از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که فرمودند: اگر مردی با زنی به جهت زیبایی یا مالش ازدواج کند، به همان خواسته ها واگذار می شود و اگر به خاطر دین او با وی ازدواج کند، خداوند زیبایی و مال را نیز نصیبش فرماید. ✍️فروع کافی، ج 5، ص 333 @Asemani_bashim

کلیپ کوتاه مولودی حضرت زهرا سلام الله علیها کریمی @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ ۳ دقیقه گنبد طلا مهدی سروری @saatibarayagha @Asemani_bashim

مولا امیرالمومنین حضرت امام علی (علیه السلام) فرمودند: هرگاه به سائل و فقیر چیزی دادید از او بخواهید که برای شما دعا کند، زیرا دعای او درباره شما مستجاب خواهد شد. ✍️بحارالانوار، ج 90، ص 375 @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ کوتاه می‌خوام بقیه بیشتر دوستم داشته باشند! @saatibarayagha @Asemani_bashim

نبی مهربانی حضرت محمد المصطفی(صلوات الله علیه و آله ): آنکه مادرش را شاد کند، خداوند رو شاد کرده است. ✍نهج الفصاحه،ص۷۰۶ @saatibarayagha @Asemani_bashim

آیة الله العظمی میرزا محمد علی شاه آبادی مکرراً در منبرهایشان می فرمودند: برای دنیایتان هم که شده، سحرها بیدار شوید. چون بیداری سحر، وسعت رزق، زیبایی چهره و خوش اخلاقی می آورد ✍️عارف کامل، ص 49 @Asemani_bashim

کلیپ دو دقیقه نماهنگ مولودی حضرت فاطمه سلام الله علیها @saatibarayagha @Asemani_bashim

صوت ۳ دقیقه نور وجودی حضرت زهرا سلام الله علیها حاج آقا عالی @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ ۴ دقیقه مولودی حضرت زهرا سلام الله علیها مهدی مختاری @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ کوتاه سهم مادر @saatibarayagha @Asemani_bashim

از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که فرمودند: خداوند زیبا است و زیبایی و خود آرایی را دوست دارد و بینوایی و قیافه فقر آلود را ناخشو دارد. هرگاه خداوند به بنده ای نعمتی داد، دوست دارد اثر آن را در او ببیند، عرض شد چگونه؟ فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو نماید، خانه اش را گچکاری کند، جلو در حیاط خود را بروبد، حتی روشن کردن چراغ پیش از غروب خورشید، فقر را می برد و روزی را زیاد می کند. ✍️میزان الحکمه، ترجمه شیخی، ج 2، الجمال. @Asemani_bashim

کلیپ دو دقیقه یه حال خوب با امام رضا علیه السلام مهدی توکلی @saatibarayagha @Asemani_bashim

صوت ۳ دقیقه صابر خراسانی از مادرم یه نامه ای آوردم @Asemani_bashim

نماهنگ زیبا ۴ دقیقه پنجره فولاد سید جواد هاشمی حامد محضرنیا صابر خراسانی من گره پنجره فولادتم @Asemani_bashim

کلیپ کوتاه مشکل اگه داری شاید فقر مادر آسمانی داری؟ @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ زیبا ۴ دقیقه نماهنگ یار دلم پویانفر @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ شنیدنی ۷ دقیقه فضائل و ویژگیهای خاص حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها @saatibarayagha @Asemani_bashim

آیت الله جوادی آملی: اين هشتاد سالي که زندگي مي‌کنيم، اين هشتاد سال «كَحَلْقَةٍ فِي فَلَاة»[7] است؛ لذا فرمود دنيا تا انسان زنده است «دار بليه» است. «بليه» يعني ابتلاء و ابتلاء يعني امتحان. در بخش‌هايي از سوره مبارکهٴ «فجر» دارد که مردم همه مبتلا هستند؛ بعضي مبتلا به مرض هستند که در بيمارستان هستند. بعضي مبتلا به سلامت هستند! ما خيال مي‌کنيم که انسان سالم مبتلا نيست. ابتلاء که به معني مرض نيست! ابتلاء يعني امتحان. بعضي‌ها مبتلاء به فقر هستند، بعضي‌ها مبتلاء به ثروت هستند. اين بخش‌هاي سوره مبارکهٴ «فجر» را ملاحظه بفرماييد، فرمود: ﴿فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاَهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ٭ وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاَهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ٭ كَلاَّ﴾؛[8] فرمود بعضي‌ها مبتلا به ثروت هستند، بعضي مبتلا به فقر هستند، بعضي مبتلا به سلامت هستند، بعضي مبتلا به مرض هستند. ما اگر کسي را مبتلا به ثروت بکنيم مي‌گويد خدا مرا گرامي داشت، ﴿كَلَّا﴾؛ ما گرامي نداشتيم! گرامي داشتن برای آخرت است. ما شما را مي‌آزماييم! بعضي‌ها را با ثروت، بعضي‌ها را با فقر، بعضي‌ها را با سلامت و بعضي‌ها را با مرض مي‌آزماييم. الآن کساني که در خانه‌ها زندگي مي‌کنند و سالم هستند، اينها مبتلاء به سلامت هستند. آنها که در بيمارستان هستند مبتلا به مرض هستند. «الإبتلاء هو الامتحان»،[9] هر دو را قرآن کريم ابتلا مي‌داند؛ هم کساني که متنعّم هستند مبتلا به نعمت هستند و هم کساني که بيمار هستند مبتلا به مرض هستند. فرمود کلّ دنيا «دار بليه» است. «بليه» به معني ابتلا، بلا و بلوا يعني آزمون است. ✍️جلسه درس اخلاق (1395/12/26) @Asemani_bashim

کلیپ دو دقیقه مدح حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها صابر خراسانی @saatibarayagha @Asemani_bashim

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: کسی که از خداوند رضا شد دیگر کارش تمام است. آیا او دیگر حسابی دارد؟ بَعدُ الرِّضا لاسَخَط. بعد از رضا دیگر آفتی نیست و رضا اگر از یقین بالاتر نباشد کمتر نیست. رضا از آثار و نشانه‌های یقین است. کسی که رضا شد به دریا زد و رفت به رِضوانٌ مِنَ اللهِ اکبرُ (سوره توبه ایه 72) آیا دیدی که قرآن چه می‌گوید؟ می‌گوید بهشت این طور و آن طور است. بعد می‌فرماید بهشت را ول کن، رضوان من الله اکبر. ✍️ کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 33 @Asemani_bashim

یکی از علمای بزرگ شیعه جناب احمد بن حسن بن خالد البرقی صاحب کتاب محاسن که در قرن چهارم هجری در اوایل غیبت کبری ولی عصر (عج) می زیست، داستانی که برای خودش پیش آمده نقل می فرماید که خلاصه اش این است که: هر ساله ده هزار درهم حقوق مرتب داشتم، از دستگاه حکومتی گودکین (ظاهراً استاندار بوده است از طرف خلیفه عباسی در ایران) در کاشان ملکی خریده بودم، سالی (ده هزار درهم، دولت از من، مالیات می گرفت. بعضی سال ها، مالیات را بابت، مستمری حساب می کردم. مکاتب و منشی کودکین، جناب ابوالحسن مادرانی را می دیدم، خودش این کار را می کرد، دیگر مامور عقب من نمی آمد که از من مطالبه مالیات بکند، سالی مادرانی غفلت کرده بود از این که مالیات مرا با آن حقوق حساب کند. مأمورین آمدند و گفتند: ده هزار درهم بابت مالیات ملک کاشان بده، من هم در نهایت سختی و تهیدستی بودم و چنین پولی را نداشته بدهم، گفتم خودم می روم ملاقات کاتب و از او خواهش می کنم این مالیات را مثل همیشه بابت مقرری حساب کند. وقتی خواستم برای ملاقات ابوالحسن کاتب بروم، دیدم پیری نحیف النفس، ضعیف چون اسکلتی و چند زخم هم دارد با یک وضع عجیبی، تا مرا دیدی افتاد روی دست و پایم و گریه کرد، گفت: به دادم برس آقای احمد بن البرقی، تو شیعه آل محمدی، من هم شیعه آل محمدم، به فریاد من برس. بالاخره صاحب کتاب محاسن می فرماید: گفتم گرفتاریت چیست تا آن را علاج کنم. گفت بعضی از بد جنس ها سعایت کرده اند نزد کودکین به من تهمت زده اند که من کاغذ پرانی کرده ام پیش خلیفه از دست کودکین، شکایت کرده ام تا کودکین معزول بشود. لذا از طرف کودکین این کاتب که ابوالحسن مادرانی باشد، فرستاده مرا آن قدر زده اند که می بینی و تمام دارایی ام را هم گرفته اند، املاکم را گرفته اند و هر چه نقد داشتم برده اند، حالا هیچ ندارم، از مال دنیا به کلی محرومم، بدنم از کتک هایی که خورده ام چنین شده و بعد معلوم نیست چه به سرم بیاورند. صاحبت کتاب محاسن، این عالم بزرگوار می فرماید: به فکر فرو رفتم که خدایا من می خواهم بروم نزد مادرانی کاتب برای کار خودم و گرفتاری این بنده خدا، هر دو را بخواهم بگویم، نمی شود. بالاخره هم راجع به ده هزار درهم خودم صحبت کنم و هم گرفتاری او را بخواهم، مال خودم را بگویم مال او را نگویم این دور است از دوستی آل محمد (علیه السلام)، این هم دوست آل محمد (علیه السلام) است. می گوید: در همین اثناء همین طور که حیران بودم، کتابی در گوشه اتاق بود، آن را برداشتم، باز کردم یک دفعه دیدم اول صفحه اش روایتی از جعفر بن محمد الصادق (علیه السلام) نوشته: که هر کس برای حاجت برادر مؤمنش (البته برای خدا) حرکت کند تا حاجت مومن را روا و امرش را اصلاح کند، خدا کار او را درست می فرماید، اگر خودش هم حاجتی دارد، کار خودش هم به صلاح می آورد. می گوید: تا این روایت را دیدم، از جا حرکت کردم، گفتم کار خودم را رها می کنم تا کار پیر مرد درست بشود. حرکت کردم وارد مجلس مادرانی کاتب شدم، خیلی احترام کرد (البته ایشان از علماء بزرگ زمان بوده بالاخره احترام می کند) وقتی نشستم این آیه قرآن را بلند خواندم: و ابتغ فیما اتاک الله الدار الاخره و لا تنس نصیبک من الدنیا و احسن کما احسن الله الیک و لا تبغ الفساد فی الارض ان الله لا یحب المفسدین. ای انسان: از آن چه خدا به تو داده آخرتت را درست کن، از این مال و متاع، جاه و اسم و رسم، هر چه دارید، بیاور و از این آخرتت را درست کن، بهره ببرد، بهره تو از دنیا همان اندازه ای است که برای آخرتت کار کرده ای، نصیب باقی از پیش بفرست که وقتی ان شاء الله به سلامتی به منزل می رسی، سر و سامانی داشته باشی، نیکویی کن، چنان چه خدا به تو نیکویی کرده. هل جزاء الاحسان الا الاحسان. در برابر آن چه خدا داده، تو هم بده. مادرانی مرد دانشمندی بود، گفت: آقای برقی معلوم می شود فرمایشی داری، بگو این آیه قرآنی که خواندی، خدمتی از من می خواهی، هر چه بگویی انجام می دهم. جناب برقی هم معطلش نکرد گفت: راجع به این مظلومیت بیچاره ای که تهمتش زده اند، در دستگاه حکومتی که به خلیفه شکایت استاندار را کرده، اموالش را برده ای او را زده اید. گفت: شما او را می شناسید. گفتم: بله. گفت: تو را به خدا این شیعه است؟ گفتم و الله از دوستان اهل بیت (علیه السلام) است. گفت: زود احضارش کنید. دفترها را بیاورید، دفترهایی که املاک آن بیچاره را در آن، انتقال داده بودند. همه را برگرداند، تمام اموالش را که گرفت بودند، برگرداندند، علاوه بر آن لباس شخصی خودش را هم بر او داد، عذر خواهی زیادی کرد، اکرام و احترام زیادی هم نمود و او را سر کار تجارتش برگرداند. آن وقت مادرانی رو کرد به من (احمد بن البرقی) بدون این که من حرفی بزنم، گفت می خواهم آن طلبی که از تو داریم، آن ده هزار درهم را بابت، مقرری شما قرار دهم، کاغذ بیاورید تا بنویسم. بدون این که من از او بخواهم، او انجام داد از او تشکر و

عذر خواهی کردم. گفت: عمل مرا ضایع نکنید، من کاری نکردم، برای خدا کردم. گویا احمد بن البرقی می خواست دستش را ببوسد، گفت: وای به من می خواهی باطل کنی کارم را؟ من باید دست تو را ببوسم، تو دلیل خیر شدی و سبب شدی من بدبخت از این گناهی که کردم، نجات پیدا کنم. من ندانسته، به مظلومی ظلم کردم، تو منت بر من گذاشتی، هدایتم کردی. و علاوه بر آن ده هزار درهم مالیاتش را که صاف کرد، ده هزار درهم دیگر هم حواله کرد که نقداً به صاحب محاسن بدهند. ✍️تفسیر سوره حجرات، آیة الله شهید دستغیب، ص 135 @Asemani_bashim @saatibarayagha

کلیپ دو دقیقه نماهنگ زیبا صلوات خاصه @saatibarayagha @Asemani_bashim

تزکیه نفس و خود سازی @saatibarayagha @Asemani_bashim