یکنفس بی یاد جانان بر نمی آید مرا ساعتی بی شور و مستی سرنمی آید مرا سربسر گشتم جهانرا خشک وتر دیدم بسی جز جمال او بچشم تر نمی آید مرا هم محبت جان ستاندهم محبت جان دهد بی محبت هیچ کاری بر نمی آید مرا شربت شهد شهادت کی بکام دل رسد ضربتی از عشق تا برسر نمی آید مرا جان بخواهم دادآخر در ره عشق کسی هیچ کار از عاشقی خوشتر نمی آید مرا تانفس دارم نخواهم داشت دست ازعاشقی یکنفس بی عیش و عشرت سرنمی آید مرا غیروصف عاشق و معشوق و حرف عشق فیض درّی از دریای فکرت بر نمی آید مرا گر سخن گویم دگر از عشق خواهم گفت و بس جز حدیث عشق در دفتر نمی آید مرا #فیض_کاشانی @asharenaabe

#اللهم_عجل_لولیک_الفرج بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست بین عشاق چو من بی سر وپا نیست که نیست با غم دوری تو سوخته و ساخته ام اثری از چه بر این سوز و نوا نیست که نیست نیمه شب وقت مناجات بگویم با خویش گوئیا قلب تو از بنده رضا نیست که نیست من گنه کارم و آلوده قبول است قبول بی محلی ز کریمان که روا نیست که نیست هرکجا رو زده ام آبرویم را بردند هیچ کس غیر شما فکر گدا نیست که نیست غرق دنیا شده را جام شهادت ندهند راه ما راه امام و شهدا نیست که نیست #قاسم_نعمتی #باصدای_تائب @asharenaabe

باز با گریه به آغوش تو بر می گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن. #فاضل_نظری @asharenaabe

نقل زَمَخشَری ست که روزی ابولهب نقل زَمَخشَري ست كه روزي ابولهب يك سنگريزه جانب احمد روانه كرد ريگي - به طول و عرض نخود- در كَفَش گرفت از روي كين، نبي خدا را نشانه كرد تبّت يدا أبي لهب از آسمان رسيد فوراً لهيب خشم الهي زبانه كرد فرمود: هر دو دست وي از تن بريده باد نفرين بر آنكه اين عمل ظالمانه كرد يك دست او فقط به كمين نبي نشست خشم خدا به دست دگر هم كمانه كرد با اين حساب، كيفر اهل سقيفه چيست؟ حق كسي كه حمله بر اين آستانه كرد؟ قرآن اگر هنوز مي آمد چه مي نوشت؟ در وصف آنكه خون به دل " اهل خانه" كرد با مصطفى نكرد در آنجا ابولهب با فاطمه هرآنچه كه اهل زمانه كرد دشمن ، تقاص لات و هبل را ازو گرفت كار علي و باغ فدك را بهانه كرد با هر دو دست، بست و شكست و كشيد و كشت جان بتول را هدف تازيانه كرد "آتش به آشيانه ي مرغي نمي زنند" نفرين بر آن كه شعله در اين آشيانه كرد #محسن_رضوانی

عشق را بی دست و پایی دست و پای دیگرست راه گم کردن درین ره رهنمای دیگرست این دل صد پاره من، همچو اوراق خزان هر نفس در عالمی، هر دم به جای دیگرست روزگار خوشدلی چون خنده گل بی بقاست با گلاب تلخکامی ها وفای دیگرست مرد را هر چند تنهایی کند کامل عیار صحبت یاران یکدل کیمیای دیگرست چون خطایی از تو سر زد در پشیمانی گریز کز خطا نادم نگردیدن خطای دیگرست ترک دنیا کرده را بر فرق سر ترک کلاه بر سپهر سروری بال همای دیگرست #صائب @asharenaabe

آن یار کز او خانه ما جای پری بود سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش بیچاره ندانست که یارش سفری بود تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد تا بود فلک شیوه او پرده دری بود منظور خردمند من آن ماه که او را با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود از چنگ منش اختر بدمهر به در برد آری چه کنم دولت دور قمری بود عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را در مملکت حسن سر تاجوری بود اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین افسوس که آن گنج روان رهگذری بود خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ از یمن دعای شب و ورد سحری بود حافظ 🌹🌹🌹

منظور حافظ ازاین شعر پادشاهای به نام ابو اسحاق بود که دوست صمیمی حافظ بشمار میرفت و به دست شاهی دیگر مغلوب گشته به قتل رسید شاعرمی گوید درزمان ِحکومتِ اوخانه وشهرِما همانندِ جایگاهِ پریان درامنّیت وصلح وآرامش بود.اما خانه ی پریان کجاست؟ بی شک پریان دربهشت قراردارند وازنظرگاهِ حافظ جامعه ای که حاکمِ آن عادل وخوش سیرت ونیکوکارباشد،قطعن تکّه ای ازبهشت است که درروی زمین قرارگرفته است. دل گفت ؛ فروکش کنم این شهر به بویش بیچاره ندانست که یارش سفری بود فروکش کنم : سکنا واقامت گزیدن- پیاده شدن دراین شهر- به معنایِ دیگرفروبلعیدن به بویش: به امیدش- درآرزویش همچنین به بو و رایحه وشمیم او دلِ چنین می پنداشت که درکنارِیارِ خویش دراین شهر سعادتمندانه زندگانی خواهدکرد.باهمین امیدو آرزو ،دل با خویشتن گفت : به امید او در این شهر اقامت کنم ومسکن گزینم وسازِ زندگی راکوک کنم . لیکن دلِ بیچاره ودرمانده ازفراقِ یار،ازاین موضوع خبر نداشت که یارِعزیزش مسافر است وماندنی نیست و بزودی بارسفرخواهدبست . دلبرم عزم سفرکردخدارایاران چه کنم بادل مجروح که مرهم بااوست تنها نه ز راز ِدل من پـرده برافتاد تا بـود فلک شیوه‌ی او پـرده‌دری بـود باازدست رفتنِ یارم به ناله و افغان وشیون افتادم ورازدلِ من(دوستی باشاهِ مغلوب) برملا گشت .البته تنهامن نیستم که اینچنین اسرارم آشکارشده است. تابوده همین طوری بوده ،راه ورسم روزگارچنین است .شیوه وروش چرخِ فلک افشاکردن رمزوراز عشّاق است.مثلی هست که می گویندعشق وسرفه رانمی شودپنهان کرد،عشق هیچکس درپرده نمی ماند بلأخره برملامی گردد.عشق را رسوایی اول منزل است. بس بگشتم که بپرسم سبب دردِ فراق مفتیِ عقل دراین مسئله لایعقل بود. منظور ِخردمند ِمن آن ماه که او را با حسن ادب شیوه‌ی صاحب‌نظری بـود حافظ یارش را همچون ماه، زیبا رخی توصیفی می کند که در عینِ حال که عاقل و داناست دارایِ خُلقی پسندیده و خویِ نیکو و نیز صاحبِ رأی و نکته سنج درسیروسلوکِ عارقانه می باشد اشاره به ذوقِ شعروشاعریِ ابواسحاق است. بس نکته غیرِحسن ببایدکه تاکسی مقبولِ طبع مردمِ صاحب نظرشود. از چنگ منش اختر بد مهر به در برد آری چه کنم دولت دور قمری بـود ستاره‌ی بی رحم وبدطالع، یارمرا از دستِ من گرفت واینک من درمانده مانده ام و کاری از دست من برنمی آید.چه کنم چاره ازکجاجویم که دورِ روزگار دورانِ بدیُمن وشومیست و ازدست رفتنِ یارم ازتأثیراتِ همین زمانه ی شوم است . درقدیم معتقد بودند که گردشِ ستارگان هرکدام تأثیراتِ متفاوتی برزمین وساکنانِ زمین دارند بعضی دوران، خوش یمن بودندوخوش اقبالی پدیدمی آوردند وبعضی دیگر فتنه وآشوب . دردوره ای که حافظ می زیسته(دولتِ دورِ قمری) بسیار شوم و نا مبارک بود وازدست رفتنِ یارش رانیزحاصلِ بدطالعی ِ این دوران می داند.ضمنِ آنکه باآوردنِ (دولتِ دورِ قمری) به دولت وحکومتِ ابواسحاق نیز اشاره می نماید. سیرِسپهرو دورِقمر راچه اختیار درگردشندبرحسبِ اختیارِدوست عذری بنه ای دل ؛ که تـو درویشی و او را در مملکت حسن سر تاجوری بود خطاب به دل خویش است می خواهد بگونه ای ازدست رفتنِ یاررا توجیه کند.ای دل آرام وصبورباش عذر یار (ازدست رفتنِ دوست) را بپذیر .توسزاوارِ اونبودی تودرویش وبی چیز وتهیدستی ،درحالی که او شایسته ی پادشاهی بود.سرِ تاجوری داشت ایهام دارد:1- قصد پادشاهی وسروری داشت. 2- سری داشت که درخورِ تاج شاهنشاهی بود. او در کشورِ حسن و زیبایی شایستگیِ‌ پادشاهی داشت ودرحالی که تودرویشی فقیربیش نیستی. حافظ دوام وصل میسرنمی شود شاهان کم التفات به حال گدا کنند. اوقات خوش آن بـود که با دوست به سر رفت باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بـود تنهاروز و روزگارخوش وخرمی که داشتم همان روزگاری بودکه درکنار دوست(ابواسحاق) سپری شد.افسوس مابقیِ عمر درمحنت وغم واندوه گذشت باقیِ عمر که ازعشق ومحبتِ یارمحروم بودم هیچ حاصل و دستآوردی نداشت .هرچه بودبایاربود وباقی همه هیچ. عرضه کردم دوجهان بردل کارافتاده بجزازعشق توباقی همه فانی دانست خوش بود لب آب و گل وسبزه و نسرین افسوس که آن گنج روان ، رهگذری بـود وقتی که درکنارِ یار زندگی می کردم گویی که درسبزه زاران کنارجویِ آب وگل وسبزه شادمانی می کردم وشادکام وکامران بودم.دریغا که چنین گنجِ ارزشمندی که داشتم (همچون جویباران ساکن نبود) گذرنده ورونده بود وناگاه از دسترسیِ من خارج گشت. تشبیه یاربه" گنج ِروان" و "ایهامِ تناسب و مراعات النظیر " درچیدمانِ بیت (لبِ آب ، گل ، سبزه و نسرین – روانیِ گنج ) بسیارزیبا وخیال انگیز است. ندانم نوحه ی قمری به طرفِ جویباران چیست مگراونیزهمچون من غمی داردشبان روزی خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را با باد صبا وقت سحر جلوه‌گری بـود خطاب به ابواسحاق: ازاین حسادت خودت را بکش ای بلبل(کنایه ازابواسحاق) ،سحرگاهان بادصبا باگل(شهرِشیرازمحلِ حکومتِ ابواسحاق که به شهرگل وبلبل معروف است) درارتباط بودوجلوه گری

می نمود. سزاواراست که ازاین غم خودرابکشی ، کسی توراسرزنش نخواهدکرد.چراکه شیراز(محل حکومتِ تو) درآغوشِ بادِصبا(رقیب کنایه ازامیرمبارزالدین) افتاده است.صبا رابطِ عاشقِ ومعشوق است لیکن بعضی اوقات حسن معشوق رادرک کرده وعاشقِ اومی شود دراین حالت "صبا "که پیام رسان بوده مبدّل به رقیبِ عاشق می گردد.دراینجاامیرمبارزالدین که محاسن ِ شیرازرادیده وآن راازچنگِ ابوسحاق گرفته به نوعی رقیبِ عاشقِ اصلی(ابوسحاق) شده است وجایِ آن داردکه ابواسحاق ازاین رشگ وغیرت خودکشی کند. حافظ زگریه سوخت بگوحالش ای صبا باشاه دوست پرورِ دشمن گدازِ من. هر گنج سعادت که خـدا داد به حـافـظ از یُـمـن دعای شب و ورد سحری بـود دربیت هایِ قبلی حافظ یاررا به گنجِ روان وگذرنده تشبیه کرده وبرایِ ازدست دادنِ او افسوس وحسرت می خورد.درپایانِ غزل نیز به همین نکته اشاره کرده ووجودو حضورِ یاری آنچنان نکوصورت ونکوسیرت راگنجِ سعادتی خدادادی قلمداد می نماید وبازبانی ستایشگرانه ،این لطفِ خدادادی وسایرِ الطافِ الهی راحاصلِ دعاهایِ شبانگاهی ورازونیازهایِ سحرگاهی می داند. فرصت شمرطریق رندی که این نشان چون راهِ گنج برهمه کس آشکاره نیست.

#امام_زمان کم کم دلم از این و از آن سیر میشود باچشم مهربان تو تسخیر میشود... این خوابها که همسفر هر شب من است یک روز مو به مو همه تعبیر میشود... فرصت گذشت وقت زیادی نمانده است تعجیل کن عزیز دلم دیر میشود... #اللهم_عجل_لولیک_الفرج @asharenaabe

هر روز، جهان است و فرازی و نشیبی این نیز نگاهی است به افتادن سیبی در غلغله ی جمعی و «تنها» شده ای باز آنقدر که در پیرهنت نیز غریبی آخر چه امیدی به شب و روز جهان است؟ باید همه ی عمر، خودت را بفریبی چون قصه ی آن صخره که از صحبت دریا جز سیلی امواج نبرده است نصیبی آیینه ی تاریخ تو را درد شکسته است اما تو نه تاریخ شناسی نه طبیبی! #فاضل_نظری