#علت_عجیب_فشار_قبر_سعد
💠 به پیامبر خبر رحلت سَعد بن معاذ را دادند. حضرت امر نمودند تا سعد را غسل دهند. سپس سعد را بسوي قبرستان بقيع، حمل نمودند در حاليكه رسول خدا پاي برهنه و بدون ردا، جنازه وی را تشييع نمودند، و گاهي، حضرت طرف راست تابوت و گاهي جانب چپ را می‌گرفتند. پیامبر داخل قبر شدند و سعد را دفن نمودند. وقتی دفن وی تمام شد، مادر سَعد گفت: گوارا باد بر تو اي #سعد بهشتي كه داخل آن مي‌شوي! پیامبر فرمود: اي مادر سعد! بطور جزم بر خدا حكم نكن؛ اکنون، #فشار_قبر سعد را فرا گرفت!
مردم پرسیدند: اي رسول خدا! ما امروز از شما نسبت به سعد کارهایی را دیدیم كه تاکنون دربارۀ هيچ كس ندیده بودیم. (دلیل این کارها چه بود؟) حضرت فرمود: چون ديدم فرشتگان بدون كفش و ردا جنازه سعد را تشييع می‌کنند، من نیز چنین كردم. پرسیدند: چرا شما گاهي سمت راست تابوت و گاهي جانب چپ را می‌گرفتید؟ فرمود: دست من در دست #جبرئيل بود، او از هر جا كه شروع مي‌كرد و مي‌گرفت من نيز مي‌گرفتم. پرسیدند: ولی چرا فرموديد #فشار_قبر، سعد را فراگرفت؟ حضرت فرمود: آري، چون سعد با اهل منزلش با #اخلاق_بد رفتار مي‌كرد، اين فشار قبر اثر بداخلاقی او بود.
بحارالانوار، ج۶، ص۲۲۰
🔴 #علت_عجیب_فشار_قبر_سعد
💠 به پیامبر خبر رحلت سَعد بن معاذ را دادند. حضرت امر نمودند تا سعد را غسل دهند. سپس سعد را بسوي قبرستان بقيع، حمل نمودند در حاليكه رسول خدا پاي برهنه و بدون ردا، جنازه وی را تشييع نمودند، و گاهي، حضرت طرف راست تابوت و گاهي جانب چپ را می‌گرفتند. پیامبر داخل قبر شدند و سعد را دفن نمودند. وقتی دفن وی تمام شد، مادر سَعد گفت: گوارا باد بر تو اي #سعد بهشتي كه داخل آن مي‌شوي! پیامبر فرمود: اي مادر سعد! بطور جزم بر خدا حكم نكن؛ اکنون، #فشار_قبر سعد را فرا گرفت!
مردم پرسیدند: اي رسول خدا! ما امروز از شما نسبت به سعد کارهایی را دیدیم كه تاکنون دربارۀ هيچ كس ندیده بودیم. (دلیل این کارها چه بود؟) حضرت فرمود: چون ديدم فرشتگان بدون كفش و ردا جنازه سعد را تشييع می‌کنند، من نیز چنین كردم. پرسیدند: چرا شما گاهي سمت راست تابوت و گاهي جانب چپ را می‌گرفتید؟ فرمود: دست من در دست #جبرئيل بود، او از هر جا كه شروع مي‌كرد و مي‌گرفت من نيز مي‌گرفتم. پرسیدند: ولی چرا فرموديد #فشار_قبر، سعد را فراگرفت؟ حضرت فرمود: آري، چون سعد با اهل منزلش با #اخلاق_بد رفتار مي‌كرد، اين فشار قبر اثر بداخلاقی او بود.
📙 بحارالانوار، ج۶، ص۲۲۰