قیام گوهرشاد، قربانی خیانت سانسور جامعه ایرانی مدت هاست در معرض یک #ترور_بیولوژیك برای از دست دادن حافظه‌ تاریخی و دچار شدن به آلزایمر، قرار گرفته است. انسانی که حافظه اش را از دست می دهد، اولین اتفاقی که برایش می افتد سرگردانی در حال است. اگر پروفسور هم باشد وقتی آلزایمر بگیرد راه منزلش را گم می کند. جامعه بزرگ ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و اگر دچار فراموشی تاریخی و فرهنگی و هویتی شود، در ابتدای امر «قطب نما》خود را گم می کند و نمی تواند از تجربیاتی که با هزینه های سرسام آور بدست آورده، برای رفتن به سمت آینده ای درخشان استفاده کند. ماجرای پرداختن به #قیام_گوهرشاد از لحاظ تئوريك بر چنین گزاره ای مبتنی است. وقتی هویت یک ملت کمرنگ شود و برای امروز بازآفرینی نشود به راحتی هر بلایی سرش می توان آورد. بنابراین باید تلاش کنیم دسترسی مردم به خصوص نسل جوان به این گنج بزرگی که در مشهد با نام قیام گوهرشاد وجود دارد، تسهیل شود. برای آشنایی گسترده مردم با این واقعه ورود هنر به این عرصه ضروری است. اگر در هر شهر بزرگ دنیا طی یک شب صدها نفر را به خاطر یک #مطالبه‌ی‌فرهنگی، به خاک و خون کشیده بودند، 80 سال بعد حتما در مورد آن واقعه به اندازه یک موزه ؛ آثار هنری وجود داشت. ولی تا 80 سال بعد از قیام گوهرشاد، حتی یک کارت پستال هم راجع به واقعه گوهرشاد پیدا نمی کنید. این واکنش ما مبهوت کننده است. در سینما فقط مرحوم علی حاتمی است که در یک سکانس در فیلم مادر به سرپیچی یکی از نظامیان از دستور رضاخان برای قتل عام مردم و تبعیدش به بحرین اشاره می کند. یکی از افتخارات ایران، فردوسی است. بعضی با یک نگاه سیاست زده و ابزاری می گویند آن قدر که شایسته فردوسی بوده ما او را ارج ننهاده ایم، که این ادعایی کاملا درست است. بزرگترین قصور جدی راجع به فردوسی بی اعتنایی و بی حرمتی به مرام و سبك و مکتب و دغدغه فردوسی است. کسانی که برای دویست هزار شهید قهرمان این ملت یک بیت نسروده اند و افتخارشان این است که حتی یک صفحه راجع به دفاع مقدس ننوشته اند، مگر می توانند دم از فردوسی بزنند؟!! دغدغه فردوسی این بود که حماسه های ملت و قهرمانان ملت گم نشوند. اگر فردوسی بود اجازه نمی داد واقعه گوهرشاد این گونه #سانسور شود. #۲۱تیر ۹۸