💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_پنـجـاه ✍عثمان کلافه در اتاق راه میرفت. رو به صوفی کرد: ارنست تماس نگرفت؟ صوفی سری به نشانه ی منفی تکان داد. هر جور پازلها را کنار یکدیگر میگذاشتم، به هیچ نتیجه ای نمیرسیدم. حسام، صوفی، عثمان، یان، و اسمی جدید به نام ارنست... اما حالا خوب میدانستم که تنهایِ تنها هستم. در مقابلِ گله ای از دشمن. راستی کجایِ این زمین امن بود؟ عثمان سری تکان داد: ارنست خیلی عصبانیه... به قولِ خودش اومده ایران که کارو یه سره کنه! صوفی! تمامِ این افتضاحات تقصیر توئه... پس خودتم درستش کن. تو رو نمیدونم اما من دوست ندارم بالا دستیا به چشم یه احمقِ بی دست و پا نگام کنن... چون نبودم و نیستم. میفهمی که چی میگم؟ این ماجرا خیلی واسه سازمان حیاتیه! صوفی مانندِ گرگی وحشی به حسام حمله ور شد: مثل سگ داری دروغ میگی! مطمئنم همه چیزو میدونی! هم جایِ دانیال رو، هم اسم اون رابط رو... عثمان با آرامشی نفرت انگیز صوفی را از حسامِ نیمه جان جدا کرد: هی هی! آروم باش دختر... انگار یادت رفته، ارزشِ این جوونور بیشتر از دانیال نباشه، کمتر نیست! ناگهان گوشی عثمان زنگ خورد و او با چند جمله ی تلگرافی مکالمه را قطع کرد. سری تکان داد: ارنست رسید ایران! میدونی که دلِ خوشی از تو نداره، پس حواستو جمع کن. هر دو از اتاق خارج شدند. و باز من ماندم و حسام... دیگر حتی دوست نداشتم صدایِ قرآنش را بشنوم، اما درد مهلت نمیداد... با چشمانی نیمه باز، حسام را برانداز کردم. صدایم حجم نداشت: نمیخوای زبون باز کنی؟ توام یه عوضی هستی لنگه ی اونا، درسته؟ یان این وسط چیکارست؟ رفیق تو یا عثمان؟ اونم الاناست که پیداش بشه، نه؟ رمقی در تارهایِ صوتی اش نبود: یان مُرده! همینا کشتنش... اگرم میبینی من الان زندم، چون اطلاعات میخوان، اینا اهل ریسک نیستن، تا دانیال پیداش نشه، من و شما نفس میکشیم. باورم نمیشد! یان، دیوانه ترین روانشناس دنیا مرده بود؟ زبانم بند آمده بود: چ.. چرا کشتنش؟ ناگهان صوفی با فریاد و به شدت در اتاق را باز کرد. اسلحه ای رویِ سرم قرار داد و عصبی و مسلسل وار از حسام میخواست تا بگوید دانیال در کجا پنهان شده. مرگ را در چند قدمی ام میدیدم. از شدتِ ترس، دردی حس نمیکردم. وحشت تکه تکه یخ میشد در مسیرِ رگهایم و فریادهایِ گوش خراشِ صوفی که ناخن میکشید بر تخته سیاهِ احساسِ امنیتم. به نفس نفس افتاده بودم. لحظه ای از حسام چشم برنمیداشتم. انگار او هم ترسیده بود. فریاد میزد که نمیداند که از هیچ چیز خبر ندارد، که دانیال او را هم پیچانده، که اگر مرا بکشد دیگر برگه برنده ای برایِ گیر انداختنِ دانیال ندارد. فریادهایش بلند بود و مردانه، عمیق و گوش خراش... عثمان در تمامِ این دقایق، گوشه ای ایستاده بود و با آرامشی غیرِ عادی ما را تماشا میکرد. صوفی اسلحه اش را مسلح کرد: میکشمش! اگه دهنتو باز نکنی میکشمش! و حسام که انگار حالا اشک میریخت، اما با صلابت فریاد میزد که: چیزی نمیدانم... صوفی انقدر ترسناک شده بود که امیدی برایِ رهایی نداشتم. شروع به شمردن کرد، حسام تا شماره ی پنج وقت داشت جانم را نجات دهد ولی لجبازانه حرفی نمیزد. یک.. دو.. سه.. چهار.. چشمانم را با تمامِ قدرت بستم، انقدر پلکهایم را روی هم فشار دادم که حسِ فلجی به صورتم تزریق شد. ..پنج.. صدای شلیکی خفه و فریاد بلندِ حسام... ⏪ #ادامہ_دارد... 📝نوسینده:زهرا اسعد بلند دوست @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 📕 #داستـــــان #تاپــــروانگی🦋 #قسمت_پنـــجاه ✍با ارشیا آمده بود زیارت و نذری هایی که دوتایی درست کرده بودند را پخش کرده بود! عجیب بود ولی واقعی... حالا توی ماشین لم داده و به ظاهر همه چیز خوب بود اما حال خودش خیلی خوش نبود. استارت زد و راه افتاد، شاید اگر زودتر می رسیدند و کمی دراز می کشید بهتر می شد. رادیو آوا را گرفت و ولومش را بلند کرد. ارشیا با دستش به جایی اشاره کرد و گفت: _اونجا رو می بینی؟ اولین فرعی _آره _راهنما بزن بریم اونور _چرا؟ مسیر ما که این سمته _برو لطفا کار دارم _باشه هرچند میلی به طولانی شدن راه نداشت اما کنجکاو شده بود به خاطر آدرسی که ارشیا می داد. وارد محله ای نسبتا قدیمی شدند با کوچه هایی گاه عریض و گاه باریک. ارشیا را زیر نظز گرفته بود، طوری با دقت خیابان ها را نگاه می کرد که انگار به خوبی می شناخت آنجا را... بالاخره بعد از چند دقیقه کنار دیواری که سنگ چین بود دستور توقف داد! بعد هم چندباری سرش را خم کرد و به خانه ها نگاه کرد. ریحانه توی پیچ کوچه ها بیشتر سرگیجه گرفته بود، رادیو را بست و پرسید: _خب؟ _خب؟ _اینجا کجاست؟ _هیچ جا... یعنی راستش بچه که بودم چندباری با بابا این طرفا اومدیم. _اوووه یعنی از اون موقع یادته؟ _تقریبا... دست سردش را مشت کرد روی فرمان و متفکر گفت: _عجیبه! _چی؟ _آخه اینجا تقریبا محله ی قدیمی و سنتی هستش. از پوشش خانوم ها هم معلومه که نسبتا مذهبی هستند. چیزی درون معده اش می جوشید و بالاتر می آمد. ارشیا کج نشست و با شک پرسید: _یعنی منظورت اینه که گذر ما چجوری به اینجا خورده بوده؟! لبش را گاز گرفت، از حرفش خجالت کشیده بود. باید یک جوری جمعش می کرد تا دلخوری پیش نیاید. اما همین که دهان باز کرد به جواب دادن، حالت تهوعش شدید شد و نتوانست خودش را کنترل کند. دستش را جلوی صورتش گرفت و سریع در را باز کرد و از ماشین پیاده شد. دویید سمت جوی آب کوچکی که از وسط کوچه می گذشت و چندبار پشت سرهم عق زد. پاهایش نا نداشت و همانجا روی زمین سرد نشست. صدای ارشیا گوشش را پر کرد: _چی شد ریحانه؟ خوبی؟ همه ی این اتفاقات شاید یک دقیقه هم نشده بود تعجب کرد که ارشیا با چه سرعتی خودش را با پای گچ گرفته به او رسانده! نمی توانست فعلا حرف بزند. دستش را بی رمق تکان داد که یعنی خوبم! _پاشو بریم دکتر. اینجا نشین؛ بلند شو خانوم نگرانی در صدایش موج می زد، دوست داشت خیالش را راحت کند که چیزی نیست اما واقعا توانش را نداشت. در آبی رنگ خانه ای که دقیقا روبه رویشان بود باز شد، پیرزنی با قد و قامتی کوتاه و چهره ای مهربان با چادر مشکی بسم الله گویان بیرون آمد. ارشیا آخ بلندی گفت، انقدر هول شده بود که بدون عصا آمده و روی پای شکسته اش ایستاده بود. چند قدمی عقب رفت و به ماشین تکیه زد. نگاهش به پیرزن خیره ماند و انگار زیرلب چیزی گفت که ریحانه نشنید. ⇦نویسنده:الهام تیموری ⏪ #ادامہ_دارد.... @asraredarun اسرار درون ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼