#نهج_البلاغه 💥جَانِبُوا الْکَذِبَ فَإِنَّهُ مُجَانِبٌ لِلاِْيمَانِ 🌓از دروغ برکنار باشيد، چرا که دروغ از ايمان برکنار است» 📚#خطبه_86 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

🔴بدترين توشه در قيامت #نهج_البلاغه 💥بئس الزاد الى المعاد، العدوان على العباد. 💠بد توشه اى است براى روز جزا، ستم كردن بر بندگان خدا. 📚#حکمت_221 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

🔴دنيا سراى آرزوها! #نهج_البلاغه 💥وَ الدُّنْيَا دَارٌ مُنِيَ لَهَا الْفَنَاءُ وَ لِأَهْلِهَا مِنْهَا الْجَلَاءُ وَ هِيَ حُلْوَةٌ [خَضِرَةٌ] خَضْرَاءُ وَ قَدْ عَجِلَتْ لِلطَّالِبِ وَ الْتَبَسَتْ بِقَلْبِ النَّاظِرِ؛ 💠دنیا خانه آرزویی است که زود نابود می شود. و کوچ کردن از وطن حتمی است , دنیا شیرین و خوش منظر است که به سرعت به سوی خواهانش می رود و بیننده را می فریبد 📚#خطبه_45 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

#نهج_البلاغه 💥عِبَادَاللَّهِ! إِنَّ مِنْ أَحَبِّ عِبَادِ اللّهِ إِلَيْهِ عَبْداً أَعَانَهُ اللّهُ عَلَى نَفْسِهِ 🌗ای بندگان خدا همانا بهترین و محبوب ترین بنده نزد خدا ، بنده ای است که خدا او را در پیکار با نفس یاری داده است. 📚 #خطبه_87 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

🔔نگاهى به موجودات آسمان و زمين بيفکنید #نهج_البلاغه 💥فَانْظُرْ إِلَى الشَّمْسِ وَالْقَمَرِ، وَالنَّبَاتِ وَ الشَّجَرِ، وَالْمَاءِ وَ الْحَجَرِ، وَاخْتِلاَفِ هذَا اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ، وَ تَفَجُّرِ هذِهِ الْبِحَارِ، وَ کَثْرَةِ هذِهِ الْجِبَالِ، وَ طُولِ هذِهِ الْقِلاَلِ وَ تَفَرُّقِ هذِهِ اللُّغَاتِ، وَ الاَْلْسُنِ الْمُخْتَلِفَاتِ 🌓نگاهى بيفکن به خورشيد و ماه و گياه و درخت و آب و سنگ و آمد و شد اين شبها و روزها و پيدايش درياها و کثرت اين کوهها و بلندى اين قلّه ها و تعدّد اين لغات و زبانهاى گوناگون 📚#خطبه_185 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

#نهج_البلاغه 💠(از کسانى مباش که) به هنگام بى نیازى مغرور و فریفته دنیا مى شود و به هنگام فقر مأیوس و سست مى گردد» 📚 #حکمت ۱۵۰ 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

#نهج_البلاغه 💥وَ اعْلَمْ أَنَّ لِكُلِّ ظَاهِرٍ بَاطِناً عَلَي مِثَالِهِ فَمَا طَابَ ظَاهِرُهُ طَابَ بَاطِنُهُ وَ مَا خَبُثَ ظَاهِرُهُ خَبُثَ بَاطِنُهُ 🌗و بدان كه هر ظاهری باطنی متناسب با خود دارد، آنچه ظاهرش پاكیزه، باطن آن نیز پاك و پاكیزه است، و آنچه ظاهرش پلید، باطن آن نیز پلید است. 📚 #خطبه _154 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

🔔نتیجه بی مهری نزدیکان #نهج_البلاغه 💥مَنْ ضَيَّعَهُ الْأَقْرَبُ، أُتِيحَ لَهُ الْأَبْعَدُ 🌓كسى را كه نزديكانش واگذارند، بيگانه او را پذيرا مى گردد. 📚 #حکمت_14 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

🔔زاد و توشه #نهج_البلاغه 💥وَاعْلَمْ أَنَّ أَمَامَکَ طَرِيقاً ذَا مَسَافَة بَعِيدَة، وَمَشَقَّة شَدِيدَة وَأَنَّهُ لاَ غِنَى بِکَ فِيهِ عَنْ حُسْنِ الاِرْتِيَادِ، وَقَدْرِ بَلاَغِکَ مِنَ الزَّادِ، مَعَ خِفَّةِ الظَّهْرِ 🌓بدان! راهی پر مشقت و بس طولانی در پیش روی داری و در این راه بدون کوشش بایسته، و تلاش فراوان ، و اندازه گیری زاد و توشه ، و سبک کردن بارگناه موفق نخواهی بود 📚#نامه_31 🕊 #نهج_البلاغه ای شویم

《السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ الْبَرَّ التَّقِيَّ الْإِمَامَ الْوَفِيَّ، السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الرَّضِيُّ الزَّكِيُ التَّقِیُّ الجَوادُ یَابنَ رَسوُلِ اللّهِ(ص) 💠 در بین ائمه اطهار علیهم‌السلام امام جواد(علیه السلام) جوانترین امامی بودند که شهید شدند. یعنی در سن ۲۵ سالگی!(۱) بعد از شهادت امام رضا(علیه السلام) به اصرار مامون، دخترش ام فضل به ازدواج امام جواد(علیه السلام) در آمد مامون با فرستادن دختر خود به خانه امام(ع)، آن حضرت(علیه السلام) را براى هميشه زيرنظر داشت و از كارهاى او بي خبر نمی ماند سرانجام مامون در سال ۲۱۸ قمری مُرد و برادرش معتصم جای او نشست. امام جواد(علیه السلام) با امّ الفضل به جانب عراق آمد 🔆مسعودی می نویسد ؛ 《فَلَمَّا انصَرفَ أَبُوجَعفَرِِ(ع) اِلَى العَرَاقِ لَم يَزَلِ المُعتَصَمُ وَ جَعفَرُ بنُ المَأمُونِ يُدَبِّرونَ وَ يَعمَلونَ فِي الحَيلَةِ فِي قَتلِهِ فَقَالَ جَعفَرُ لِاُختِهِ أُمِّ الفَضلِ وَ كَانَت لِاُمِّهِ وَ أَبِيِهِ فِي ذَلِكَ؛ لِأَنَّه وَقَفَ عَلَى انحِرَافِهَا عَنهُ وَ غَيرتهَا عَليِهِ لِتَفضِيلِهِ أَم أَبِي الحَسَنِ ابنِهِ عَلَيهَا مَعَ شِدَّةِ مَحَبَّتِهَا لَه وَ لِأَنَّهَا لَم تَرزُق مِنهُ وَلَدَاً! فَأَجَابَت أَخَاهَا جَعفَرَا وَ جَعَلُوا سَمَّا فِي شَيءِِ مِن عِنَبِِ رَازِقِيِِ وَ كَانَ يُعجِبُهُ العِنبَ الرَازِقي فَلَمَّا أَكَلَ مِنهُ نَدَمَت وَ جَعَلَت تَبكِي فَقَالَ لَهَا : مَا بُكاؤُكَ؟ وَ اللّهِ لَيَضرِبَنَّكَ اللّهُ بِفَقرِِ لَا يَنجِي وَ بَلاءِِ لَا يَنسَتِرُ ♦️وقتى امام جواد(علیه السلام) به عراق آمد، معتصم و جعفر بن مأمون درباره كشتن امام جواد(علیه السلام) مكر و حيله كردند جعفر به امّ الفضل كه خواهر او بود پيشنهاد قتل امام جواد(علیه السلام) را داد، زيرا جعفر مي دانست كه امّ الفضل به جهت اين كه امام جواد(ع) مادر امام هادی(ع) را از او بيشتر مي خواهد، با آن حضرت(ع) ميانه خوبى ندارد، از طرفى هم امّ الفضل از امام جواد(ع) فرزندى ندارد لذا امّ الفضل حرف برادر خود را گوش كرد، انگوری را به زهر رازقى آغشته کرد و به امام(ع) داد و ایشان هم انگور رازقى را دوست مي داشت وقتى امام(ع) از آن انگور خورد، امّ الفضل از عمل خود پشيمان شد، بناى گريه و زارى را نهاد، امام جواد(ع) به او فرمود : چرا گريه ميكنى و الله! خدا تو را به فقرى دچار مي كند كه از آن نجات نخواهى يافت و به بلائى مبتلاء می شوى كه مخفى و پوشيده نخواهد ماند.(۲) در برخی از منابع به مسمومیت امام جواد(ع) اشاره شده، ولی از ام الفضل نامی به میان نیامده است. ابن شهر آشوب نقل می کند : 📋《وَ قُبِضَ بِبَغْدَادَ مَسْمُوماً》 ♦️امام جواد(ع) در بغداد در حالی که مسموم شد، از دنیا رفت.(۳) حتی شیخ مفید، این مسمومیت امام جواد(ع) را رد می کند و در این باره می گوید : 📋《وَ قِيلَ إِنَّهُ مَضَى مَسْمُوماً وَ لَمْ يَثْبُتْ بِذَلِكَ عِنْدِي خَبَرٌ فَأَشْهَدُ بِهِ》 ♦️و گفته‌ شده که امام جواد(ع) با سمّ درگذشته است؛ اما این مطلب برای من ثابت نشده است که بتوانم بدان شهادت دهم.(۴) اما برخی منابع شهادت امام جواد(ع) را بر اثر سخن‌چینی قاضی بغداد، نزد معتصم دانسته‌اند. روزي معتصم در مجلسي كه براي تعيين محل قطع دست دزد تشكيل داده بود، امام(ع) را شركت داد و قاضي بغداد، ابن ابي داود و ديگران در اين مجلس شكست خورده و شرمنده گرديدند. چند روز بعد، ابن ابي داود نزد معتصم رفت و از روی حسد و كينه توزی به وی گفت : از باب خيرخواهی به شما تذكر مي دهم كه جريان چند روز قبل به صلاح حكومت شما نبود؛ زيرا در حضور همه دانشمندان و مقامات عالي مملكتي فتواي ابوجعفر(ع) ، يعني فتواي كسي كه نيمي از مسلمانان او را خليفه و شما را غاصب حق او مي دانند،را بر فتواي ديگران ترجيح دادي! اين خبر ميان مردم منتشر گرديد و خود دليل قاطعي بر حقانيت او نزد شيعيان شد. معتصم كه مايه ي ابراز هر نوع دشمني با امام(ع) را در نهاد خود داشت، از سخنان قاضي بغداد، بيشتر تحريك شد و درصدد قتل امام(ع) برآمد و سرانجام منظور پليد خود را عملي كرد و او را توسط منشي يكي از وزرايش مسموم و شهيد نمود.(۵) 📚منابع : ۱)الارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۲۷۳ ۲)اثبات الوصية مسعودی، ص۲۲۷ ۳)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۷۹ ۴)الارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۲۹۵ ۵)التفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۲۰

دسته بندی شیعه از نگاه امام باقر علیه السلام: 💠 قال الامام الباقر(علیه السلام): «یَا مُیَسِّرُ أَلاَ اُخْبِرُکَ بِشِیعَتِنَا؟ قُلْتُ: بَلی جُعِلْتُ فِداکَ قَالَ: إِنَّهُمْ حُصُونٌ حَصِینَةٌ و صُدُورٌ أمِیْنَةٌ وَ أَحْلاَمٌ وَزِیْنَةٌ لَیْسُوا بالمَذِیعِ البَذِرِ وَلاَ بِالجُفَاتِ المُرَاعِیْنَ رُهْبَانٌ بِالْلَیلِ اُسُدٌ بِالْنَهارِ».(1) حضرت امام محمّد باقر (علیه السلام) فرمود: ی میسّر (2)، آیا شیعیانمان را به تو معرّفی کنم؟ میسّر گفت: فدایت شوم بفرمایید. حضرت فرمود: آنها دژهی محکم و سینه هی امانتدار و صاحبان عقلهی وزین و متین هستند، شایعه پراکنی نمی کنند و اَسرار را فاش نمی کنند و آدمهی خشک و خشن و ریاکار هم نیستند، راهبان شب و شبزندهداران و شیران روزند. شرح حدیث: شیعه اقسامی دارد: 1. شیعیان جغرافیایی افرادی که در کشور شیعه نشین متولّد شده و از لحاظ آماری جزءِ افراد آن کشور محسوب می شوند. 2. شیعیان ارثی افرادی که پدر و مادرشان شیعه بوده و در دامان آنان متولّد و پرورش یافته اند. 3. شیعیان لفظی افرادی که به زبان می گویند که ما شیعه علی بن ابی طالب (علیه السلام) هستیم، امّا در عمل خلاف سیره حضرت زندگی می کنند. 4. شیعیان سطحی شیعیانی که عملشان سطحی است و به عمق معنی تشیّع نرسیدهاند. از تشیّع فقط عزاداری و توسّلات و امثال اینها را بلد هستند، امّا از صفات واقعی شیعه مانند تقوا، رازداری ، امانتداری ، شجاعت و... در آنها خبری نیست. از کجا معلوم که شیعه هستند؟ آیا به خاطر آنکه در ایّام عاشورا در دستجات سینه زنی و مجالس عزاداری شرکت می کنند و به مسجد می روند؟! این امور مهم است ولی شیعه واقعی بودن تنها به انجام دادن چنین اموری نیست، البتّه قصد ما کم اهمیّت جلوه دادن این قبیل اعمال نیست. 5. شیعیان واقعی کسانی که با معارف الهیّه و مکتب اهل بیت (علیهم السلام) آشنا هستند و برنامه هی آنها صفاتی است که هفت مورد آن در این حدیث کوتاه آمده است: 1. دژهی محکم شیعیان باید در مقابل تبلیغات دشمن نفوذناپذیر باشند; اکنون که وضع فرهنگی دنیا به شکل خطرناکی نسل جوان ما را تهدید می کند، آیا راهی بری اینکه جوانانمان را تقویت کنیم پیدا کردهایم؟ اگر نمی توانیم میکروبها را نابود کنیم باید خود را تقویت کنیم. 2 و 3 و 4. امانتدار، عاقل و رازدار یکی از گِله هی ائمّه(علیهم السلام)این بود که بعضی از مردم اسرار را فاش می کنند. مراد از اسرار این بود که مقاماتی که ائمّه(علیهم السلام)داشتهاند مانند علم غیب، شفاعت در روز قیامت، امانتداری علوم رسولالله(صلی الله علیه وآله)، شاهد و ناظر اعمال شیعیان، معجزات و... از مسائلی بود که مردم عادّی و مخالفان قادر به درک آن نبودند ولی بعضی از مردم سادهلوح و خام، هر جا که می نشستند همه چیز را بیان می کردند و این کار ایجاد اختلاف، عداوت و دشمنی می کرد. به همین جهت امام(علیه السلام)در حدیث می فرمایند: شیعیان ما، سینه هی امانتدارند، افشاکننده بی جهت نیستند، ایجاد اختلاف در میان این و آن نمی کنند. در زمان ما افرادی پیدا شده اند که به بهانه ولایت، کفریّات و تعبیرات زشتی به ائمّه (علیهم السلام)نسبت می دهند که هرگز ائمّه (علیهم السلام) به آن راضی نیستند و کار آنها به مراتب بدتر از آن افراد ساده لوح است زیرا باید مراقب این غلات جدید باشیم. این گروه دو عیب دارند: عیب اوّل این است که آبروی خودشان را از بین می برند; خیال می کنند اگر صفات خدا را بری ائمّه (علیهم السلام) یا حضرت زینب (علیها السلام)یا شهدی کربلا بگویند، عین ولایت است; و عیب بزرگتر این است که با حرفهایشان منشأ کشتار یک عدّه از شیعیان در جی دیگری از دنیا می شوند. زمان ما زمان رسانههی جمعی است; اگر خبری امروز صبح صادر شود، یک ساعت بعد به گوشه و کنار دنیا می رسد. این کلمات غلوّآمیز و سخنان نادرست از اینجا به جاهی دیگر پخش می شود و شیعه را کافر معرّفی کرده و بعد هم کشتن شیعیان شروع می شود. وی از این دوستان نادان و انسان هی جاهل، وی از آن زمانی که نبض مجالس به دست افراد بی سواد، بی اطّلاع، ناآگاه و نادان بیافتد. 5. با محبّت شیعیان خشن نیستند، بلکه با محبّت و برخوردار از لطافت روحی نسبت به همنوع هستند. شیعه روح علی بن ابی طالب(علیه السلام) و سایر ائمّه هدی (علیهم السلام) را دارد، آنانی که حتّی به دشمنانشان هم محبّت می کردند.

6 و 7. شب زنده دار و شجاع شیعیان ریاکار نیستند، و کار دین و دنیا را خوب با هم جمع کرده اند، اگر کسی عبادت هی شبانه آنها را ببیند می گوید اینان زاهدان روزگاراند و در امور زندگی ضعیف اند، امّا روز هنگام مشاهده می کند که مثل شیر در صحنه اجتماع حاضر می شوند. آری چنین کسانی شیعیان واقعی مکتب اهل بیت (علیهم السلام) می باشند. 1.بحار الأنوار، ج 65، ص 180. 2. «میسّر بن عبدالعزیز» از معاریف اصحاب امام باقر(علیه السلام) بوده که در کتب رجال هم توصیف شده است. امام باقر(علیه السلام) جملهی درباره او دارد که در حالات میسّر آمده است. حضرت می فرماید: ی میسّر چند بار مرگ تو فرارسیده و خداوند اجل تو را به تأخیر انداخت، بری اینکه صله رحم بجا آوردی و مشکلات آنان را حل کردی .