نیمه شب تهرانپارس قسمت بیست و ششم :

این روال ادامه داشت و رویا به روی سعید نمی آورد که همچین خبری به گوشش رسیده تا امروز که سعید و همون دختره با هم اومده بودن تولد ، رویا هم دیدتشون ، میره جلو تا با سعید صحبت کنه اما سعید رویا رو جلو دوستش خراب می کنه . رویا هم تا می تونسته الکل مصرف کرده که مثلا دیگه چیزی نفهمه . پرسیدم : مگه شما از اتفاقات امروز خبر داشتین ؟ _ زنگ زدم به یکی از بچه های اکیپشون ، وقتی حال و روزم رو دید همه چیز رو برام تعریف کرد ‌ . بعد از صحبت های نسترن خانم ، سالن پر از سکوت شد تا اینکه یک پرستار اومد به طرفمون و در ورودی بخش باز شد . سراسیمه گفت : همراه رویا شمس کیه ؟ همه مون از روی صندلی بلند شدیم . سهراب و نسترن جلو تر از ما رفتن جلو : چی شده خانم پرستار ؟ _ شما مادر پدرش هستین ؟ نسترن گفت : بله . چی شده ؟ حالش چطوره ؟ از چهره اون پرستار مشخص بود چه اتفاقی برای رویا افتاده . من ، مرصاد و امیر عباس به هم نگاه کردیم . رفتم جلو پرستار ایستادم و به چشم هایش خیره شدم : من دوستش هستم . میتونم بیام و‌ دکترش رو ببینم ؟ پرستار به هر ضرب و زوری بود نسترن و‌ سهراب رو راضی کرد تا نیان داخل و فقط من وارد بخش بشم . از در ورودی رفتیم داخل . پرستار رو دنبال می کردم و یکی یکی به تخت هایی که با پرده از هم جدا شده بودن نگاهی می انداختم ‌. انگار راهرو بخش کش آورده بود . بالاخره رسیدیم به یکی از تخت ها که دکتر کنارش ایستاده بود . رویا روی تخت بود ، با چشم های بسته و صورت زرد . رفتم بالای سرش ، باور نمی کردم ، اسمش رو صدا می زدم . دکتر با ناراحتی گفت : متاسفم ، مقدار مصرفش خیلی بیشتر از اونی بود که بشه واکنش های بدنش رو کنترل کنیم . ما همه تلاشمون رو‌ کردیم ولی ... دیگه صدایی رو نمی شنیدم ، تا حالا بدن بدون جان کسی رو از نزدیک ندیده بودم ، یک حسی بین ترس و دلسوزی داشتم . اشک هایی که ناخودآگاه باعث خیسی گونه ام شده بودن رو پاک کردم و رفتم به طرف در خروجی . نمی دونستم چطوری باید این خبر رو به مادرش بدم‌ . تا رسیدن به انتهای راه رویی که حالا به نظرم خیلی کوتاه شده بود ، فرصت داشتم جملاتم رو سر جای مناسبشون بنشونم ، یعنی باید تو چشم هاش نگاه کنم و بگم رویاتون رو از دست دادین ! بالاخره رسیدم به انتهای سالن ، از در که رد شدم ، سرم رو بالا آوردم و به صورت نگران نسترن و سهراب نگاه کردم . ناخودآگاه نگاهم گره خورد به نگاه نسترن . خودش از نگاهم فهمید . صورتش رو چنگ می زد و بدون توجه به نگاه اطرافیان جیغ می کشید ، با تذکر نگهبان و پرستار هایی که اومده بودن بالای سرش از سالن خارج شدیم . اون شب بعد از دادن جواب پلیس هایی که بیمارستان خبر کرده بود ، برگشتیم خونه . در ورودی رو که باز کردم مامان با نگرانی از روی صندلی بلند شد و اومد به طرفم : چه عجب بالاخره اومدین . _ببخشید مامان ، حال مادر و پدرش خیلی بد بود ، مجبور شدیم پیششون بمونیم . مرصاد وارد خونه شد و کلید ماشین رو گذاشت روی جاکلیدی : سلام مادر . مامان جواب سلام مرصاد رو داد و رفت داخل اتاق . اعصابم خورد بود . نمی خواستم باور کنم یک نفر به همین سادگی زندگیش رو از دست داده . مامان از داخل آشپزخونه صدامون زد : بیاین شام بخورین . مرصاد اومد داخل آشپزخونه و رو به مامان کرد : مسکن دارین ؟ مامان یک بسته کپسول رو از داخل کشو برداشت و داد به مرصاد : چی شده که سردرد شدی ؟ خواستم بگم : رویا ... مرصاد نگذاشت حرفم ادامه پیدا کنه : چیزی نیست مادر ، از دیشب با بچه ها برای نیمه شعبان حسینیه مونده بودیم برنامه ریزی کنیم و تدارکات رو آماده کنیم ، بعد هم رفتیم اونجا خیلی خسته شدیم . _ خب بیاین شام بخورین برین بخوابین ، بابا یک ساعت دیگه میرسه . مرصاد لیوان رو گذاشت روی میز : ممنون ، خیلی خستم . میرم بخوابم . همون طور که داشت می رفت به طرف اتاق طوری که مامان نبینه روش رو به من کرد و انگشت اشاره اش رو روی بینی اش نگه داشت . پلک زدم _ یعنی ؛ فهمیدم , چیزی از رویا به مامان نمی گم _ مرصاد همیشه سعی می کرد مامان رو درگیر دردسر ها نکنه تا بیخودی حرص نخوره . مرصاد رفت و نشستم روی صندلی و تظاهر کردم اتفاقی نیفتاده . مامان نشست روی صندلی کناری : سر شب خانم مرادی زنگ زدن ، همون همسایه جدیدمون که خونه نرگس اینا رو خریدن . با شنیدن اسمش خشکم زد .❤️❤️❤️ ادامه در قسمت بعدی 🌺🍃

نیمه شب تهرانپارس قسمت بیست و هفتم :

مامان نشست روی صندلی کناری : سر شب خانم مرادی زنگ زدن ، همون همسایه جدیدمون که خونه نرگس اینا رو خریدن . با شنیدن اسمش خشکم زد . تو دلم گفتم حداقل می ذاشتین چهار روز بگذره از اومدنتون به این محله بعد ! سعی کردم لبخند بزنم و تظاهر کنم چیزی از ماجرا خاله منیره و خانم مرادی نمی دونم : خب ؟ چکار داشتن ؟ _ معلومه چکار دارن دیگه . این طور که خودشون گفتن پسر کوچیک شون ، آقا حنیف چند روز پیش که با ستیا و دوستاش رفته بودین پارک اون سر خیابون شما رو دیدن . خلاصه خانم مرادی هم دیشب اومدن هیأت که تو رو ببینن و شماره من رو بگیرن . _ همین ؟ یعنی اصلا اخلاق و تحصیلات و افکار من براشون مهم نیست ؟ مگه من لباسم که پسرشون دیده و پسندیده ! _ من نگفتم که کار اونا رو تایید می کنم . تو برای خودت عقل و شعور داری . وظیفه من بود که بهت بگم و نظرت رو بپرسم و اگه در تصمیمی که میخوای بگیری اشتباهی باشه راهنماییت کنم . _ نه . جوابم نه هست . _ نمی خوای بپرسی شرایطشون چیه ؟ تصویر شب قبل امیر عباس جلو چشمم ظاهر شد . نمی دونستم باید چه واکنشی نشون بدم . چی باید بهش می گفتم ؟ صدام رو صاف کردم : مامان من الان واقعا خستم . اگه میشه بعداً صحبت کنیم . گفت : خیلی خب ، باشه ، بهشون میگم چند هفته دیگه جوابشون رو میدم . فکر کنم دیگه تو دو هفته خستگیت رفع میشه . قبول ؟ _ باشد ... قبول ! رفتم داخل اتاق و در رو بستم . تکیه دادم به در و چشم هام رو بستم . اگه واقعا رفتار های اون شب امیر عباس فقط از روی غیرت برادرانه بود چی ؟ یا اگه قضیه کلا برعکس بود و بعد از سی ، چهل سال می فهمیدم حدسی که الان می زنم درست بوده و من خودم با دست خودم رویا های بچگیم رو آتیش زدم چی ؟ خیلی خسته تر از اونی بودم که بخوام به ترس هام فکر کنم . رفتم روی تخت و دراز کشیدم . چند دقیقه بیشتر نگذشت که خوابم برد . ... ساعت ۸ صبح بود که با صدای زنگ گوشیم بیدار شدم : سلام ستیا . _ چی شد ؟ چه بلایی سرش اومده ؟ نشستم روی تخت و آهی کشیدم : حالش خیلی بد شد . _ خب ؟ چرا قطره قطره اطلاعات میدی ؟ بگو دیگه . دیگه نمی تونستم خودم رو نگه دارم : رفت ، تموم شد . گوشی رو قطع کردم و انداختم روی تخت . بعد از اینکه چند دقیقه صورتم رو به بالشت فشار دادم و بغضی که از دیشب توی گلوم جا خوش کرده بود رو آب کردم ، از اتاق بیرون رفتم . هیچ کس داخل پذیرایی نبود . رفتم دم در اتاق مرصاد . می خواستم در بزنم که صدای حرف زدنش با تلفن دستم رو نزدیک به در نگه داشت . صدای مرصاد بود : نمی دونم داداش تازه اومدن ، ببین میتونی چند نفر رو بفرستی یکم پرس و جو کنن ؟ من برم خیلی ضایع است . صدای کسی که داشت پشت تلفن صحبت می کرد رو نیم شنیدم . در زدم که برم داخل تا شاید صداش رو بشنوم . در زدم و رفتم داخل ، مرصاد همون طور که روی زمین نشسته و تکیه داده بود به تختش ، به شخص مجهول گفت : داداش من بعداً بهت زنگ می زنم . _ های _Hi _، باز سر صبح تلفن صحبت می کنی ، چه خبر شده ؟ _ علیک های _Hi _ ، تو اصلا دیشب رو یادت هست ؟ خیلی خوشحالی . نیشخند زدم : فعلا بحث مهم تری برام پیش اومده ؛ کی بود پشت تلفن ؟ _ یک بنده خدا . از روی زمین بلند شد : ببخشید رمیصا من با مرتضی قرار گذاشتم بریم بازار برای خرید های نیمه شعبان ، کارها روی زمین مونده چند روز دیگه هم مرتضی و چند تا از بچه ها اعزامن . _ سوریه ؟ سر تایید تکون داد و در کمدش رو باز کرد . گفتم : می رسونیم دانشگاه ؟ _ برو حاضر شو . از اتاق بیرون رفتم و در رو بستم .❤️❤️❤️ ادامه در قسمت بعدی 🌺🍃

نیمه شب تهرانپارس قسمت بیست و هشتم :

تمام دو ساعت کلاس رو به رویا فکر می کردم . قبلا خیلی شنیده بودم با خودکشی آدم دیگه نه دنیایی داره و نه آخرتی ، دلم نمی خواست به حال الان رویا فکر کنم . حتما الان زیر یک خروار خاک بود و ... کلاس تموم شده بود ولی من همچنان روی صندلی نشسته بودم . گوشیم زنگ خورد : بله بفرمایید ! _ سلام ، من حنیف هستم ‌، مرادی . انگار برق سه فاز گرفته باشدم ، گوشی رو قطع کردم و انداختم داخل کیف . دستم رو گرفته بودم روی صورتم ‌. اشک هایم بی اختیار جاری شد . آهسته گفتم : خدایا من نمی تونم به اینا بگم دلم پیش یک نفر دیگه هست ، خودت یک کاری کن این رد بشه . چند تا از دانشجو های کلاس بعدی وارد کلاس شدن . از روی صندلی بلند شدم . کیفم رو انداختم رو شونم و رفتم بیرون . تا خونه رو پیاده رفتم . تمام راه سرم پایین بود و یا به رویا فکر می کردم یا به حنیف که چطوری شماره من رو پیدا کرده ، یعنی کی شماره من رو بهش داده بود ؟ وقتی رسیدم خونه به مامان سلام کردم و رفتم داخل اتاقم . صدای اف اف بلند شد . حتی حوصله نداشتم از روی کنجکاوی در رو باز کنم و ببینم کیه . با همون لباس های دانشگاه دراز کشیدم وسط اتاق و دست هایم رو روی صورتم گذاشتم . در اتاقم زده شد . فکر کردم مامانه : بفرمایید مامان . در اتاق باز شد . ستیا اینا اومدن داخل . ستیا دستش یک جعبه کادو بود . از روی زمین بلند شدم و ایستادم،تمام دیروز برام مرور شد : لبخند هاشون رو ! مثل اینکه خیلی خوشحالین ! شهلا گفت : شما ناراحتی برمیگردیم عروس خانم . _بله؟عروس خانم دیگه کیه ؟ ستیا کادو رو گرفت جلوم : بفرما ، از همین الان بله رو هم گفت ، بابا می ذاشتی بیان خواستگاری بعد . گفتم : شما حالتون خوبه ؟ انگار ماجرا های دیشب خیلی روتون تاثیر داشته . ستیا کادو رو جلوی صورتم تکون داد : حالا شما فعلا کادو معذرت خواهی ما رو قبول کن تا برات تعریف کنیم چیا دیدیم و چه چیزایی شنیدیم . نمی خواستم سر ماجرای تولد بحثی شروع بشه . کادو رو گرفتم : ممنون . حالا توضیح میدین قضیه چیه ؟ ستیا صداش رو صاف کرد و شروع کرد به با ادا و اطوار صحبت کردن : عرضم به خدمتتون ، شما از اون آدم های خوش شانس عالمی . امروز اومد و سراغت رو گرفت . آخه رفته بودیم پاتوقمون ، اونم از اون طرف خیابون دیدمون و اومد طرف ما . خیلی مؤدبانه از یار خبر گرفت . ما هم یک کاری کردیم که دیگه نیازی به دخالت ما نباشه و خودش بتونه راحت از حال یار با خبر بشه . شستم خبر دار شد دادن شماره من به حنیف کار خودشون بوده : این چه کاری بود ؟ چرا شماره من رو دادین بهش ؟ مهسا خندید : پس خبر داری که چقدر خوش شانسی و کی دلش پیشت گیره ! _ اولا که بعله مادرم بهم گفتن ، امروز هم جنابشون بهم زنگ زدن و جوابی نگرفت . دوما الان مثلا چون اونا خانواده مرفهی هستن من خوش شانسم که می‌خوان بیان خواستگاریم ؟ شهلا گفت : نه عزیزم ، اونا مرفه نیستن . وضع اونا از رفاه گذشته . آهی کشیدم : برام اصلا مهم نیست . ستیا با لحن تمسخر آمیزی گفت : ایشون حساسیتشون روی مسائل مذهبیه . به شهلا و مهسا چشمک زد : مثلا طرف باید نمازش رو بخونه ، روزه اش رو بگیره و این حرفا . شهلا رو کرد به من :غصه اونش رو هم نخور . بچه خوبیه بابا . می خواستم بگم : شما از احساسات من چی میدونید ! گفتم : بچه ها بی خیال می شید یا نه ؟ ولش کنین دیگه . بعد از یکم صحبت کردن باهاشون رفتیم بیرون تا یکم بگردیم . نزدیک اذون بود که برگشتیم ؛ ستیا ماشین رو جلو در خونه نگه داشت : خب ، خوش گذشت . در رو باز کردم و داشتم پیاده می شدم : ممنون بچه ها ، زحمتتون دادم . ستیا داشت جوابم رو می داد که شهلا یک دفعه خودش رو کشید به طرف صندلی جلو : راستی ! ما چند شب دیگه می خوایم بریم خونه عزیز جونتون با هم فیلم ترسناک نگاه کنیم . اصلا اون خونه جون میده برای ترسیدن و ترسوندن بعد از فیلم ترسناک . خندیدم : خوش میاین . _تو هم بیا ، باشه ؟ گفتم : تاریخ بگین تا من ببینم فرداش امتحانی چیزی نداشته باشم . ستیا به صفحه گوشیش نگاه کرد : خب امروز که دهمه ، بیست و دوم اینا می‌خوان برن مسافرت ، بیستم چطوره ؟ یکم فکر کردم یادم اومد مرصاد برای نیمه شعبان مولودی آماده کرده بود : خب چند شعبان میشه ؟ ستیا خندید : قمریش رو می خوای چیکار ؟ دوباره به گوشی نگاه کرد : ۱۴ شعبان . گفتم : اوه ، اون شب من می‌خوام برم حسینیه . شب های نیمه شعبان مرصاد میخونه . توی دلم گفتم البته به همراه امیر عباس . ستیا و شهلا قیافه هاشون رو کج و معوج کردن و ناراحت شدن . مهسا گفت : خب مگه حسینیه تون نزدیک خونه عزیز جونت نیست ؟ از اونجا بیا . ستیا دستش رو گرفت به سمت مهسا : بزن قدش ، دمت گرم عجب پیشنهادی . رویش رو از مهسا برگردوند به طرف من : اصلا میام دنبالت از حسینه تا خونه عزیز جون پیاده میریم یک عالمه حرف می زنیم و می خندیم و کیف می کنیم .

گفتم : همچین میگی یک عالمه حرف می زنیم انگار چقدر راه هست ، چهار قدم بیشتر نیست دیگه . شهلا دستش رو گذاشت روی صورت ستیا ، صورت ستیا رو برگردوند به طرف شیشه ماشین و رو کرد به من : این رو ولش کن بابا ، ما میایم دنبالت ، قبول ؟ _باشه ، قبول . ازشون خداحافظی کردم و رفتم داخل . دل تو دلم نبود زودتر مولودی جدیدی که امیر عباس و مرصاد می خواستن بخونن رو گوش کنم ، بعد هم برم و از کانال هیأت دانلودش کنم . روز هایی که حالم خوب نبود صداش آرومم می کرد . کار از آرامش گذشته بود . امیر عباس شده بود همه اعتقادم . تا جایی که یواشکی میرفتم و به سخنرانی های کوتاهی که برای نوجوان های هیأت آماده می کرد گوش می دادم ، هرچند که یک بار دختر های هیأتی هم سن و سال خودم ، در حالی که گوشم رو چسبونده بودم به شیشه های سکوریت مات وسط حسینیه ، چشمم رو هم بسته بودم و داشتم با تمام وجود به صحبت هایش گوش می دادم ، دیدنم و با تعجب نگاهم می کردن تا وقتی که چشمم رو باز کردم و دیدمشون . بعد تظاهر کردم که خوابم برده بوده و سرم رو تکیه داده بودم به شیشه .❤️❤️❤️ اتمام این قسمت . ادامه در قسمت بعدی . بابت طولانی شدن این قسمت معذرت میخوام 🌺🍃

نیمه شب تهرانپارس قسمت بیست و نهم :

با صدای زنگ هشدار گوشیم چشم هایم رو به زور باز کردم و دستم رو بردم زیر بالشت تا گوشی رو بردارم . با چشم های نیمه باز صدای زنگ رو قطع کردم . پتو رو کنار زدم و نشستم روی تخت . یک نفر در اتاقم رو زد . صدام رو صاف کردم : بفرمایید ! مرصاد از پشت در گفت : چه عجب شاهزاده خانم از خواب بیدار شدن ! می خوام برم حسینیه برای کار های امشب کمک کنم ، نمیای ؟ مثل فنر از روی تخت بلند شدم و رفتم به طرف کمد لباس هام . در کمد رو باز کردم ، لباس هایی که دیروز آماده کرده بودم رو انداختم روی تخت و رفتم بیرون . مرصاد مشغول گردگیری خونه شده بود و مامان هم داشت ظرف ها رو می شست . گفتم : سلام ، چه خبر شده همه به تکاپو افتادن ؟ مرصاد خندید و با دست به من اشاره کرد : وقتی سرکار خانم ، کمک مامان نمی کنن بنده مجبور می شم دست به کار بشم دیگه ! گفتم : نه بابا ، چه پسر سر به راهی ! در یخچال رو باز کردم ، چشمم خورد به جعبه شیرینی رو به روم . شیشه آب رو برداشتم و در رو بستم .‌ از داخل کشو لیوان برداشتم و کمی آب خوردم . رفتم کنار مامان ایستادم : مهمون داریم ؟ مامان آهسته گفت : فقط بیان و در حد صحبت های معمول با هم حرف بزنیم . شما که راحت بهونه میاری برای دست به سر کردن خلق الله ، یک فکری هم برای این بنده های خدا بکن . بابا دیشب گفت خود آقای مرادی ازش خواسته بوده اجازه بده یک بار بیان ، اگه موافقت نکردی اونا هم راضی می شن و میرن به سلامت . _ حنیف مرادی ؟ مامان اون اصلا آدم درستی نیست . _ الان زنگ بزنم بگم شما آدم های درستی نیستین دخترم گفته نیاین ؟ با خودم گفتم میان و یک بهونه ای جور میشه و ردشون می کنم برن : مگه امشب می خوان بیان ؟ _ نه ، فردا بعد از اذان مغرب . صداش رو بلند تر کرد تا مرصاد هم بشنوه : باز نرین با هم سینما ما رو اینجا معطل کنی ! حق الناسه . سرش رو برگردوند به طرف مرصاد : قبوله آقا مرصاد ؟ همون طور که با شیطنت می خندید سرش رو انداخت پایین : چشم مادر . رفتم داخل اتاق و حاضر شدم . قبل بیرون رفتن از اتاق خودم رو تو آینه نگاه کردم . انگار صدای ستیا که چند شب پیش در مورد آرایش با هم صحبت می کردیم ضبط شده بود و داشت توی مغزم تکرار می شد : مگه چی میشه آدم یکم آرایش کنه ؟ تو که کرم پودر استفاده می کنی ، حالا یکم رژ لب ، ریمل ابرو و مژه هم استفاده کن . چی میشه ؟ چرا مثل این امل ها میای بیرون ؟ یکم به خودت برس ! به خودم گفتم ؛ الان تا رسیدن به حسینیه که کسی تو رو نمی بینه ، اصلا ببینه چی میشه ؟‌ با سرعت چشمم رو از توی چشم رمیصایی که داخل آینه می دیدم جدا کردم . زیر لب گفتم : داری خودت رو به کجا می بری رمیصا ؟ وقتی مامان و مرصاد ببینن چی میگن بهت ؟ می خوای مثل ستیا بشی ؟ اصلا فکر می کنی نظر امیرعباس در مورد افکار ستیا چیه ؟‌مگه تو امیر عباس رو دوست نداری ؟ کاری نکن از چشمش بیفتی . گزینه آخر جواب داد ، به خاطر امیرعباس بیخیال حرف های ستیا شدم . دستی به روسریم کشیدم و مدل فرانسوی بستمش . چادرم رو روی سرم مرتب کردم و‌ رفتم بیرون . مرصاد گردگیری رو تموم کرده ، مشغول به گوشی نشسته بود روی زمین . رفتم جلوش : بریم ؟ _ مامان بیان بعد . _مگه مامان هم میان ؟ صفحه گوشی رو خاموش کرد و گذاشت توی جیبش : نه ، می رسونیمشون حوزه . مامان از داخل اتاق بیرون اومد و گفت : بعد اینکه من رو رسوندین بی زحمت دنبال صدرا هم برین . بچم می خواست امشب بیاد هیأت . مرصاد همون طور که داشت به طرف در خروجی می رفت ، گفت : اطاعت ! گوشی مامان زنگ خورد : جانم عزیزم ؟ فهمیدم باباست . صداش از پشت تلفن نمی اومد ، مامان گفت : نه ، مرصاد می‌رسونم . شما تا شب ه‍یأت می مونی ؟ رفتم بیرون و کفش های کتونیم رو پوشیدم . مامان گوشی رو گذاشت داخل کیفش و گفت : بابا گفتن سریعتر برین هیأت کارها عقب می مونه . سوار ماشین شدیم . بعد از اینکه مامان رو رسوندیم ، رفتیم به طرف حسینیه .چند کوچه مونده بود به حسینیه ، مرصاد ماشین رو پارک کرد . چفیه ای که همیشه وقتی می رفت حسینیه همراهش بود رو از داخل داشبورد بیرون آورد و در داشبورد رو بست . مرصاد جونش به چفیش بند بود . تو همه پیاده روی های اربعین ، همه سفر های راهیان نور و همه روضه ها ، همراه همیشگیش چفیه ای بود که امیر عباس برای تولد هجده سالگیش آورده بود ‌. پیاده شدیم و رفتیم به سمت ورودی حسینیه . سرم رو انداختم پایین و رفتم داخل کوچه بغل در ورودی آقایون که ورودی خانم ها از اونجا بود . وارد حیاط حسینیه شدم ‌... ❤️❤️❤️ ادامه در قسمت بعدی 🌺🍃

نیمه شب تهرانپارس قسمت سی ام :

واقعا جلو خودم رو گرفتم که خندم نگیره ، می خواستم بگم این چیه می‌ پوشی ؟ اینا تانک هستن یا کفش ؟! کفش های مهسا و شهلا هم فرق خاصی با کفش ستیا نداشتن . بعد از یک ساعت صبر برای اومدن شاهزاده خانم ها ، بالاخره راهی شدیم . ❤️ ممنون از لایک هاتون . ادامه در قسمت بعدی 🌺🍃

وارد حیاط حسینیه شدم . فاطمه و بقیه دختر های جوان و نوجوان حسینیه دور دیگ نذری جمع شده بودن و یکی یکی جلو می رفتن و شله زرد نذری شب نیمه شعبان رو هم میزدن . منیره خانم مشغول جارو کردن حیاط بود . نزدیکش شدم : سلام خاله منیره ، خوبی ؟ کمک می خوای ؟ _سلام عزیزم . عیدت مبارک . برو بالا میوه و شیرینی ها رو بسته بندی کنید . _ چشم . بعد از سلام و احوال پرسی با بچه های دور دیگ نذری رفتم طبقه بالا . وسایل پذیرایی روی میز گوشه حسینیه بود . کیف و بقیه وسایلم رو گذاشتم روی صندلی و مشغول کاری که منیره خانم گفته بود ، شدم . همه داخل حیاط بودن و من تنها مشغول کار . چند دقیقه بیشتر نگذشته بود که فاطمه اومد داخل . نگاهم رو از روی بسته های پذیرایی جدا و سرم رو بلند کردم . فاطمه گفت : خسته نباشی رمیصا خانم . _ ممنون . همچنین . فاطمه نشست کنارم : یک کاری هم بده به من انجام بدم . منتظر جوابم نشد و پلاستیک شکلات ها رو برداشت : این ها رو بذارم داخل بسته ها ؟ _ اگه دوست داری . گوشیش رو از داخل جیب مانتوش بیرون آورد و مولودی گذاشت . معلوم بود می خواست سر صحبت رو باز کنه ولی من ترجیح می دادم ساکت باشم . اون چند ساعت باقی مونده تا شروع مراسم رو با سرگرم کردن خودم به کار‌های جشن گذروندم . بعد از اتمام سخنرانی بابا ، مرصاد شروع کرد به خوندن یک دکلمه . دل تو دلم نبود زودتر تموم بشه و صدای امیرعباس بپیچه تو فضای حسینیه . فاطمه در حالی که کیفم رو دستش گرفته بود اومد طرفم : رمیصا جان فکر کنم گوشیت زنگ می زنه . کیف رو گرفتم : ممنون . گوشی رو از داخل کیف برداشتم ؛ ستیا بود . از روی زمین بلند شدم و رفتم به طرف در خروجی قسمت خانم ها ، گوشی رو جواب دادم : سلام ستیا ، خوبی ؟ _ سلام . ما داریم میایم حسینیه تون . تعجب کردم : حسینیه ما ؟ الان ؟ صدای مهسا و شهلا رو از پشت تلفن می شنیدم . گفت : آره دیگه . رفته بودیم خونه عزیز جون ، حوصله مون سر رفت ، گفتیم بیایم حسینیه و بعد هم با هم پیاده برگردیم و امشب رو حسابی فیلم ببینیم و خوش بگذرونیم . _ چه برنامه ریزی دقیقی . ولی فکر کنم تا وقتی که من بخوام بیام خونه عزیز جون خیلی دیر وقت میشه . بهتره با داداشم یا بابام برگردیم . _اوه بابا امل ! ما ساعت چند مگه می خوایم برگردیم ؟ گفتم : جشن ساعت ده و نیم تموم میشه ، بابام ناراحت میشن . یک نفر دیگه همراهمون باشه بهتره . _ من زنگ می زنم دایی رو راضی میکنم . تو هم سخت نگیر . چند دقیقه دیگه می رسیم پیشت . اجازه نداد حرفی بزنم خداحافظی کرد و تماس قطع شد . رفتم بالا و نشستم جای قبلی ، دکلمه تموم شده بود و صدای امیر عباس و مرصاد شور و شوق انداخته بود در فضای حسینیه . مولودی اول تموم شده بود و امیرعباس داشت کتابی در مورد امام زمان عجل معرفی می کرد . سرم پایین بود و داشتم به حرف های امیر عباس گوش می‌کردم . سرم رو که بالا آوردم و دیدم ستیا ، مهسا و شهلا ایستادن جلو ورودی و نگاهم می کنن . لبخند زدم و رفتم جلو : سلام ، خوش اومدین ، بیاین داخل . یک گوشه از حسینیه نشستیم ‌ ‌‌. بعد از تموم شدن جشن ، فاطمه و منیره خانم اومدن کنارمون نشستن . فاطمه گفت : خب رمیصا جان ، مهمون آوردی ؟ گفتم : بله ، دوستام هستن . به ستیا اشاره کردم : البته ستیا جان دوستم و دختر عمه ام هستن . ستیا گفت : این دو قلو ها هم رفقامون هستن ، مهسا و شهلا ‌. فاطمه گفت : خوشبختم . خاله منیره تا اون موقع حرفی نزده بود : چه خوب کردین اومدین . بعد از آشنایی و حرف های معمولی شون فاطمه از روی زمین بلند شد : خب دیگه بچه ها من باید برم ، مادر و پدرم منتظرن . باید بریم جایی ، خیلی دیرمون شده . مادرش جلو در ایستاده بود . از دور با مادر فاطمه خداحافظی کردم . بعد از رفتن فاطمه تقریبا کسی داخل حسینیه نبود . فقط ما و منیره خانم مونده بودیم . منیره خانم مشغول مرتب کردن حسینیه بود ، مهسا و شهلا با هم صحبت می کردن و ستیا هم مشغول گوشی بود . رفتم کنار منیره خانم : کمک می‌خواین ؟ _ نه عزیزم . شما نمی خواین برین ؟ دیر وقته . نگاهی کردم به بچه ها : چرا ، الان میریم . رفتم و کیفم رو برداشتم . رو کردم به ستیا اینا : بچه ها بریم ؟ ستیا همون طور که چشمش به گوشی بود گفت : بریم ، بریم . مهسا و شهلا هم از روی زمین بلند شدن . گفتم :پس زنگ بزنم به بابام بگم برسونمون . ستیا گوشیش رو گذاشت داخل کیف : گیر نده تو رو خدا . میریم دیگه دو دقیقه بیشتر راه نیست . به زور قسم و آیه دایی رو راضی کردم . _ یعنی بابام اجازه دادن ؟ مطمئن باشم ؟ _ آره . بریم دیگه دیر میشه . رفتیم به طرف پله ها ‌. از خاله منیره خداحافظی کردیم و وارد حیاط شدیم .کفش هام رو پوشیدم و منتظر پوشیدن کفش های بچه ها شدم . ستیا اومد کنار فرش جلو در و کفش های ورزشی نقره ای ، طلایی با بند های فسفریش رو گذاشت روی زمین .