📜📖📜 📖📜 📜 #رمان_چمران_از_زبان_غاده🕊🥀 #قسمت_سی_و_ششم ↩️ می ترسید ، می ترسید مصطفی بشود یک نام و تمام . این که خواب مجسمه چمران را دیدم این است که، گاهی فکر می کنم اگر تمام ایران را به اسم چمران می کردند این دلم را خشک می کند؟ آیا این ، یک لحظه از لبخند مصطفی از دست محبت مصطفی را جبران می کند؟ هرگز ! اما وقتی دانشگاه شهید چمران مثل چمران را بپروراند، چرا . مصطفی کسی نیست که مجسمه اش را بسازند و بگذرند . این یک چیز مرده است و مصطفی زنده است . در فطرت آدم ها ، در قلب آن ها است . آدم ها بین خیرو شر درگیرند و باید کسی دستشان را بگیرد ، همانطور که خدا این مرد را فرستاد تا مرا دستگیری کند. در تهران که تنها بودم نگاه می کردم به زندگی که گذشت و عبور کرد . من کجا ؟ ایران کجا؟ من دختر جبل عامل و جنوب لبنان ؟ من همیشه می گفتم اگر مرا از جبل عامل بیرون ببرند می‌میرم ، مثل ماهی که بیفتد بیرون آب . زندگی خارج جنوب لبنان وشهر صور در تصور من نمی آمد. به مصطفی می گفتم: اگر می دانستم انقلاب پیروز می شود و قرار به برگشت ما به ایران و ترک جبل عامل است نمی دانم قبول می کردم این ازدواج را یا نه . اما آمدم و مصطفی حتی شناسنامه ام را به نام "غاده چمران" گرفت که در دار اسلام بمانم و برنگردم و من ، مخصوصاً وقتی در مشهد هستم احساس می کنم خدا به واسطه این مردم دست مرا گرفت ، حجت را برمن تمام کرد و ازمیان آتشی که داشتم می سوختم بیرون کشید ... #ادامه_دارد........ 📗از زبان همسرشان غاده 🌹به نیت شهید سردار سلیمانی و شهید چمران برای تعجیل در فرج امام زمان عج صلوات بفرستیم😊 @asraredarun اسرار درون 📜 📖📜 📜📖📜

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_سـی_و_شـشـم ✍به محض هوشیاری درد به سلول سلول بدنم فشار میآورد و توان را دریغ میکرد؛ اما من باید با یان حرف میزدم. مطمئنا او از همه چیز خبر داشت، همه چیزی که هیچ پازلی برای رسیدن به جوابش نداشتم. پروین آمد با اشاره دست به او فهماندم که موبایلم را میخواهم و او فردای آن روز برایم آورد درست در ساعتی از زندگی که درد امانم را بریده بود. هیچ وقت نمیداستم تا این حد از مرگ میترسم و بیچارگی ام را وقتی فهمیدم که نه دانیالی بود برای محبت و نه دوستی برای دادن آرامش. حسِ‌تهی بودن،‌ بد طعم ترین حسِ دنیاست. باید به کجا پناه میبردم! من طالب دستی بودم که نجاتم دهد از مرگ، از ترس، از درد، از حسام داعش صفتی که برایم نقشه داشت. به ته دنیا رسیده بودم جایی که روبه رویم دیواری بی انتها تا عمق آسمان ایستادگی میکرد و پشت سرم، دیواری طویل که لحظه به لحظه برای کوبیدنم نزدیک میشد. با یان تماس گرفتم صدایم از قعر چاه بیرون میآمد و اون با نگرانی حالم را پرسید. دوست داشتم سرش فریاد بزنم اما توانی نبود. پرسیدم: دوست ایرانی ات کیست؟ و او بحث را عوض کرد. پرسیدم: چه کسی زن پرستار را به خانه ام  آورد و او باز بحث را عوض کرد. پرسیدم: چه نقشه ای برایم کشیده و باز هم جوابی بی معنا عایدم شد. گوشی را قطع کردم باید با عثمان حرف میزدم. شماره اش را گرفتم اما اثر داروی بیهوشی آنقدر زیاد بود که فقط الو الو گفتنهای بلند و محکمش در گوشم ماند. دنیا و خدایش چه خوابی برایم دیده بودند؟! روز بعد در اوج ناتوانی و بی حالی ام، شیمی درمانی شروع شد. چیزی که تمام زندگیم را بارها و بارها مقابل چشمانم به صف کرد. شرایط انقدر بد بود که حتی توان نفس کشیدن را هم دریغ میکرد و کل هوشیاریم خلاصه میشد در گوشهایی که تنها میشنید و صدایی که هر شب کنارِ گوشم قرآن میخواند؛ صدایی از حنجره یِ‌ حسام، حسامی که بی توجه به تنفرم از خدایش،‌ کلامش را چنگ میکرد بر تخته سیاهِ‌ روحم. او مدام قرآن میخواند و من حالم بدتر میشد آنقدر بدتر که حس سبکی کردم حسی از جنس نبودن حسی از جنس ایستادن و تماشای فریادهای حسام و دست پاچگیِ دکتر و پرستاران برای برگرداندنم حسی که لحظه به لحظه دهانم را تلختر میکرد. مرگ هم شیرین نبود و دستی مرا به کالبدم هل داد. پرستاران رفتند و حسام ماند با قرآنی در دست و صدایی پریشان کنار گوشم: سارا خانووم مقاومت کن به خاطر برادرتون نه اون دانیالی که صوفی ازش حرف میزد!! روحم آتش گرفت و او قرآن خواند آرام و آهنگین. اینبار کلماتش چنگ نشد، سنگ نشد، اینبار خنک شدم درست مثل کودکیم که برفهای آدم برفیم را دردهانم میگذاشتم و دندانم درد میگرفت از شیرینیِ سرما. نمیدانم چقدر گذشت اما تنها خاطرات به یاد مانده از آن روزهایم آوای قرآن خواندنِ‌ حسام بود و حس ملسِ‌ آرامش. به هوش آمدم! رنجورتر از همیشه اما حالا گوشهایم به کلماتی عربی عادت داشت که از بزرگترین دشمن زندگیم، یعنی خدا بود و صدایی که صاحبش جهنم زندگیم را شعله ورتر کرده بود؛ و این یعنی عمقِ‌ فاجعه ی زندگی! به هوش بودم اما فرقی با مردگان نداشتم چرا که ته مانده ای از نیرو حتی برای درست دیدن هم نبود. صدایشان را شنیدم همان دکتر و قاریِ‌لحظه های دردم: آقای دکتر شرایطش چطوره؟ موج صدایش صاف و سالخورده بود: الحمدالله خوبه حداقل بهتر از قبل، اولش زود خودشو باخت اما بعد از ایست قلبی،‌ ورق برگشت، داره میجنگه، عجیبه اما شیمی درمانی داره جواب میده بازم توکلتون به خدا. دکتر رفت و حسام ماند: سارا خانووم دانیال خیلی دوستتون داره پس بمونید!! معنی این حرفها چه بود؟! نمیتوانستم بفهمم، دوست داشتن دانیال و حرفهای صوفی هیچ هم خوانی با یکدیگر نداشتند؛ صوفی میگفت که دانیال در مستی اش از رستگار کردن من با جهاد نکاح در خدمتِ داعش حرف میزد. یعنی حسام به خواستِ‌ برادرم، محض اینکار تا به اینجا آمده؟! یان مرا به این کشورِ‌تروریست خیز هُل داد؟! اما چرا؟!! اصلا رابطه اش با این مرد چیست؟! و عثمان، همان مسلمانِ‌ ترسوی مهربان، نقش او در این ماجراها چه بود؟! اگر هدفش اهدای من به داعش بود که من با پای خودم عزم رفتن کردم و او جلویم را گرفت!! سرم قصدِ‌ انفجار داشت... ⏪ #ادامہ_دارد... ‌@asraredarun اسرار درون