میگفت کافیست با چشم هایت راز های نهفته در این جهان را ببینی؛در دنیایِ ما هنوزم هم ادبیات نفس میکشد -قصه ها شنیدن میخواهند لحظه ها زندگی کردن؛و ما هنوز هم درخت هارا داریم درخت هایی که همچنان سبز هستند و همچون پناهگاه ، در روحمان جوانه میزنند؛

برایش کتاب بخر، و صفحه‌ی اولش بنویس "برای لبخندت، موقع بوو کردن برگه‌هایش."

"معجزه ها رخ خواهند داد، ثانیه ها در میان عقربه هایِ زمان قدم خواهند زد و جایی در میانِ حرکت های شمرده و آرامشان در حوالی لحظه های پاییز متوقف خواهند شد و آنگاه معجزه رخ خواهد داد؛"

او از جنسِ باران بود و رایحه خوشِ قهوه را در میان همان خیابانِ سنگفرش شده مارسی پخش میکرد و همچنان درمیانِ قطره های بلورینِ باران ویالونیست رهگذرد ، در میان دفتر شعر هایش از همان باران قدم هایش ، از جهانِ کلاسیکش مینویسد،همان شهر هایی که پس از گذشت هزاران سال هنوز هم عطر قهوه و نور را درخود جای داده است؛

:")

خدمت شما امیدوارم دوستش داشته باشید

شبتون بخیر :")

او از جنسِ باران بود و رایحه خوشِ قهوه را در میان همان خیابانِ سنگفرش شده مارسی پخش میکرد و همچنان درمیانِ قطره های بلورینِ باران ویالونیست رهگذرد ، در میان دفتر شعر هایش از همان باران قدم هایش ، از جهانِ کلاسیکش مینویسد،همان شهر هایی که پس از گذشت هزاران سال هنوز هم عطر قهوه و نور را درخود جای داده است؛

عقربه هایِ ساعت ثانیه هارا در پی یکدیگر سپری میکردند،نوار های عکس های قدیمی همچون روایتی از تاریخ های مختلف در گوشه های میز چوبی جای گرفته بودند گویی هریک از آنها روایت گر تاریخی از فرانسه و قهوه هایش،سمفونی بینظیر پرندگان بر شاخه همان تک درخت پیر کهنسال،چشم های قهوه ای رنگ و همان دست ها همان دست هایی که همانند شاهکاری هنری با انگشتانی کشیده خالق نُت هایِ تاریخ این جهان میگشتند؛آنها نوار هایی قدیمی از عکس هایی از تاریخی درمیان سال هایِ"١٨٧٥-١٩٩٦" فرانسه بودند؛اما با این حال هر یک از شیار هایش روایت گره بخشی از تاریخ در دلِ همان پاریس رویاهایشان بود؛ -"نوشته هایِ او در لابلای نوار عکس هآ" ١٦ نوامبر" ١٩٩٥"

-در گوشه ای از پاورقی دفتر خاطراتش نوشته ای به چشم میخورد ،او همیشه میگفت : "لحظه هایِ یک نویسنده هیچ گاه فراموش نخواهند شد آنها جایی درمیان کلماتش برای همیشه در تاریخ زندگی خواهند کرد ؛"

:")