بازار و همان رباخورى و همان اجحاف و همان‏ گران‌فروشى بی‌جا و همان‌ها، و بعد هم فریاد می‌کند که اسلام! بعد هم چراغانى می‌کنند! خیال می‌کنند با این می‌شود امام زمان را بازى داد! نمی‌شود. (صحیفه امام ج‏۹ ص : ۱۸و ۱۹) @andar_tamolat