تنها رفیقی که با انسان می ماند، خدا است و بس... این مسئله خیلی باید مورد توجّه قرار بگیرد: انسان در اين مسائلی که برای او پیش می آید تا به اين نقطه نرسد که در عین عمل به تکالیف و در عین رعایت ظرافت‌ها در ارتباط با دیگران، با زن و فرزند، با افراد عائله، با رفیق و دوست، با صدیق، با رفیق آقا! دیگر از رفیق بالاتر؟! رفیق! رفیق سلوکی، رفیقی که مدّت‌ها با انسان بوده و اشتراک در مسیر دارد یک مرتبه انسان می‌بیند انگار نه انگار سابقه آشنایی اصلا وجود داشته، بیست سال با هم بودند، می‌رود که می‌رود! و همه آن مطالب و مسائل و همه آن تعابیر، عبارات محبّت آمیز، کلمات جذّاب و كلمات شيرين تبديل می‌شود به عبارات و كلماتی كه هر كدامش مانند یک سَم و یک تير بر قلب انسان می‌نشيند همان ها! سر چی؟ سر هيچ و پوچ، سر هيچ و پوچ! انسان می‌گويد: عجب، اين هم از رفيقش. ديگر كی ماند؟ خدا می‌گويد: حالا بيا سراغ من. به برادرت اعتماد كردی، گذاشت رفت! به زنت اعتماد كردی، گذاشت رفت! به فرزندت اعتماد كردی، گذاشت رفت، به پدرت، به مادرت اعتماد كردی، آنطور شد. به همسايه ات اعتماد كردی، آنطور شد. به شريكت اعتماد كردی، آنطور شد. ديگر گفتی اين رفيق سلوكی اقلاً برای ما می‌ماند، به او هم اعتماد كردی آن هم اينطور شد. ديگر خود انسان می‌ماند تنها! تازه متوجّه می شود كه نه...، آنچه را كه فرمودند درست است. درست است كه گفتند كه: تنها تويی تنها تویی در گوشـۀ تنهـایيم تنها تو می خواهی مرا با اين همه رسـوائيم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📀شرح حدیث عنوان بصری ،م۹۴🕰آخر 🎵حضرت آیت الله حاج سید محمدمحسن حسینی طهرانی رضوان الله علیه #تنها_رفیق_انسان... @anwaremalakoot