#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_148 پدر خطاب به آقای بهرامی گفت:" از هر چه بگذریم سخن دوست خوش تر است. بهرامی جان به نظرم بریم سرِ اصلِ مطلب." با شنیدن این حرف؛ امید با چشم های از حدقه بیرون زده و نگاهی نگران به مادرش نگریست. با نگاهی ملتمسانه از او می خواست که کمکش کند. مادر با نگرانی سرش را تکان داد و به زیر انداخت. از مادر که ناامید شد. چشم دوخت به دهان آقای بهرامی. او با همان خنده های مخصوص خودش گفت:" جناب مهندس من کی باشم بخوام روی حرف شما حرف بزنم. بفرما در بست در خدمتم." قلب امید به تپش افتاد. گویی دیگر طاقتِ ماندن در سینه اش را نداشت. به در و دیوار می کوبید تا از قفس تنگ سینه اش بیرون بجهد. احساس کرد نفسش تنگ شده. به سختی و شمرده شمرده نفس کشید. رنگ از رخسارش پرید و دستش را مشت کرد و عرق سرد روی پیشانی و کف دستش نشست. خم شد و دستمال برداشت و پیشانی اش را خشک کرد. باید امشب تکلیف خودش را با این زندگی مشخص می کرد. سخت بود خیلی سخت که بخواهد با مرد دیکتاتور زندگی اش مقابله کند. ولی اگر این کار را نمی کرد. قطعا نفسش برای همیشه قطع می شد. قطعا می مرد. قفسه سینه اش با هر نفسی که می کشید به شدت بالا و پایین می رفت. خوب می دانست که دیگر توان ماندن را ندارد. از جا بلند شد و ببخشیدی گفت. به سمت پله ها رفت و با سرعت شروع کرد به بالا رفتن. که صدای پدرش او را سر جا میخکوب کرد. با صدای محکمی گفت:"بهتره برگردی. صحبت های مهمیه. باید باشی." با فکر به اینکه قرار است چه بشنود و چه بلایی سر زندگیش بیاید. خشمگین و ناراحت؛ پله هارا دوباره پایین رفت. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490