#دل_نوشته
چقدر این چند صباح بیشتر به فکر توأم.
به توئی که خودت منتظری، منتظر از جناب حق که ظهور کنی و از پشت پرده غیبت کبری در آیی.
ظلم در تمام جهان گسترده شده، کشورهای که مدعی اسلام هستند بیشتر از کفار ظلم می کنند.
یمن که هشت سال درگیر جنگ است توسط مدعیان اسلام گری که نفاق و بدعت از حکومت شان می بارد.
کشوری که شیعیان خودشان را به کوچکترین دلیل اعدام می کند و هیچ ندای و هیچ یاوری ندارند. فقط جماعتی اکتفا کردند به بیانیه دادن.
امام زمان من می دانم که در طول 1200 سال فقط خودت شیعیان را حفظ کردی. در برابر تندبادهای که می وزید که تفکر تو را، محو کنند.
یا بقیةالله آیا غریب تر از تو در جهان وجود دارد.
12 قرن منتظری، منتظر کسانی که تو را بخوانند از ته دل نه از سر ریا، 12 قرن منتظر 313 فرمانده ای.
12 قرن منتظری که جهان تو را بخوانند.
ولی میبینم حتی مدعیان ظهور تو، تو را در حد اسم می خواهند نه از ته دل.
یا صاحب الزمان، وقتی بهت فکر می کنم بغص و گریه و غم عجیبی بر دلم می نشیند. اگر شهادت جدت کل یوم عاشورا و کل یوم کربلاست.
غریبی تو، کمتر از جدت نیست، باید برای غریبت شب و صبح گریه کنیم.
یا منجی موعود، نیمه شعبان گرچه در ظاهر خوشحالم ولی در باطن غمگین و گریانم، روز تولدت، روضه ای است برای غربتت و برای مظلومیت.
خودت منتظر واقعی هستی نه ما، کسی درد را می فهمد که درکش کرده باشد.
ما چه میفهیم که 1200 سال در غربت و خفا و منتظر ظهور باشی ولی امر حق نرسیده است.