✳️ #نگاشته_های_معرفت_دینی
#ولادت_پر_سرور_بانوی_بی_مثال
فاطمه بانویی است که خداوند بارها در قرآن از او یاد کرد ، در آیۀ «تطهیر» او را در شمار معصومانِ پیراسته‌دامن برشمرد ، از او در ماجرای مباهله با عنوان «نسائنا» تجلیل کرد، با ولادت او و توصیف او به عنوان «کوثر» و خیر کثیر، در برابر کسانی که پیامبر را فاقد نسل می‌انگاشتند، به آن حضرت فزونی نسل را بشارت داد ، در سورۀ «دهر» با زیباترین تعابیر از جود و سخاوت او و خانواده‌اش تجلیل کرد ، به یُمن و تکریمِ یادکرد او در این سوره به رغم برشمردن انواع نعمت‌های بهشتی، از حورالعین یادی نکرد و چون او را در فراق پدر و بی‌مهری‌های امت محزون و متألم یافت، برترین فرشته خود یعنی جبرئیل را برای تسلا و هم‌سخنی نزد او فرستاد و اسرار امت تا روز قیامت را به او بازگو نمود.
چه مدالی از این با ارزش‌تر که پیامبراکرم(ص) در میان همسران و دختران خود، تنها از فاطمه به عظمت و نیکی یاد کرد، پیوسته مشتاق دیدار او بود و در برابرش به احترام به تمام قامت از جای برمی‌خاست، او را به شوق بهشت می‌بوسید و می‌بویید و در بازگویی اسرار، او را محرم خود می‌دانست؟!
چه فوز و فلاحی از این گرانبارتر که فاطمه(س) شایستگی همسری و هم‌کفوی انسان والایی هم‌چون علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را یافت که همۀ جهانیان در برابر عظمت اندیشه و منش او کرنش کرده‌اند؟!
چه پیروزی از این درخشان‌تر که فاطمه(س) در دامن خود فرزندان پاک و پیراسته‌دامنی هم‌چون حسنین و زینبین را پروراند و انوار پاک اهل‌بیت و حجت‌های الهی(علیهم السلام) به یُمن او پا به عرصه خاک گذاشتند و هدایت امتی بزرگ در پهنه گیتی از آغاز دوره امامت تا ظهور قیامت را عهده‌دار شدند و هر یک عالَمی را از پرتو حُسن خود روشنایی بخشیدند؟!
باری، صدیقه طاهره(س) بانویی است که در عرصه عبودیت خداوند، محراب عبادت از سجودِ دمادم او معطر و تاریکی شب با مناجاتش منور بود و در زمینه اهتمام به امور بندگان خدا، قوت افطار خود را به سائلی ارزانی داشت و یادگار خود را به مستمندی بخشید.
کدبانویی مهربان، مشفق و بی‌منت که با دست زخم‌آگین خود آسیاب دستاس می‌کرد و نان به تنور می‌نهاد و خانه را رفت و روب می‌نمود و گهواره طفلان می‌جنباند. در وفا و تکریم به شوی خود چنان گوی سبقت ربود که با رفتنش تاب و توان از حضرت امیر گرفت و اشک‌های دیده‌اش را بدرقه راهش کرد.
او بانویی است که با عفت، پاکدامنی و حجاب خود درس پاکی به زنان داد و با همه پاک‌منشی و رخ در حجاب داشتن، در هنگامه ضرورت در کنار کعبه غبار تنهایی و بی‌کسی از چهره پیامبر زدود، در میدان نبرد بر زخمِ ستاره‌گونه مجاهدان مرهم نهاد ، برای دادخواهی از حق به غارت‌رفته خویش و دفاع از حریم ولایت پای به مسجد نهاد و خطابه آتشین سر داد و با چنین منشی نشان داد که می‌توان میان عفت و حجاب و حضور تأثیرگذار در جامعه جمع کرد.
در برخی از روایات دربارۀ چگونگی ولادت فاطمه(س) چنین آمده است:
«جبرئیل(ع) در شب معراج یکی از میوه‌های درخت طوبی را برای پیامبر(ص) چید و برای تناول به آن حضرت داد و به او به داشتن فرزند دختری به نام «فاطمه» بشارت داد. پیامبراکرم(ص) فرمود: وقتی به زمین هبوط کردم با همسرم خدیجه هم‌بستر شدم و او به فاطمه حامله شد. آن‌گاه که فاطمه متولد شد، پیامبر با بوییدن و بوسیدن فاطمه(س) بوی درخت طوبی را استشمام می‌کرد. این امر باعث می‌شد که آن حضرت به بوسیدن دخترش علاقۀ ویژه‌ای داشت و گاه این امر باعث اعتراض همسرش عایشه می‌شد و حضرت با این بیان، دلیل علاقه خود را به او توضیح می‌داد.»
#قدر_والدین_به_ویژه_مادر_خود_را_بیش_از_پیش_بدانیم
بالاترین بدهکاری بشر به خداوند است و به عبارت دیگر بیشترین کسی انسان وامدار اوست، خداست؛ زیرا خداوند است که خلقت و ربوبیت انسان را بر عهده دارد؛ یعنی هم او را آفرید و هم از آغاز آفرینش تا تاریخی بی انتها رشد، تربیت و تدبیر او را برعهده داشته و دارد:
«يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» (بقره، 21 )
در مرحله فرودین پدر و مادر در سایه سار اراده و قدرت الهی سهمی هر چند اندک در آفرینش و نیز تربیت فرزندان بر عهده دارند؛ سهمی که در فلسفه از آن به معدّات یاد می شود؛ درست نظیر سهم آب و گل در کشت و کار.
از این جهت خداوند خود به نقش والدین هر چند به صورت طولی، در آفرینش انسان اذعان کرد؛ گر چه تاکید فرمود که آگاه باشید دست و نقش اصلی از آنِ خداوند است:
«أَفَرَأَيْتُمْ مَا تُمْنُونَ أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ» (واقعه، 58- 59 )
و در جایی دیگر نقش والدین در رشد، بالندگی و تربیت فرزند هر چند در دوره کوتاه این جهان را مورد تاکید قرار داد: «وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا» (اسراء، 24 )
پیداست که نقش مادر در این جهت بیش از نقش پ
