♡ #رمان_دلارامِ_من ❤️ #قسمت_شصت_وهشتم لب پایینم را میگزم؛ چقدر وابسته اش شده ام، نباید انقدر ضعیف باشم. ادامه میدهد: مطمئن باش نمیذارم کسی بین ما فاصله بندازه، مهم نزدیکی فیزیکی نیست؛ مهم دلهاست که نزدیک باشه، که هست؛ تو ازخودگذشتگی بزرگی کردی حوراء، اجرتو ضایع نکن؛ مطمئن باش خدا یه جای دیگه برات جبران میکنه، صبر داشته باش فقط... قبول؟ مثل بچه ها سرم را خم میکنم؛ باید بحث را عوض کنم که فکر نکند عقب کشیده ام: راستی مگه لباسا و وسایلت پیشته؟ -آره آوردمشون، تو ساک مشکیه ست! مثل بچه ها میپرم سر ساکش و دل و روده اش را میکشم بیرون! حامد هم حرفی نمیزند و فقط سری به تاسف تکان میدهد! لباس نظامی اش را که میبینم، دست و دلم میلرزد، اما ادای ذوق کردن درمیآورم: وای! بپوشش ببینم بهت میاد؟ کاملا تسلیم است، لباس را میپوشد روی همان پیراهن و شلوار معمولی اش! وقتی او را درحال بستن آخرین دکمه های پیراهنش میبینم، دوباره دلم میلرزد. انگارکم کم باورم میشود که رفتنی شده، مثل بچه مدرسه ایها با ذوق نگاهم میکند؛ چرخ میزند و میپرسد: چطور شدم؟ بهم میاد؟ به سختی میگویم: خیلی... خیلی بهت میاد... اصلا بذار عکس بگیرم چندتا ازت! سربندش را میبندم و چفیه را دور گردنش میاندازم؛ دلم آشوب شده ولی نمیخواهم سستش کنم؛ یک دل سیر نگاهش میکنم؛ چه تیپی! مثل عکس روی پوسترها شده؛ زیباتر از آنها... گوشیام را درمیآورم: برو اونجا وایسا که چیزی پشتت نباشه... حالا دستتو بذار رو سینه ات... شیرین میخندد، خیلی خواستنی شده؛ چند عکس قشنگ میگیرم و اجازه صادر میکنم لباسش را عوض کند. اینبار خودم با دستهای لرزان وسایلش را میگذارم داخل ساک؛ دست گرمش را میگذارد روی دست یخ کرده من: توکل به خدا، حالا همه اینا که میرن شهید نمیشن که! دیشب دوباره همان خواب معروف را دیده ام؛ این را روی فرشهای صحن جامع به حامد میگویم. بعیده دل ارامت من باشم! شما که تو این مدت از من بجز دردسر و نگرانی و چیزی ندیدی! برادر نیمه کاره! چرا انقدر بدجنس شده است؟ میداند چقدر زندگی ام را تغییر داده و پرشم داده است؟ میخواهد خودش را لوس کند که آتشم میزند؟ -یعنی نمیدونی چقدر زندگیم عوض شده تو این مدت؟ نمیخواهم صریح بگویم دلارام من است؛ دوست دارم همینطور منتم را بکشد؛ من هم بدجنس شده ام! اما ذهنم را میخواند: دنبال دلارامی بگرد که برات بمونه، همیشه باشه؛ نه من نه هیچ آدم دیگه ای موندنی نیستیم، پشتت رو به کسی گرم کن که یهو نذاره بره وسط راه؛ اینطوری هرچی بشه، هر اتفاقی بیفته آب تو دلت تکون نمیخوره. حرفهایش بوی رفتن میدهد؛ هرچند من نخواهم باور کنم؛ خودم را اینطور آرام میکنم که هربار میخواهد برود همینطور است و بار اولش نیست. آخرین باری ست که باهم به زیارت میآییم. گریه امان بند نمیآید؛ مخصوصا حامد که حال و هوای غریبی دارد. ✍ #نویسنده:#فاطمه_شکیبا(فرات) ↩️ #ادامہ_دارد.... •┈┈••☆•♥️☆••┈┈• @asganshadt •┈┈••☆•♥️•☆•┈┈•

♡ #رمان_دلارامِ_من ❤️ #قسمت_شصت_ونهم دل سپرده ام به دلآرامم ؛ از خودش خواسته ام هوایم را داشته باشد؛ زیارتمان که تمام میشود، حامد سنگینتر قدم برمیدارد؛ دوست ندارد برود؛ به در هرصحن که میرسیم، چند دقیقه ای سرش را روی در میگذارد و گریه میکند، به گنبد خیره میشود و حرف میزند با نگاهش؛ دست بر سینه میگذارد و خم میشود، دست تکان میدهد و سخت از گنبد چشم برمیدارد؛ هوای صحن را تا میتواند در ریه اش میکشد و میخواند: ای سلطان کرم... سایه ات روی سرم... باز آقا بطلب که بیام به حرم... همین حالات غریبش می ترساندم؛ میدانم او از امام شهادت میخواهد و من، او را! باید همه چیز را به صاحب این حرم سپرد که میداند حاجت کدام یک از ما به قضای الهی نزدیکتر است؟ دقیقا دم رفتن به همه گفت میخواهد برود و حالا عمه حسابی دلخور است، در راه فرودگاه همه ساکت بودند؛ عمه گرفته تر از همه و من در فکر خواب دیشب! انقدر این خواب برایم تکرار شده که در صادقه بودنش شک ندارم، اما هربار که میبینمش برایم تازه است؛ هنوز هم نمیدانم تعبیرش چیست؟ حامد از همه سرحالتر است؛ همپای ما سالنها را طی میکند و حرف میزند برایمان؛ علی گرفته است و پدر و مادرش هنوز مبهوتند. اما من میدانم باید لحظه لحظه را با تمام وجودم درک کنم وقدرشان را بدانم؛ به سالن پرواز که میرسیم، حامد خداحافظی را از حاج مرتضی شروع میکند، مثل پدر و پسر یکدیگر را در آغوش میگیرند، نمیدانم حاج مرتضی علی را چطور بدرقه کرده ولی با حامد مثل پسر خودش رفتار میکند. میرود سراغ علی، علی نگاهش را بالا نمی آورد، هردو از دست هم شرمنده اند و دلخور! حامد پیش دستی میکند و علی را در آغوش میکشد؛ درگوشش چیزهایی میگوید که ما نمیشنویم؛ هرچه باشد حرفهای مردانه ایست که برادرها برای هم نجوا میکنند؛ هردو چندبار با دست میزنند پشت هم. حامد از علی جدا میشود و به طرف عمه میرود، عمه را چندقدم آن طرفتر میبرد، هم را بغل میگیرند و عمه ثمره زندگی و یادگار برادرش را سیر نگاه میکند، میبوسد و میبوید. حرفهایی باهم میزنند، بعد هم حامد دست میاندازد دور گردن عمه و میآوردش بین ما؛ اشکهای عمه را هم پاک میکند. وقتی به طرف من که با فاصله ایستاده ام برمیگردد، قلبم تکان میخورد؛ خجالت میکشم مثل عمه بغلش کنم، تبسم او هم با دیدن من میخشکد؛ جلو میآید بدون اینکه نگاهم کند؛ زیرچشمی تماشایش میکنم تا تمام حالاتش را به خاطر بسپارم؛ کاش زمان کش بیاید یا اصلا بایستد، بین دو حس متضاد گیر افتاده ام: خدا و خودخواهی هایم؛ میدانم باید کدام را برگزینم اما غلبه بر احساسات کار سختیست؛ همیشه کارهای سخت پاداش بزرگ دارند. دستم را کمی بالا میآورم و به انگشتری که خریده نگاه میکنم؛ دوست دارم جو عوض شود؛ گرچه حال من هم مثل آسمان ابریست ولی جلوی باریدن را میگیرم: -خیلی خوش سلیقه ای! انگشترمو دوست دارم! -اگه هوا سرد بود یادت نره کلاه سرت کنی! سوز بخوره به شقیقه هات حتما سینوزیت میگیری، نرفته برت میگردونن! -چشم. -خوراکی خوردی یادم کن! -مگه دارم میرم اردو؟! صدایم خش دار میشود: زود به زود زنگ بزنیا، باشه؟ -چشم خواهر من! حواسم هست! هرچه میخواهم بگویم خیلی نامردی که تنها میروی، چرا انقدر زود میروی، دلم برایت تنگ میشود و... زبانم نمیچرخد؛ دوست ندارم گریه کنم، آرام و با بغض میگوید: حلالم کن! جواب نمیدهم؛ مثل همیشه، مغرور میشوم تا کمی منت بکشد. میدونم خیلی برات کم گذاشتم، وقتی نیاز داری دارم میرم، حق برادری رو ادا نکردم، ولی وظیفه ست؛ غیر از ما خیلی آدمای دیگه تو دنیا هستن که کمک میخوان، نباید فقط خودمونو ببینیم، بیدرد بودن صفت آدم نیست... نترس حوراء! تو راهتو پیدا میکنی! آینده خیلی میتونه بهتر باشه اگه تو بخوای؛ تو راهتو، آینده تو، دلارامتو پیدا میکنی؛ به شرطی که ناامید نشی، میدونم ایمانت انقدر قوی هست که نیاز به این حرفا نیست! ✍ #نویسنده:#فاطمه_شکیبا(فرات) ↩️ #ادامہ_دارد.... •┈┈••☆•♥️☆••┈┈• @asganshadt •┈┈••☆•♥️•☆•┈┈•

♡ #رمان_دلارامِ_من ❤️ #قسمت_هفتادم حرفهایش مثل آبیست که هرچند آتش افتاده به جانم را خاموش نمیکند، ولی از شدتش میکاهد؛ دست می اندازم دور گردنش، سرش را پایین میآورم و پیشانیش را میبوسم؛ سرم را بر سینه میفشارد؛ به اندازه تمام هجده سال دلم برایش تنگ میشود، دوست ندارم سرم را بردارم؛ شانه هایش تکان میخورند. جایی خواندم که گریه مردان، نماز باران است. وقتی سرم را برمیدارم، لکه آبی روی پیراهنش مانده؛ میخندد، از همان خنده های شیرین. دست میگذارد سر شانه ام و دستمالی میدهد که اشکهایم را پاک کنم؛ بلندگوهای فرودگاه پروازش را اعلام میکنند، قرآن کوچکی از کیفم درمیآورم و بالا میگیرم که از زیرش رد شود؛ اصلت برایم مهم نیست دیگران چطور نگاهم میکنند، با اینکه دستم را بالا نگه داشته ام، گردنش را برای رد شدن از زیر قرآن کمی خم میکند؛ آنقدر نگاهش میکنم تا در سالن پرواز گم شود؛ هوا ابریست و الان است که ببارد. آری؛ گریه مردان، نماز باران است. #در_رفتن_جان_از_بدن_گویند_هرنوعی_سخن #من_خود_به_چشم_خویشتن_دیدم_که_جانم_میرود... پیشانی ام را به در میچسبانم و اشک میریزم، انگار به "در" پناه آورده باشم؛ این بار هوای حرم غریب است با من! تصور اینکه نه روز به همین زودی تمام شد برایم سخت است، باورم نمیشود به همین زودی باید بروم، چرا قدر لحظات را ندانستم؟ نگاهی به ساعت میاندازم، پنج دقیقه وقت دارم؛ برای سومین بار برمیگردم داخل حرم، وداع چقدر سخت است... آیینه ها، چلچراغها، معرقها و سنگهای قشنگ مرمر، همه میخواهند بدرقه ام کنند اما من خداحافظی را دوست ندارم. حیران و آواره، خودم را روبه روی ضریح میرسانم و کنار دیوار می ایستم؛ گله مندانه نگاهش میکنم و شعر میخوانم: آینه کاری اندر حرمت چشم ترم خواهد بود عشق مدیون تو ای شاه کرم خواهد بود... فقط من هستم و او، روبرویم ایستاده و با لبخند نگاهم میکند، میخواهد یاری ام کند؛ به هقهق میافتم: من تازه آروم گرفتم آقا، کجا میخواین آوارم کنین؟ کجا برم آواره بشم؟ خونه ام اینجاست... دلم را دخیل میبندم به ضریح، این دخیل امیدوارم هیچوقت باز نشود؛ تمام حاجات و دغدغه ها و غصه هایم را همراه اشکهایم در حرم میاندازم. سبک میشوم و بوی گلاب را تا میتوانم در ریه هایم میکشم؛ برای پدر و مادر بیشتر از همه دعا میکنم، مخصوصا مادر که مدتیست جواب تلفنم را نمیدهد و دلم برایش تنگ شده است؛ به جای حامد هم زیارت کرده ام؛ احساس میکنم استوار شده ام برای آینده، برای عسر و یسر زندگی ام. به سختی چشم از ضریح برمیدارم، ولی هرچندقدم برمیگردم که ببینمش؛ تاجایی که بین دستها و آیینه ها گم شود بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز، آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم. #وقت_رفتن_که_حرم_ماند_و_کبوترهایش #بی_پر_و_بال_نشستیم_و_حسادت_کردیم #و_سری_از_سر_افسوس_به_دیوار_زدیم #و_نگاهی_غضب_آلود_به_ساعت_کردیم... چشمانم با کبوترها تا گنبد میرود و اشکهایم میغلتند تا پنجره فولاد؛ رو به حرم میایستم و برای صدمین بار، دست بر سینه خم میشوم: زود برمیگردم آقا. پیشانی ام را به در تکیه میدهم و روی در دست میکشم: خدا مرا از دراین خانه جدانکند؛ جدایی در این خانه مرا خاتمه نیست. تا برسم به صحن جامع و محل قرار، پنج دقیقه تاخیر داشته ام؛ حاج مرتضی دست تکان میدهد که پیدایشان کنم، دور هم روی فرش نشسته اند و قصد رفتن ندارند؛ کفشهایم را داخل پلاستیک میگذارم و آرام و سنگین کنار عمه مینشینم و سلام میکنم. -زیارت قبول! -سلامت باشید. سکوت برقرار میشود؛ چرا نمیرویم؟ با نگاههایشان باهم حرف میزنند و فقط من سردرگم مانده ام؛ سر میچرخانم به طرف گنبد که کبوترها دورش طواف میکنند. بالاخره راضیه خانم صدایش را صاف میکند: حوراء! شما واسه آینده ات چه برنامه ای داری؟ چقدر آینده من برای بقیه مهم شده! گیج نگاهش میکنم: چی؟ آیندم؟ شاید حوزه رو ادامه بدم... شایدم دانشگاه... لبخند گوشه لبهای حاج مرتضی سبز میشود؛ شاید به گیجی من میخندد! چه جای مطرح کردن این بحثهاست؟! آنهم جلوی علی و حاج مرتضی! نه منظورم ازدواجه! بهش فکر کردی؟ سرم راپایین میاندازم: نه... اصلا... ✍ #نویسنده:فاطمه_شکیبا(فرات) ↩️ادامه دارد.... •┈┈••☆•♥️☆••┈┈• @asganshadt •┈┈••☆•♥️•☆•┈┈•

🍂✨بسم الله الرحمن الرحیم✨🍂

#پروف_پسرونه #مذهبی

#رهبࢪمونھ😍 حضرتِ ماه و سردار دلھا :)💚

#پࢪوف_چادࢪانہ👑

🍃🌸 👤میگویندشهیدپلارک‌مثل یکی‌ازسربازان‌پیامبردر🛡 صدراسلام«غسیل‌الملائکه» بوده‌است.👋 «غسیل‌الملائکه»‌‌به‌کسی‌🤔 میگویندکه‌ملائکه‌غسلش 😎داده‌‌باشندوبه‌همین‌علت مزاراوهمیشه‌خوشبو وعطرآگین‌است.🤗 #شهید_پلارک اجتماع بزرگ عاشقان شهادت 🌸 @asganshadt

کسانی که با تیغ ریش میزنند بسیار مقدس تراز کسانی هستندکه! باریش تیغ میزنند... [ دکتر‌علی‌‌شریعتی💚🌿 ]

#بیدار_شیم ما غرق در عادات روزمرگی‌ها داریم عمرمان را می‌سوزانیم عمری که باید صرف تو می‌شد الهی واجعل هوای عندک میشه همه‌ی خواهشم خودت باشی؟

بیام حرم دورت بگردم😭💔

❀↲بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیمْ↳❀ به وقت رمان📢