که میشه زنا میشن بدبخت و گدای محبت و وابسته و این وسطم مردها عامل همه‌ی این بدبختیها هستن چون با محبتهاشون ما رو وابسته‌ی خودشون کردن. هلما با دهان باز نگاهم می‌کرد. ادامه دادم: –حالا اگر ما دلمون واسه کسی بتپه و اون طرف واسه این که یه وقت بعدها برای این که ما رو وابسته‌ی خودش نکنه هیچ وقت محلمون نزاره می‌دونید چی میشه؟ تو رو خدا دیگه هیچ وقت هیجا از این حرفها نزنید. ما به جای اصلاح خودمون و به جای این که خودمون رو سرزنش کنیم می‌خواهیم یه جوری خودمون رو تبرئه کنیم. هلما با حرص گفت: –تو الان نمی‌فهمی، فقط کافیه شش ماه باهاش زیر یه سقف باشی اونوقت می‌فهمی من چی میگم، الان سرت باد داره. ساره که هنوز هم متفکر بود. با سرفه‌ای سینه‌اش را صاف کرد و رو به هلما گفت: –فکر کنم تلما درست میگه، باید همه چی پنجاه پنجاه باشه. اگر ما کسی رو دوست داریم تقصیر اون نیست، اگر به هر دلیلی ارتباطمون باهاش کم رنگ شد یا حتی قطع شد، تقصیر هیچ کس جز خودمون نیست. اگر این وسط عشق و عاشقی و محبتی بوده لذتی هم بوده دیگه، پس این که بگیم طرف مقابل با احساساتمون بازی کرده یه جورایی خودمون رو کوچیک کردیم. اونقدر این حرف رو از دخترا شنیدم که یادم رفته مردها هم احساس دارن حتما این وسط اونا هم احساساتشون جریحه دار شده، گفتم: –یادته ساره تو مترو هر روز چقدر از این دخترا می‌دیدیم که با گریه مدام همین جمله رو تکرار می‌کردن. "وابستم کرده حالا گذاشته رفته" ساره دستش را در هوا تکان داد. –بعضی از اون دخترا که کلا تعطیل بودن بابا، پسره یه جمله بهش می‌گفت زرتی وابسته میشدن. هلما رو به من پرسید: –شما تو مترو کار می‌کردی؟ ساره ابروهایش را تند تند بالا داد و با من و من جای من جواب داد: –نه... ما یه پژوهشی در همین موردا داشتیم که رفتیم تو مترو انجامش دادیم. الان همه‌ی حرفهای تلما علمیه، فکر نکنی همینجوری الکی میگه‌ها... ماتم برده بود از این حرفهای یهویی ساره. هلما شالش را روی سرش مرتب کرد. –من دیگه باید برم، بعد کارتی به ساره داد: –این کارتمه، حتما شده یک جلسه بیا کلاسامون رو شرکت کن. مطمئنم آرامش می‌گیری. کلاسامون مجازیه چند جلسه یه بارم جمعی وحضوری برگزار میشه. خصوصی هم میشه. ساره نگاهی به کارت انداخت. –شهریه‌اش زیاده؟ –نه زیاد، حالا تو بیا من بهت تخفیفم میدم. ساره خندید. –ببین تخیفم بدی باز من بوجه ندارم. هلما ماسکش را بالا داد و روی بینی‌اش فشار داد. –حالا یه ترم بیا، ببینم شاگرد خوبی هستی هواتو دارم. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 پارت170 برای اولین بار دیدم که مادر برای خواسته‌اش به پدر اصرار می‌کند. پدر اول قبول نمی‌کرد ولی بعد رو به مادر کرد و گفت: –من با خواهرام حرف زدم هر دو راضی هستن. جلالم که فقط پولش رو میخواد میگه برام فرقی نمیکنه سهم من رو تو بخری یا یکی دیگه. دخترا هم وقتی فهمیدن خونه پدری فروخته نمیشه خوشحال شدن و تازه تشکرم کردن. میمونه فقط جور کردن پولش. مادر بزرگ گفت: –اونم درست میشه خدا بزرگه. همه‌ی ما خوشحال بودیم. بالاخره بعد از سالها با کمک مادر‌بزرگ صاحب خانه می‌شدیم. آن هم خانه‌ایی که یک حیاط نقلی قدیمی داشت. شب موقع خواب محمد امین وارد اتاق شد تا رختخوابش را بردارد. نگاهی به نادیا انداخت که هنوز هم مشغول کشیدن نقاشی بود گفت: –اگه بابا بخواد اون خونه رو بخره کمرش زیر بار قسط و قرض می‌شکنه. باید منم برم سرکار تا کمکش کنم. نادیا سرش را بالا آورد و با اعتراض گفت: –عه، اگه تو بری سرکار، سفارش‌ رو کی ببره تحویل پست بده. این همه خرید و کارای فروش نقاشیهای من چی میشه؟ –خب نقاشیهات رو اینترنتی بفروش. نادیا مدادش را بر روی زمین انداخت. –خب حالا اونو اینترنتی بفروشم، بقیه‌ی کارا چی، تو نباشی که نمیشه، اینم یه جور کاره دیگه مگه تلما بهت حقوق نمیده؟ نفسم را بیرون دادم. –نه تا حالا ندادم، یعنی خودش نخواست. محمد امین بی تفاوت به حرف من گفت: –اگه بتونم یه دوچرخه بخرم به همه‌ی کارای شما هم می‌رسم. با دوچرخه هم سرکار میرم هم کارای مربوط به خونه و خرید و کارای شماها رو راحت‌ انجام می‌دم. درسامم که مجازیه در هز شرایطی می‌تونم بخونم. نادیا پرسید: –پولش رو از کجا می‌خوای بیاری؟ محمد امین ژست مردانه‌ایی به خودش گرفت. –با اولین حقوقم و پس‌اندازی که دارم اول یه دوچرخه دسته دوم میخرم. از ماه بعدش دیگه همه‌ی حقوقم رو میدم به بابا. در دلم این همه غیرت و مردانگی‌اش را تحسین کردم. چقدر با پسرهای هم سن و سال خودش فرق داشت. پرسیدم: –به مامان و بابا گفتی می‌خوای بری سرکار؟ شاید موافقت نکنن. –هنوز نگفتم. مامان که میدونم اگه درسم رو هم در کنار کار بخونم حرفی نداره. بابا هم خودش از وقتی شماها این کار دوخت و دوز رو شروع کردید چند بار بهم گفت که تو دیگه بزرگ شدی در کنار درس خوندنت یه کار نیمه وقت واسه خودت دست و پا کن و یه حرفه‌ایی یاد بگیر. نادیا که انگار چی

پارت168 هلما گفت: –خلاصه از این ازدواج خیر نمی‌بینی، چون انرژی منفی من همیشه پشت زندگیشه، کلا خانوادشم یه جوری هستن که یه ذره بهشون رو بدی سوارت میشن. دیگه اون اواخر چون اون میرفت خونه مادرش منم بعد از کلاسام مستقیم می‌رفتم خونه مادرم و آخر شب میومدم. گاهی وقتا هم کلا نمیومدم. ساره دست به کمر شد. –پس اونوقت مادر شما نمی‌گفت دخترم مگه تو شوهر و زندگی نداری؟ –مادرم می‌دونست اونا چقدر من رو حرص میدن، خودش می‌گفت بیا اینجا که کمتر حرص بخوری. بی‌تفاوت گفتم: –به نظر من که انرژی و این حرفها خرافاته، هر کسی خودش زندگیش رو میسازه. به قول مادرم تو زندگی همه چی دست زن خونس به جز موارد استثنا، من خودم تو دورانی که مدرسه می‌رفتم بعضی از دوستام حتی نفرینم می‌کردن که تو چرا همیشه برای درس جواب دادن آماده‌ایی، ولی هیچ اتفاقی برام نمیوفتاد. به نظرم این انرژی منفی به طرف خودشون برمی‌گشت، چون حرفشون زور گویی بود. –یه روزی به حرف من میرسی، اون اونقدر سرسخته که من نتونستم حتی یکی از چیزایی که تو کلاس آموزش دیدم بهش یاد بدم. ما گاهی از این جور آدما تو کلاس داریم، استاد همیشه میگه واسه اینجور آدمها وقت نزارین. با اخم نگاهش کردم. –ولی من مطمئنم امیر زاده اگرم سرسخته دلیلی داشته. ساره پرسید: –چطوری باهاش آشنا شدید؟ از اول متوجه‌ی این اخلاقاش نشدی؟ ماسکش را پایین کشید و پوفی کرد. –ما با هم تو یه محل بودیم. مادرامون با هم مسجد می‌رفتن و میومدن، –یعنی سنتی ازدواج کردید؟ سنتی نمیشه گفت، منم قبلا بارها دیده بودمش و ازش خوشم امده بود. چند بارم با هم حرف زده بودیم. از حرفش حسادت در من شعله ور شد. ساره پرسید: –خب پس به هم علاقه داشتید؟ پس بعدش یهو این همه اختلاف از کجا درآمد؟ هلما نگاهش را روی صورتم سر داد. –اون یه جورایی من رو وابسته‌ی خودش کرد. من همیشه بهش می‌گفتم هیچ وقت نمی‌بخشمت که با تلفن‌ها و محبتهات اونقدر من رو وابسته‌ی خودت کردی که عقلم از کار افتاد و احساسی تصمیم گرفتم. حالا خوب شد قبل از این که بچه‌ایی داشته باشیم با این گروهها آشنا شدم و اونا من رو متوجه‌ی فرقهامون کردن. ساره پوزخندی زد. –من یه بار تو دعوامون به شوهرم این حرف وابسته کردن رو زدم خندید و گفت چرا به خودت توهین می‌کنی. گفتم واسه چی ؟ گفت این حرفت یعنی این که تو از خودت هیچ عقل و اختیاری نداری، مثل یه بچه می‌مونی که هر کسی از راه برسه می‌تونه گولت بزنه و با دوتا حرف و قربون صدقه خام میشی. گفت واسه خودت ارزش قائل باش. ابروهایم بالا رفت. –شوهر تو همچین حرفی زده؟ –آره بابا، گاهی یه حرفهایی میزنه که میمونی. هلما نگاهش را چرخاند. –به نظر من که شوهرت خواسته خودش رو کنار بکشه. یه حرفی همینجوری گفته که لجت رو دربیاره. ساره مرا نگاه کرد. –تلما به نظر توام حرف بیخودی گفته؟ لبهایم را بیرون دادم. –به نظر من اگر یه نفر فقط به خاطر زبون و قربون صدقه‌ی طرف مقابل جذبش بشه، خب بعدش جز خودش نباید یقه‌ی کس دیگه رو بگیره. صدای هلما کمی بالا رفت. –ولی عاشقی که این چیزا حالیش نیست. شانه‌ایی بالا انداختم. –عاشقی یا وابستگی؟ اگر عاشقی باشه که دیگه اصلا جای گله از طرف مقابل نیست. چون عاشقی یعنی رنج، یعنی ناراحتی، دلخوری، بغض، دلتنگی و گاهی عاشقی یعنی شادی، هیجان، یعنی هر چی بدی در موردش می‌شنوی قبول نکنی، وقتی عاشقی فقط باید یقه‌ی دلت رو بگیری، چون هر بلایی سرت امده اون کرده، یعنی تو نتونستی جلوش رو بگیری، یعنی دلت لرزیده. اگرم لذتی بوده توام بردی، پس چرا فقط تو سختیهاش دنبال مقصر می‌گردیم؟ بعد بابغضی که سعی در کنترلش داشتم ادامه دادم: –عاشقی یعنی هیچ کس مقصر نیست جز خودت. به نظرم این بز دلیه که تقصیر رو بندازیم گردن یکی دیگه. یک لحظه تصور کنید شما عاشق بودید و طرف مقابل هیچ اهمیتی بهتون نمیداد و هر دفعه با نفرت نگاهتون می‌کرد و حرفهای توهین آمیز بهتون می‌گفت، اونوقت چی میشد؟ هلما گفت: –خب گاهی لازمه، چون بعضی عاشقی‌ها اشتباهه، اتفاقا اینجوری اون عاشقی تو نطفه خفه میشه و تمام. سرم را تکان دادم. –اگر خفه بشه که عشق نبوده، پس بازم خودمون مقصریم. یه محبت الکی رو اسمش رو عشق گذاشتیم و کمبود محبتهایی رو که داریم رو می‌خواهیم دیگران برامون جبران کنن. تازه بعد از این که اونا این کار رو میکنن به هر دلیلی که رابطه خراب میشه باز اونا رو مقصر می‌دونیم و میگیم ما رو بازیچه خودشون قرار دادن. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت169 اونقدر این حرفها رو زدیم که مردها هم قبول دارن، یعنی اونام ماها رو یه جورایی کم عقل می‌دونن که درست مثل یه بچه زود گول می‌خوریم. بعضی از اونها دقیقا از همین ضعف زن‌ها سوءاستفاده می‌کنن. چرا وقت حق و حقوق که میشه میگیم زن و مرد مساوی هستن، زنا هم مثل مردا باید کار کنن چون مثل اونا قوی هستن و هزار جور تساوی حقوق دیگه، ولی وقتی حرف عشق و عاشقی و مهر و محبت

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت167 هلما خانم وقتی فهمید چه رکبی خورده کوتاه آمد و رو به من گفت: –آره من اون روز اونجوری گفتم چون حدس زدم رابطه‌ایی بین شما و علی هست. نخواستم این ارتباط قوی‌تر بشه. ساره پوزخندی زد. –ولی موفق نشدی، اگر این شوهر آینده‌ی شما بیچاره رو چاقو نزده بود الان مجلس خواستگاری بود. چپ چپ به ساره نگاه کردم. –چیه بابا، این خودش نمی‌خواد سر به تن امیرزاده باشه. هلما سرش را به نشانه تایید تکان داد. –آره راست میگه، به خاطر این که من تو اون زندگی اونقدر اذیت شدم که به خاطر فشار عصبی موهام سکه‌ایی ریخت. ساره دستش را روی دستش زد. –عه، مگه چیکار می‌کرد؟ اینجوری باشه که این دوست منم بدبخت میشه که. هلما شانه‌ایی بالا انداخت. –دوستت وقتی به هم نوع خودش رحم نداره، هر بلایی سرش بیاد حقشه. با تعجب به ساره نگاه کردم. –چه ربطی داره؟ ساره گفت: –یعنی هیچ کس نباید با مردایی که جدا شدن ازدواج کنه تا هوای هم نوع خودش رو داشته باشه؟ هلما گفت: –اگه اینطور بشه دیگه هیچ مردی... حرفش را بریدم. –حرفهای روشنفکری می‌زنید، حرفهاتون شبیه این مکتبهای... اخم کرد. –مهم نیست حرفم مال کجاست، مهم اینه که درسته. ساره حرف را عوض کرد. –حالا بگو دلیل طلاقتون چی بود. رفیق باز و دودی مودی بود؟ هلما نوچی کرد. –خب پس چی؟ نکنه دست بزن داشته، یا دنبال این و اون بوده. یا علاف‌الدوله بوده؟ هلما نگاهی به ساره انداخت. –نه بابا توام،مشکل ما این چیزا نبود. بلند شدم و یک فنجان چای برایش آوردم. –اگر خصوصیه نیازی نیست بگید. انگشتهایش را دور فنجان حلقه کرد. –اون خیلی بی مسئولیت بود. البته چند ماه اول زندگیمون اینجوری نبودا، کم کم کلا بی‌خیال همه چی شد. خرید خونه انجام نمیداد و مینداخت رو دوش من. از سرکار میومد می‌گرفت می‌خوابید. می‌گفت اگر خریدی داری خودت برو انجام بده، اگرم سختته بگو برادرم داره میاد میخره، آخه من و جاریم تو ساختمون مادرشوهرم زندگی می‌کردیم. از سرکار که میومد یه روزایی می‌رفت می‌نشست خونه‌ی مادرش تا وقت شام بالا نمیومد. انگار خونه رستورانه منم پیش خدمت. میومد شام میخورد و میرفت می‌خوابید. منم وقتی دیدم اینجوریه از روی لج بازی دیگه غذا نمی‌پختم، می‌گفتم همونجا شامتم بخور و بخواب. اونم گاهی از لج من همون کار رو می‌کرد. مادرشم اصلا یه کلمه نمی‌گفت پاشو برو بالا مگه تو زن و زندگی نداری امدی اینجا. ساره پرسید: –آخه سر چی؟ از روز اول اینجوری بود؟ –از بس دیکتاتور بود. همش می‌گفت بشین خونه، اجازه نمی‌داد من دنبال علایقم برم، حتی یه کلاس رفتن رو ممنوع... ساره وسط حرفش پرید. –درس می‌خوندی؟ –نه از این کلاسهای عرفانی و این چیزا می‌رفتم، یعنی الانم میرم. البته الان دیگه مربی شدم. آموزش میدم. ساره لبخند زد. –باریکلا، حالا اون کلاسها چی هستن؟ –یه کم توضیح می‌خواد اگر خواستی بعدا برات توضیح میدم. البته قبل از این کلاسها یوگا می‌رفتم. پرسیدم. –آقای امیرزاده چرا از این چیزا خوشش نمیومد؟ دهانش را به یک طرف جمع کرد. –کلا بیشترین مشکلمون همین کلاس رفتن من بود. من هر کاری می‌کردم باهاش مخالفت می‌‌کرد. –چرا؟ –میگفت این کلاسها رو ول کن بشین سر زندگیت. ساره پرسید: –شاید واسه شهریه‌اش گفته. –نه بابا دست و دلباز بود. می‌گفت یوگا..... سرم را تکان دادم. –البته منم یه مقاله در مورد یوگا خوندم که می‌گفت یه جور آیین پرستشه، اما نه پرستش خدا، هلما با اخم گفت: –ولی یوگا واقعا به آدم آرامش میده. –اهوم، اونجام اینو نوشته بود ولی گفته بود آرامشش مقطعیه، یه چیزی که برام خیلی جالب بود نوشته بود یوگا انسان محوره، نه خدا محور و این که از هزاران سال قبل یوگا وجود داشته، یعنی زمانهایی که مردم چیزایی غیر خدا می‌پرستیدن. –هر چی که هست من ازش انرژی می‌گرفتم. شانه‌ایی بالا انداختم. –خب انرژی که آدمها از خیلی چیزا ممکنه بگیرن. به قول خواهرم باید دید تهش به کجا وصله، البته تو اون مقاله اینم نوشته بود که بعضیها دچار تلقین هم میشن. ساره دوباره حرف را عوض کرد. –پس یعنی با این که شوهرت مخالف بود تو کلاست رو می‌رفتی؟ –آره بابا، هر وقتم مقاومت می‌کرد و نمیزاشت دو سه روز به خاطرش گریه می‌کردم خسته می‌شد می‌گفت برو. پوزخندی زدم. –یعنی دلیل طلاقتون رفت و آمد تو این جور جاها بود؟ –آره، از همون دوران نامزدی شروع شد. خانوادم گفتن بری سر خونه و زندگیت درست میشه، بعد‌ها از طریق همین کلاسها فهمیدم ما هم فاز هم نبودیم، از بس درخواست‌هام رو با گریه پیش برده بودم خسته بودم. ساره نگاهم کرد. –می‌دونستی با گریه‌ی این مدلی زنا یه بویی ازشون ساطح میشه که مردا ازشون بدشون میاد. خندیدم. هلما نگاهی به فنجان چایی‌اش انداخت. –پس واسه همین با گریه زودی به حرفم گوش می‌کرد؟ اون حتی حوصله نداشت به حرفهام گوش کنه منم برای این که خودش و خانوادش رو حرص بدم گاهی تلافی می‌کردم 🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن

زی یادش آمده باشد گفت: –آره، آره، همین چند وقت پیشم من شنیدم که بابا به مامان گفت به محمد امین بگو دنبال یه کار واسه خودش باشه. مامانم بهش گفت بچم اصلا وقت خالی نداره همش دنبال کارای دختراس بعدشم خب خودت یه کار نیمه وقت براش پیدا کن. محمد امین کنجکاو پرسید: –خب بابا چی گفت؟ –گفت خودش باید تلاش کنه واسه خودش کار پیدا کنه، اگه من براش پیدا کنم با کمترین سختی به یه بهانه‌ایی کارش رو ول می‌کنه، ولی اگر خودش زحمت بکشه و پبدا کنه سفت میمونه سر کارش. محمد امین زمزمه کرد. –بابا هنوز من رو نشناخته. فکری کردم و گفتم: –اگه بخوای دوچرخه دست دوم بخری من و نادیا می‌تونیم پولش رو بهت بدیم. هر وقت حقدق گرفتی بهمون بده. لبخند زد. –مگه اینقدر پول دارید؟ سرم را به نشانه‌ی مثبت تکان دادم. لبخندش عمیق تر شد. –سرمایه دار شدیدا... باشه، شما قرض بدید، من زود بهتون برمی‌گردونم. بعد از این که محمد امین از اتاق بیرون رفت گوشه‌ی اتاق نشستم و شروع به خواندن درسهایم کردم. امتحانهایم رو به اتمام بود. این روزها از بس سرم شلوغ بود جزوه هایم را با خودم همه جا می‌بردم تا بیشتر بتوانم از وقتم استفاده کنم. بر عکس بقیه‌ی دوستهایم من در هر شرایطی می‌توانستم درس بخوانم. هردفعه که سرم را از روی جزوه بلند می‌کردم نادیا را می‌دیدم که غرق تبلتش است. گاهی با اخم، گاهی با حیرت به صفحه‌ی تبلتش زل زده بود. –نادیا اون تو چه خبره؟ چیزی شده؟ نادیا لبش را به دندان گرفت. –وای تلما، می‌دونی چی شده؟ اگه بگم شاخ درمیاری. بی‌تفاوت گفتم: –الان تو شاخ درآوردی مگه طوری شده، خب بگو منم شاخ دارشم. تبلتش را کنار گذاشت. –اون دوستم یادته که خیلی ساچی رو دوست داشت. –خب، –دیوونه شده. جزوه‌هایم را کناری گذاشتم. –یعنی چی‌دیوونه شده؟ الان یکی از دوستای مشترکمون پیام داده میگه، رفته تو یه گروهی و کارای عجیب غریب میکنه، لباسهای عجیب غریب می‌پوشه. رو پروفایلشم عکس خودش رو گذاشته نوشته "من دختر شیطانم" لیلا فتحی پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🎥 برنامه یهود و صهیونیست برای زنان ایرانی 🔰 #استاد_عالی