#قصه_صوتی "بچه ها سلام یادتون نره" با صدای (خاله شادی) 👆👆👆 🦋 🎨🦋 ╲\╭┓    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

#قسمت_بیست_و_پنجم_دختر_شینا🌹 زیر آن آتش سنگین توی آن تاریکی و ظلمات زدیم به سیم خاردارهای دشمن. باورت نمی شود با همان تعداد کم، خط دشمن را شکستیم و منتظر نیروهای غواص شدیم؛ اما گردان غواص ها نتوانست خط را بشکند و جلو بیاید. ما دست تنها ماندیم. اوضاع طوری شده بود که با همان اسلحه هایمان و از فاصله خیلی نزدیک روبه روی عراقی ها ایستادیم و با آن ها جنگیدیم. یک دفعه ستار مرا صدا کرد. رفتم و دیدم پایش تیر خورده. پایش را با چفیه ام بستم و گفتم برادر جان! مقاومت کن تا نیروها برسند. آن قدر با اسلحه هایمان شلیک کرده بودیم که داغ داغ شده بود. دست هایم سوخته بود.» دست هایش را باز کرد و نشانم داد. هنوز آثار سوختگی روی دست هایش بود. قبلاً هم آن ها را دیده بودم، اما نه او چیزی گفته بود و نه من چیزی پرسیده بودم. گفت: «برایم چای بریز.» صدای شرشر آب از حمام می آمد. سمیه، زهرا و مهدی خواب بودند و خدیجه و معصومه همان طور که صبحانه شان را می خوردند، بهت زده به بابایشان نگاه می کردند. چای را گذاشتم پیشش. گفتم: «بعد چی شد؟!» گفت: «عراقی ها گروه گروه نیرو می فرستادند جلو و ما چند نفر با همان اسلحه ها مجبور بودیم از خودمان دفاع کنیم. زیر آن آتش و توی آن وضعیت، دوباره صدای ستار را شنیدم. دویدم طرفش، دیدم این بار بازویش را گرفته. بدجوری زخمی شده بود. بازویش را بستم. صورتش را بوسیدم و گفتم’ برادر جان خیلی از بچه ها مجروح شده اند، طاقت بیاور.’ دوباره برگشتم. وضعیت بدی بود. نیروهایم یکی یکی یا شهید می شدند، یا به اسارت درمی آمدند و یا مجروح می شدند. دوباره که صدای ستار را شنیدم، دیدم غرق به خون است. نارنجکی جلوی پایش افتاده بود و تمام بدنش تا زیر گلویش سوراخ سوراخ شده بود. کولش کردم و بردمش توی سنگری که آنجا بود. گفتم: ’طاقت بیاور، با خودم برمی گردانمت.’ یکی از بچه ها هم به اسم درویشی مجروح شده بود. او را هم کول کردم و بردم توی همان سنگر بتونی عراقی ها. موقعی که می خواستم ستار را کول کنم و برگردانم. درویشی گفت حاجی! مرا تنها می گذاری؟! تو را به خدا مرا هم ببر. مگر من نیرویت نیستم؟! ستار را گذاشتم زمین و رفتم سراغ خیرالله درویشی. او را داشتم کول می کردم که ستار گفت بی معرفت، من برادرتم! اول مرا ببر. وضع من بدتر است. لحظه سختی بود. خیلی سخت. نمی دانستم باید چه کار کنم.» صمد چایش را برداشت. بدون اینکه شیرین کند، سرکشید و گفت: «قدم! مانده بودم توی دوراهی. نمی دانستم باید چه کار کنم. آخرش تصمیمم را گرفتم و گفتم من فقط یک نفرتان را می توانم ببرم. خودتان بگویید کدامتان را ببرم. این بار دوباره هر دو اصرار کردند. رفتم صورت ستار را بوسیدم. گفتم خداحافظ برادر، مرا ببخش. گفته بودم نیا. با آن حالش گفت مواظب دخترهایم باش. گفتم چیزی نمی خواهی؟! گفت تشنه ام. قمقمه ام را درآوردم به او آب بدهم. قمقمه خالی بود؛ خالی خالی.» صمد این را که گفت، استکان چایش را توی سفره گذاشت و گفت: «قدم جان! بعد از من این ها را برای پدرم بگو. می دانم الان طاقت شنیدنش را ندارد، اما باید واقعیت را بداند.» گفتم: «پس ستار این طور شهید شد؟!» گفت: «نه... داشتم با او خداحافظی می کردم، صورتش را بوسیدم که عراقی ها جلوی سنگر رسیدند و ما را به رگبار بستند. همان وقت بود که تیر خوردم و کتفم مجروح شد. توی سنگر، سوراخی بود. خودم را از آنجا بیرون انداختم و زدم به آب. بچه ها می گویند خیرالله درویشی همان وقت اسیر شده و عراقی ها ستار را به رگبار بستند و با لب تشنه به شهادت رساندند.» بعد بلند شد و ایستاد. گفتم: «بیا صبحانه ات را بخور.» گفت: «میل ندارم. بعد از شهادتم، این ها را موبه مو برای پدر و مادرم تعریف کن. از آن ها حلالیت بخواه، اگر برای نجات پسرشان کوتاهی کردم.» چند دقیقه بعد دوباره صدای در آمد. با خودم فکر کردم این صمد امروز چه اش شده. در را که باز کردم، دیدم پشت در است. پرسیدم: «چی شده؟!» گفت: «دسته کلیدم را جا گذاشتم.» رفتم برایش آوردم. توی راه پله یک لحظه تنها ماندیم. صورتش را جلو آورد وپیشانی ام را بوسید و گفت: «قدم! حلالم کن. این چند سال جز زحمت چیزی برایت نداشتم.» تا آمدم چیزی بگویم، دیدم رفته. نشستم روی پله ها و رفتم توی فکر. دلم گرفته بود. به بهانه آوردن نفت رفتم توی حیاط. پیت نفت را از گوشه حیاط برداشتم. سنگین بود. هنّ وهن می کردم و به سختی می آوردمش طرف بالکن. هوا سرد بود. برف های توی حیاط یخ زده بود. دمپایی پایم بود. می لرزیدم. بچه ها پشت پنجره ایستاده بودند. پتو را کنار زده بودند و داشتند نگاهم می کردند. از پشت پتویی که کنار رفته بود، چشمم به عکس صمد افتاد که روی طاقچه بود. کنار همان قرآنی که وصیت نامه اش را لایش گذاشته بود. می گفت: «هر وقت بچه ها بهانه ام را گرفتند، این عکس را نشانشان بده.»

نمی دانم چرا هر وقت به عکس نگاه می کردم، یک طوری می شدم. دلم می ریخت، نفسم بالا نمی آمد و هر چه غم دنیا بود می نشست توی دلم. بعد رو به خدیجه و معصومه کرد و گفت: «بابا جان! بلند شوید، برویم مدرسه.» همین که صمد بچه ها را برد، پدرش از حمام بیرون آمد تا صبحانه اش را بخورد و آماده شود. صمد برگشت. گفتم: «اگر می خواهی بروی، تا بچه ها خواب اند برو. الان بچه ها بلند می شوند و بهانه می گیرند.» صمد مشغول بستن ساکش بود که مهدی بیدار شد، بعد هم سمیه و زهرا. صمد کمی با بچه ها بازی کرد. بعد خداحافظی کرد. اما مهدی پشت سرش دوید. آن قدر به در زد و گریه کرد که صمد دوباره برگشت. مهدی را بوسید. بردش آن اتاق. اسباب بازی هایش را ریخت جلویش. همین که سرگرم شد، بلند شد که برود. این بار سمیه بهانه کرد و دنبالش دوید. پدرشوهرم توی کوچه بود. صمد گفت: «برو بابا را صدا کن، بیاید تو.» پدرشوهرم آمد و روی پله ها نشست. حوصله اش سر رفته بود. کلافه بود. هی غر می زد و صمد را صدا می کرد. صمد چهارپایه ای آورد. گفت: «کم مانده بود یادم برود. قدم! چند تا پتو بیاور بزنم پشت این پنجره ها، دیشب خیلی سرد بود. برای رعایت خاموشی و وضعیت قرمز هم خوب است.» سمیه و زهرا و مهدی سرگرم بازی شده بودند. انگار خیالشان راحت شده بود بابایشان دیگر نمی رود. صمد، طوری که بچه ها نفهمند، به بهانه بردن چهارپایه به زیر راه پله، خداحافظی کرد و رفت. اصلاً با دیدن عکس هزار تا فکر بد و ناجور به سرم می زد. پیت را دوباره برداشتم ببرم توی اتاق که یک دفعه پایم لیز خورد و افتادم زمین. از درد به خودم می پیچیدم. پایم مانده بود زیر پیت نفت. هر طور بود پیت را از روی پایم برداشتم. درد مثل سوزن به مغز استخوانم فرومی رفت. بچه ها به شیشه می زدند. نمی توانستم بلند شوم. همان طور توی حیاط روی برف ها نشسته بودم و از درد بی اختیار، به پهنای صورتم اشک می ریختم. ناخن شست پایم سیاه شده بود. دلم ضعف می رفت. بچه ها که مرا با آن حال و روز دیدند، از ترس گریه می کردند. همان وقت دوباره چشمم افتاد به عکس. نمی خواستم پیش بچه ها گریه کنم. با دندان محکم لبم را گاز می گرفتم تا بغضم نترکد؛ اما توی دلم فریاد می زدم: «صمد! صمد جان! پس تو کی می خواهی به داد زن و بچه هایت برسی. پس تو کی می خواهی مال ما باشی؟!» هنوز پیشانی ام از داغی بوسه اش گرم بود. به هر زحمتی بود، بلند شدم و آمدم توی اتاق. بچه ها گریه می کردند. هیچ طوری نمی توانستم ساکتشان کنم. از طرفی دلم برایشان می سوخت. به سختی بلند شدم. عکس را از روی طاقچه پایین آوردم. گفتم: «بیایید بابایی! ببینید بابایی دارد می خندد. بچه ها ساکت شدند. آمدند کنار عکس نشستند. مهدی عکس صمد را بوسید. سمیه هم آمد جلو و به مهدی نگاه کرد و مثل او عکس را بوسید. زهرا قاب عکس را ناز می کرد و با شیرین زبانی بابا بابا می گفت. به من نگاه می کرد و غش غش می خندید. جای دست و دهان بچه ها روی قاب عکس لکه می انداخت. با دست، شستم را گرفته بودم و محکم فشار می دادم. به سمیه گفتم: «برای مامان یک لیوان آب بیاور.» آب را خوردم و همان جا کنار بچه ها دراز کشیدم؛ اما باید بلند می شدم. بچه ها ناهار می خواستند. باید کهنه های زهرا را می شستم. سفره صبحانه را جمع می کردم. نزدیک ظهر بود. باید می رفتم خدیجه و معصومه را از مدرسه می آوردم. چند تا نارنگی توی ظرفی گذاشتم. همین که بچه ها سرگرم پوست کندن نارنگی ها شدند، پنهان از چشم آن ها بلند شدم. چادر سرکردم و لنگ لنگان رفتم دنبال خدیجه و معصومه. اسفندماه بود. صمد که رفته بود، دو سه روزه برگردد؛ بعد از گذشت بیست روز هنوز برنگشته بود. از طرفی پدرشوهرم هم نیامده بود. عصر دلگیری بود. بچه ها داشتند برنامه کودک نگاه می کردند. بیرون هوا کمی گرم شده بود. برف ها کم کم داشت آب می شد. خیلی ها در تدارک خانه تکانی عید بودند، اما هر کاری می کردم، دست و دلم به کار نمی رفت. با خودم می گفتم: «همین امروز و فردا صمد می آید. او که بیاید، حوصله ام سر جایش می آید. آن وقت دوتایی خانه تکانی می کنیم و می رویم برای بچه ها رخت و لباس عید می خریم.» یاد دامنی افتادم که دیروز با برادرم خریدم. باز دلم شور افتاد. چرا این کار را کردم. چرا سر سال تازه، دامن مشکی خریدم. بیچاره برادرم دیروز صبح آمد، من و بچه ها را ببرد بازار و لباس عید برایمان بخرد. قبول نکردم. گفتم: «صمد خودش می آید و برای بچه ها خرید می کند.» خیلی اصرار کرد. دست آخر گفت: «پس اقلاً خودت بیا برویم یک چیزی بردار. ناسلامتی من برادر بزرگ ترت هستم.» هنوز هم توی روستا رسم است، نزدیک عید برادرها برای خواهرهایشان عیدی می خرند. نخواستم دلش را بشکنم؛ اما نمی دانم چطور شد از بین آن همه لباس رنگارنگ و قشنگ یک دامن مشکی برداشتم. انگار برادرم هم خوشش نیامد گفت:

«خواهر جان! میل خودت است؛ اما پیراهنی، بلوزی، چیز دیگری بردار، یک رنگ شاد.» گفتم: «نه، همین خوب است.» همین که به خانه آمدم، پشیمان شدم و فکر کردم کاش به حرفش گوش داده بودم و سر سال تازه، دامن مشکی نمی خریدم. دوباره به خودم دلداری دادم و گفتم عیب ندارد. صمد که آمد با هم می رویم عوضش می کنیم. به جایش یک دامن یا پیراهن خوش آب و رنگ می خرم. بچه ها داشتند تلویزیون نگاه می کردند. خدیجه مشغول خواندن درس هایش بود، گفت: «مامان! راستی ظهر که رفته بودی نان بخری، عمو شمس الله آمد. آلبوممان را از توی کمد برداشت. یکی از عکس های بابا را با خودش برد.» ناراحت شدم. پرسیدم: «چرا زودتر نگفتی؟!...» خدیجه سرش را پایین انداخت و گفت: «یادم رفت.» اوقاتم تلخ شد. یعنی چرا آقا شمس الله آمده بود خانه ما و بدون اینکه به من بگوید، رفته بود سراغ کمد و عکس صمد را برداشته بود. توی این فکرها بودم که صدای در آمد. بچه ها با شادی بلند شدند و دویدند طرف در. مهدی با خوشحالی فریاد زد: «بابا!. . بابا آمد...» نفهمیدم چطور خودم را رساندم توی راه پله. از چیزی که می دیدم، تعجب کرده بودم. پدرشوهرم در را باز کرده بود و آمده بود تو. برادرم، امین، هم با او بود. بهت زده پرسیدم: «با صمد آمدید؟! صمد هم آمده؟!» پدرشوهرم پیرتر شده بود. خاک آلوده بود. با اوقاتی تلخ گفت: «نه... خودمان آمدیم. صمد ماند منطقه.» پرسیدم: «چطور در را باز کردید؟! شما که کلید ندارید!» پدرشوهرم دستپاچه شد. گفت: «... کلید...! آره کلید نداریم؛ اما در باز بود.» گفتم: «نه، در باز نبود. من مطمئنم. عصر که برای خرید رفتم بیرون، خودم در را بستم. مطمئنم در را بستم.» پدرشوهرم کلافه بود. گفت: «حتماً حواست نبوده؛ بچه ها رفته اند بیرون در را باز گذاشته اند.» هر چند مطمئن بودم؛ اما نخواستم توی رویش بایستم. پرسیدم: «پس صمد کجاست؟!» با بی حوصلگی گفت: «جبهه!» گفتم: «مگر قرار نبود با شما برگردد؛ آن هم دو سه روزه.» گفت: «منطقه که رسیدیم، از هم جدا شدیم. صمد رفت دنبال کارهای خودش. از او خبر ندارم. من دنبال ستار بودم. پیدایش نکردم.» فکر کردم پدرشوهرم به خاطر اینکه ستار را پیدا نکرده، این قدر ناراحت است. تعارفشان کردم بیایند تو. اما ته دلم شور می زد. با خودم گفتم اگر راست می گوید، چطور با برادرم آمده! امین که قایش بود! خبر دارم که قایش بوده. نکند اتفاقی افتاده! دوباره پرسیدم: «راست می گویید از صمد خبر ندارید؟! حالش خوب است؟!» پدرشوهرم با اوقات تلخی گفت: «گفتم که خبر ندارم. خیلی خسته ام. جایم را بینداز بخوابم. 👇🔔 این داستان ادامه دارد 🔔👇 ادامه رمان ، هر شب ✍نویسنده : بهناز ضرابی زاده

✨بسم رب الشهدا والصدیقین✨ ختم #نهج_البلاغه در ۱۹۲ روز تقدیم به روح پاک و مطهر شهید، حاج قاسم سلیمانی وشهید ابومهدی المهندس 🌹سهم #روز_نوزدهم نهج البلاغه : 🔻 از حکمت ۱۵۶ تا حکمت ۱۶۶🔻

🔈 ختم گویای #نهج_البلاغه‌ در ۱۹۲ روز. 🌷 تقدیم به روح پاک و مطهر شهید حاج قاسم سلیمانی و شهید ابومهدی المهندس 🔷 سهم امروز نهج البلاغه از حکمت ۱۵۶ تا حکمت ۱۶۶ #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی

🌹 سهم #روز_نوزدهم مطالعه نهج البلاغه از حکمت ۱۵۶ تا ۱۶۶ ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 خدای را اطاعت كنيد كه در نشناختن پروردگار عذری نداريد. 📒 #حکمت156 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 اگر چشم بينا داشته باشيد، حقيقت را نشانتان داده اند، اگر هدايت می طلبيد شما را هدايت كرده اند، اگر گوش شنوا داريد، حق را بگوشتان خوانده اند. 📒 #حکمت157 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 برادرت را با احسانی که در حق او می کنی سرزنش كن، و شر او را با بخشش باز گردان. 📒 #حکمت158 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 كسي كه خود را در جايگاه تهمت قرار داد جز خود را نكوهش نكند. 📒 #حکمت159 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 هر كس قدرت به دست آورد، (قدرت منهای دین )زورگويی کند. 📒 #حکمت160 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 هر كس خودرای شد به هلاكت رسيد، و هر كس با ديگران مشورت كرد، در عقلهای آنان شريك شد. 📒 #حکمت161 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄

┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 آن كس كه راز خود را پنهان دارد، اختيار آن در دست اوست. 📒 #حکمت162 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 فقر مرگ بزرگ است. 📒 #حکمت163 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 رعايت حق كسی كه او حق خویش را محترم نمی شمارد، نوعی بردگی اوست. 📒 #حکمت164 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 هيچ اطاعتي از مخلوق، در نافرماني پروردگار روا نيست. 📒 #حکمت165 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ 💠 مرد را سرزنش نكنند كه حقش را با تاخير گيرد بلكه سرزنش در آنجاست كه آنچه حقش نيست بگيرد. 📒 #حکمت166 ┄┄┅┅✿❀🌿🌹🌿❀✿┅┅┄┄ #نهج_البلاغه #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی

🌹 #همسرانه 💠 مهارت های کلامی 1⃣ زیبا سخن گفتن 2⃣ توجه به زبان بدن زبان بدن یعنی فرم و حالت اعضای بدن نسبت به شخص مقابل و زبان بدن گاهی از کلام موثرتر است، چون به صورت غیر مستقیم مطالبی را القاء می کند. کارشناسان می گویند ۶۷ درصد دریافت از طریق دیدن است. در کلام لفظ دیده نمی شود ولی زبان بدن دیده می‌شود برای همین تاثیر بیشتری دارد. 🔻 به عنوان مثال اگر شخص در حین صحبت کردن دست به کمر باشد یا دست را پشت خود بگیرد، حالت تحکمی دارد و یا اگر بعد اتمام صحبت نگاه و دیده شخص روبه بالا برود نشانه خودخواهی است و اگر دید به پایین برود نشانه تواضع است. 🔸 توجه به زبان بدن یعنی وقتی جملات غم بار، شادی بخش، تأسف انگیز و... از طرف مقابل صادر می شود مراقب حرکات چهره ی خود باشیم. 🔹 به‌طور مثال: خانم: امروز خیلی این بچه اذیت ام کردن... و دراین لحظه آقا در حال خندیدن است و همین سبب میشود ارتباط کلامی ضعیف باشد. 3⃣ نقد منصفانه در زندگی مشترک بالاخره زن و یا مرد اشتباه می‌کند و نحوه‌ی رو برو شدن با این اشتباه مهم است و بیشترین اختلافات درمیان زوج ها به دلیل بیان نقد هاست، یعنی انتقاد درست را بلد نیستند. امروزه بیش از ۳۰ روش در نقد اثر گذار وجود دارد و افراد موفق افرادی هستند که روش های گفتگو را بشناسند. ♦️ یکی از زیبایی های زندگی، زیبا سخن گفتن است! یعنی اگر کسی بخواهد زندگی اش رنگ و بوی قشنگی بگیرد باید بلد باشد که قشنگ صحبت کند. 📚پایگاه حفظ و نشر آثار "استاد تراشیون    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

#ترفند های تند خوانی ۱_پیش مطالعه یا اسکن قبل از شروع مطالعه مهم است که مانند دستگاه اسکن شروع کنید به بررسی تمام مطلب، مقاله یا کتابی قصد مطالعه آن را دارید با دقت بررسی کنید و اسکنش کنید. چرا که به ما یاد داده شده که کلمه به کلمه مطالعه کنیم درصورتی که سرعت مغز ما فوق العاده است و کلمات در کنار هم معنا را تغییر می دهند؛ بنابراین هرچه ذهن ما برای جملات و ترکیب بلندتر کلمات آماده باشد، سرعت مطالعه و درک مطلب ما بالاتر می‌رود. ۲_ زمزمه را فراموش کنید. یکی از عادات بدی که از مدرسه همراه ما شده است، این است که در هنگام مطالعه در ذهن خود یا زیر زبان در حال زمزمه مطلب هستیم که این ذهن ما را از فعالیت اصلی خود که مطالعه و درک مطلب است جدا می‌کند. تمام تلاش خود را انجام دهید که این عادت بد را از خود دور کنید. در هفته‌های اول بسیار سخت و طاقت فرساست اما کم‌کم این عادت به کلی فراموش می‌شود. ۳_ هدف مطالعه را بدانید. قبل از شروع مطالعه سوالاتی در مورد مطلب که قصد خواندن آن را دارید در ذهن خود ایجاد کنید. داشتن سوال کمک می‌کند که ذهن بیشتر در تلاش باشد تا به جواب سوالاتش دست یابد که این کمک بسیار شایانی به افزایش تمرکز و درک مطلب شما می‌شود. 🌼🌱🌼🌱🌼🌱🌼🌱🌼🌱🌼🌱🌼🌱 @asheghanvlaiat 🌷

#قصه_صوتی "برف نو" با (صدای پگاه رضوی) 👆👆👆 🎲 💜🎲 🎲💜🎲 ╲\   🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

🔈نهج البلاغه گویا 🌹سهم مطالعاتی روزانه نهج البلاغه ✅ از حکمت ۱۶۷ تا ۱۷۷ #نهج_البلاغه #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی ═─═ঊঈঊ🌿🌸🌿ঈঊঈ═─═

🌹 سهم #روز_بیستم مطالعه نهج البلاغه از حکمت ۱۶۷ تا ۱۷۷ ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 خودپسندی مانع فزونی است. 📒 #حکمت167 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 آخرت نزديك، و ماندن در دنيا اندك است. 📒 #حکمت168 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 صبحگاهان، برای آنكه دو چشم بينا دارد روشن است. 📒 #حکمت169 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 ترك گناه آسانتر از درخواست توبه است. 📒 #حکمت170 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 بسا لقمه ای گلوگیر كه از لقمه های فراوانی محروم می كند. 📒 #حکمت171 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 مردم دشمنِ چيزهایی هستند كه نمی دانند. 📒 #حکمت172 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄

┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 آن كس كه از افكار و آراء گوناگون استقبال كند، صحيح را از خطا خوب شناسد. 📒 #حکمت173 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 آنكس كه دندان خشم در راه خدا بر هم فشارد، بر كشتن باطل گرايان قدرتمند، توانمند گردد. 📒 #حکمت174 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 هنگامی كه از چيزی می ترسی، خود را در آن بيفكن، زيرا گاهی ترسيدن از چيزی، از خود آن سخت تر است. 📒 #حکمت175 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 بردباری و تحمل سختيها ابزار رياست است. 📒 #حکمت176 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ 💠 بدكار را با پاداش دادن به نيكوكار آزار ده. 📒 #حکمت177 ┄═❁🍃❈🌼🍃🌼❈🍃❁═┄ #نهج_البلاغه #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی

🔈 شرح کلی و ساختاری حکمتهای ۱۶۷ تا ۱۷۷ 🎙حجت الاسلام مهدوی ارفع 🌹 طرح « با علی تا مهدی » #نهج_البلاغه #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی ┄┄┅┅✿❀🍃🌸🍃❀✿┅┅┄┄

🌹 #دردانه 💠 تغذیه (۵): علتهای بدغذایی 🔻ساعت خواب نامناسب: خواب و غذا مانند دو چرخ دنده ی به هم چسبیده هستند که هرکدام باید در سر جایش به درستی قرار بگیرد. 🔆 در فرهنگ دینی، ما دو وعده ی غذایی داریم: صبحانه و عصرانه. اما اگر بخواهیم فرهنگ مرسوم خودمون رو رعایت کنیم باید چه کار کنیم؟ اولویت بندی در وعده های غدایی: مهم ترین اولویت غذایی صبحانه است؛ سپس ناهار و در نهایت شام! ❓ چرا بد غذایی مرتبط است با ساعت خواب؟ 🔰 الآن بچه های رنج سنی پیش دبستانی تا کلاس دوم ابتدایی، حداقل باید هشت ساعت بخوابند. بچه ای که ساعت یازده شب بخوابد، اگر بخواهد هشت ساعت بخوابد باید ساعت هفت صبح بیدار شود. بچه ها معمولاً باید ساعت هفت و نیم راه بیفتند به سمت مدرسه. درحالی که اگر بخواهد اشتهای کودک باز شود برای خوردن صبحانه باید حدود چهل دقیقه از بیدار شدنش بگذرد. ♨️ یکی از فضاهای ارتباطی خیلی خوب برای اینکه بچه ها با نشاط فراوان وارد مدرسه شوند، صبحانه ی دسته جمعیِ اعضای خانواده ست. اصلاً یکی از نکات مهم در بحث تغذیه همین جوّ صمیمی سر سفره است. ⭕️ کارشناسان می‌گویند بهترین زمان برای خوابیدن، ده ساعت بعد از اذان ظهر است. مغز استخوان بدن، مسئول خونسازی در بدن است. و مغز استخوان هنگامی خونسازی را با قدرت شروع می‌کنند که انسان در خواب عمیق باشد. به همین خاطر اکثر خانم ها الآن کم خون هستند! 📚 پایگاه حفظ و نشر آثار "استاد تراشیون"    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

❓برای کمک به کودک بیش فعال خود چه کنیم؟ 🔰۱_مطمئن شوید که کودک شما خواب کافی دارد. 🔰۲_ساختار ثابت و روزمره ای برای کارهای روتین در خانه ایجاد کنید. 🔰۳_به همراه کودک به فعالیت و تحرک بپردازید و ... #اینفو_گرافیک #تربیت_فرزند 🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃 ✅ @asheghanvlaiat

⁉️ #داستانک ۶ 🎙استاد رفیعی 💠 گلایه از پدر نزد امام جواد علیه السلام!    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

🍶🍃 بهبود واریس 🍃 مواد زیر را مخلوط کرده در حمام بر روی ورم های واریسی بمالید و از پایین به بالا ماساژ دهید 🍃روغن زیتون 🍃گل سنگ 🍃مازوی سبز 🍃موم سفید 🍃حنا #طب_اسلامی #سلامت #طب_الائمه    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

✅ فواید شکر سرخ شکر حاصل از نیشکر ❶ درمان تب ❷ طبیعت گرم و تر ❸ تصفیه کننده خون و خون ساز ❹ ملین و تقویت سیستم ایمنی بدن ❺ مقوی قلب و اعصاب ❻ درمان سرماخوردگی و سرفه ❼ درمان التهاب معده ❽ رفع خستگی مزمن ❾ پاک کننده ضایعات کبدی ❿ رفع گرمی دهان و زبان ⓫ و التهابات لثه 👌 این ماده ارزشمند از سبد غذایی حذف شده و به جای شکر و قند بدست آمده از چغندر که سودازا و مضر است جایگزین شده است! #طب_اسلامی #سلامت #طب_الائمه    🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌷@asheghanvlaiat🌷🍃

#قسمت_پایانی_دختر_شینا 🌹 با تعجب پرسیدم: «می خواهید بخوابید؟! هنوز سر شب است. بگذارید شام درست کنم.» گفت: «گرسنه نیستم. خیلی خوابم می آید. جای من و برادرت را بینداز، بخوابیم.» بچه ها دایی شان را دوره کرده بودند. احوال شینا را از او پرسیدم. جواب درست و حسابی نداد. توی دلم گفتم: «نکند برای شینا اتفاقی افتاده.» برادرم را قسم دادم. گفتم: «جان حاج آقا راست بگو، شینا چیزی شده؟!» امین هم مثل پدرشوهرم کلافه بود، گفت: «به والله طوری نشده، حالش خوب است. می خواهی بروم فردا بیاورمش، خیالت راحت شود؟!» دیگر چیزی نگفتم و رفتم جای پدرشوهرم را انداختم. او که رفت بخوابد، من هم بچه ها را به برادرم سپردم و رفتم خانه خانم دارابی. جریان را برایش تعریف کردم و گفتم: «می خواهم زنگ بزنم سپاه و از صمد خبری بگیرم.» خانم دارابی که همیشه با دست و دل بازی تلفن را پیشم می گذاشت و خودش از اتاق بیرون می رفت تا من بدون رودربایستی تلفن بزنم، این بار نشست کنار تلفن و گفت: «بگذار من شماره بگیرم.» نشستم روبه رویش. هی شماره می گرفت و هی قطع می کرد. می گفت: «مشغول است، نمی گیرد. انگار خط ها خراب است.» نیم ساعت نشستم و به شماره گرفتنش نگاه کردم. انگار حواسش جای دیگری بود. زیر لب با خودش حرف می زد. هنوز یکی دو شماره نگرفته، قطع می کرد. گفتم: «اگر نمی گیرد، می روم دوباره می آیم. بچه ها پیش برادرم هستند. شامشان را می دهم و برمی گردم.» برگشتم خانه. برادرم پیش بچه ها نبود. رفته بود آن یکی اتاق پیش پدرشوهرم. داشتند با صدای آهسته با هم حرف می زدند، تا مرا دیدند ساکت شدند. دل شوره ام بیشتر شد. گفتم: « چرا نخوابیدید؟! طوری شده؟! تو را به روح ستار، اگر چیزی شده به من هم بگویید. دلم شور می زند.» پدرشوهرم رفت توی جایش دراز کشید و گفت: «نه عروس جان، چیزی نشده. داریم دو سه کلام حرف مردانه می زنیم. تعریف خانوادگی است. چی قرار است بشود. اگر اتفاقی افتاده بود که حتماً به تو هم می گفتیم.» برگشتم توی هال. باید برای شام چیزی درست می کردم. زهرا و سمیه و مهدی با هم بازی می کردند. خدیجه و معصومه هم مشق می نوشتند. از دل شوره داشتم می مردم. دل توی دلم نبود. از خیر شام درست کردن گذشتم. دوباره رفتم خانه خانم دارابی. گفتم: «تو را به خدا یک زنگی بزن به حاج آقایتان، احوال صمد را از او بپرس.» خانم دارابی بی معطلی گفت: «اتفاقاً همین چند دقیقه پیش با حاج آقا حرف می زدم. گفت حال حاج آقای شما خوبِ خوب است. گفت حاجی الان پیش ماست.» از خوشحالی می خواستم بال درآورم. گفتم: «الهی خیر ببینی. قربان دستت. پس بی زحمت دوباره شماره حاج آقایتان را بگیر. تا صمد نرفته با او حرف بزنم.» خانم دارابی اول این دست و آن دست کرد. بعد دوباره خودش تلفن را برداشت و هی شماره گرفت و هی قطع کرد. گفت: «تلفنشان مشغول است.» دست آخر هم گفت: «ای داد بی داد، انگار تلفن ها قطع شد.» از دست خانم دارابی کفری شدم. خداحافظی کردم و آمدم خانه خودمان. دیگر بدجوری به شک افتاده بودم. خانم دارابی مثل همیشه نبود. انگار اتفاقی افتاده بود و او هم خبردار بود. همین که به خانه رسیدم، دیدم پدرشوهر و برادرم نشسته اند توی هال و قرآنی را که روی طاقچه بود، برداشته اند و دارند وصیت نامه صمد را می خوانند. پدرشوهرم تا مرا دید، وصیت نامه را تا کرد و لای قرآن گذاشت و گفت: «خوابمان نمی آمد. آمدیم کمی قرآن بخوانیم.» لب گزیدم. از کارشان لجم گرفته بود. گفتم: «چی از من پنهان می کنید. اینکه صمد شهید شده.» قرآن را از پدرشوهرم گرفتم و روی سینه ام گذاشتم و گفتم: «صمد شهید شده. می دانم.» پدرشوهرم با تعجب نگاهم کرد و گفت: «کی گفته؟!» یک دفعه برادرم زد زیر گریه. من هم به گریه افتادم. قرآن را باز کردم. وصیت نامه را برداشتم. بوسیدم و گفتم: «صمد جان! بچه هایت هنوز کوچک اند، این چه وقت رفتن بود. بی معرفت، بدون خداحافظی. یعنی من ارزش یک خداحافظی را نداشتم.» دستم را روی قرآن گذاشتم و گفتم: «خدایا! تو را قسم به این قرآنت، همه چیز دروغ باشد. صمدم دوباره برگردد. ای خدا! صمدم را برگردان.» پدرشوهرم سرش را روی دیوار گذاشت. گریه می کرد و شانه هایش می لرزید. خدیجه و معصومه هم انگار فهمیده بودند چه اتفاقی افتاده. آمدند کنارم نشستند. طفلی ها پا به پای من گریه می کردند. سمیه روی پاهایم نشسته بود و اشک هایم را پاک می کرد. مهدی خیره خیره نگاهم می کرد. زهرا بغض کرده بود. پدرشوهرم لابه لای هق هق گریه هایش صمد و ستار را صدا می زد. مهدی را بغل کرد. او را بوسید و شعرهای ترکی سوزناکی برایش خواند؛ اما یک دفعه ساکت شد و گفت: «صمد توی وصیت نامه اش نوشته به همسرم بگویید زینب وار زندگی کند. نوشته بعد از من، مرد خانه ام مهدی است.

و دوباره به گریه افتاد. برادرم رفت قاب عکس صمد را از روی طاقچه پایین آورد. بچه ها مثل همیشه به طرف عکس دویدند. یکی بوسش می کرد. آن یکی نازش می کرد. زهرا با شیرین زبانی بابا بابا می گفت. برادرم دستش را رو به آسمان گرفت و گفت: «خدایا! صبرمان بده. خدایا! چطور طاقت بیاوریم؟! خدایا خواهرم چطور این بچه های یتیم را بزرگ کند؟!» کمی بعد همسایه ها یکی یکی از راه رسیدند. با گریه بغلم می کردند. بچه هایم را می بوسیدند. خانم دارابی که آمد، ناله ام به هوا رفت. دست هایش را توی هوا تکان می داد و با حالت مویه و عزاداری می گفت: «جگرم را سوزاندی قدم خانم. تو و بچه هایت آتشم زدید قدم خانم. غصه تو کبابم کرد قدم خانم.» زار زدم: «تو زودتر از همه خبر داشتی بچه هایم یتیم شدند.» خانم دارابی گریه می کرد و دست ها و سرش را تکان می داد. بنده خدا نفسش بالا نمی آمد. داشت از هوش می رفت. آن شب تا صبح پرپر زدم. همین که بچه ها می خوابیدند. می رفتم بالای سرشان و یکی یکی می بوسیدمشان و می نالیدم. طفلی ها با گریه من از خواب بیدار می شدند آن شب جگرم کباب شد. تا صبح زار زدم. گریه کردم. نالیدم و برای تنهایی بچه هایم اشک ریختم. از درون مثل یک پاره آتش بودم و از بیرون تنم یخ کرده بود. همسایه ها تا صبح مثل پروانه دورم چرخیدند و پابه پایم گریه کردند. نمی توانستم زهرا را شیر بدهم. طفلکم گرسنه بود و جیغ می کشید. همسایه ها زهرا و سمیه را بردند. فردا صبح دوست و آشنا و فامیل با چند مینی بوس از قایش آمدند؛ با چشم های سرخ و ورم کرده. دوستان صمد آمدند و گفتند: «صمد را آورده اند سپاه.» آماده شدیم و رفتیم دیدنش. صمدم را گذاشته بودند توی یک ماشین بزرگ یخچالی. با شهدای دیگر آمده بود. در ماشین را باز کردند. تابوت ها روی هم چیده شده بودند. برادرشوهرم، تیمور، کنارم ایستاده بود. گفتم: «صمد! صمد مرا بیاورید. خیلی وقت است همدیگر را ندیدیم.» آقا تیمور از ماشین بالا رفت. چند تا تابوت را با کمک چند نفر دیگر پایین آورد. صمد بین آن ها نبود. آقا تیمور تابوتی را گذاشت جلوی پایم و گفت: «داداش است.» برادرها، خواهرها، پدر، مادرش و حاج آقایم دورتادور تابوت حلقه زدند. دلم می خواست شینا پیشم بود و توی بغلش گریه می کردم. این اواخر حالش خوب نبود. نمی توانست از خانه بیرون بیاید. جایی کنار صمد برای من و بچه ها نبود نشستم پایین پایش و آرام گریه کردم و گفتم: «سهم من همیشه از تو همین قدر بود؛ آخرین نفر، آخرین نگاه.» پدرشوهر و مادرشوهرم بی تابی می کردند. از شهادت ستار فقط دو ماه گذشته بود. این دومین شهیدشان بود. برادرهای صمد تابوت را برداشتند و گذاشتند توی آمبولانس. خواستم سوار آمبولانس بشوم، نگذاشتند. اصرار کردم اجازه بدهند تا باغ بهشت پیشش بنشینم. می خواستم تنهایی با او حرف بزنم، نگذاشتند. به زور هلم دادند توی ماشین دیگری. آمبولانس حرکت می کرد و ما دنبالش. صمد جلوجلو می رفت، تندتند. ما پشت سرش بودیم، آرام و آهسته. گاهی از او دور می شدیم. گمش می کردیم. یادم نمی آید راننده چه کسی بود. گفتم: «تو را به خدا تندتر بروید. بگذارید این دم آخر سیر ببینمش.» راننده آمبولانس را گم کرد. لحظه آخر هم از هم دور بودیم. دلم تنگ بود. یک عالمه حرف نگفته داشتم. می خواستم بعد از نه سال، حرف های دلم را بزنم. می خواستم دلتنگی هایم را برایش بگویم. بگویم چه شب ها و روزها از دوری اش اشک ریختم. می خواستم بگویم آخرش بدجوری عاشقش شدم. به باغ بهشت که رسیدیم، دویدم. گفتم: «می خواهم حرف های آخرم را به او بگویم.» چه جمعیتی آمده بود. تا رسیدم، تابوت روی دست های مردم به حرکت درآمد. دنبالش دویدم. دیدم تابوت آن جلو بود و منتظر نماز. ایستادم توی صف. بعد از نماز، صمد دوباره روی دست ها به حرکت درآمد. همیشه مال مردم بود. داشتند می بردندش؛ بدون غسل و کفن، با همان لباس سبز و قشنگ. گفتم: «بچه هایم را بیاورید. این ها از فردا بهانه می گیرند و بابایشان را از من می خواهند. بگذارید ببینند بابایشان رفته و دیگر برنمی گردد.» صدای گریه و ناله باغ بهشت را پر کرده بود. تابوت را زمین گذاشتند. صمد من آرام توی تابوت خوابیده بود. جلو رفتم. خدیجه و معصومه را هم با خودم بردم. من که این قدر بی تاب بودم، یک دفعه آرام شدم. یاد حرف پدرشوهرم افتادم که گفت: صمد توی وصیت نامه اش نوشته به همسرم بگویید بعد از من زینب وار زندگی کند کنارش نشستم. یک گلوله خورده بود روی گونه سمت چپش ریش هایش خونی شده بود بقیه بدنش سالم سالم بود. با همان لباس سبز پاسداری اش آرام و آسوده خوابیده بود. صورتش مثل آن روز که از حمام آمده بود و آن پیراهن چهارخانه سفید و آبی را پوشیده بود قشنگ و نورانی شده بود می خندید و دندان های سفیدش برق می زد کاش کسی نبود کاش آن جمعیت گریان و سیاه پوش دور و برمان نبودند