🔰 حرف روز 💠 صبر مردم بی‌انتها نیست! ترور اولین و آخرین روش معاندین برای مقابله با جمهوری اسلامی بوده و هست، گاه این ترور جان افراد را هدف قرار می‌دهد، گاه تفکر، عقیده و آبروی آنها را و گاه همه اینها را. برخلاف تصور عمومی که تروریست‌ها با چهره‌های خشن و با جلیقه‌های انتحاری تصویر می‌شود در واقعیت تروریست‌های اصلی با چهره‌هایی موجه، شیک و مجلسی و حتی گاهی با سیمایی مذهبی و عالم‌گونه در پناه مصونیت‌های حقوقی و عناوین دهن پر کن پنهان شده و هدایت جریان ترور را بر عهده دارند، به واقع تروریست‌های مسلح پیاده نظام و مجری بخش خشونت‌آمیز سناریوهای طراحی شده توسط اینها هستند. نمونه بارز این مورد را می‌توان در واقعه روز شنبه زاهدان دید، آن چیزی که اتفاق افتاد و طی آن دو حافظ امنیت فراجا شهید و تعدادی از تروریست‌ها کشته شدند حاصل فعالیت کسانی است که گرچه خود سهم بزرگی در عقب‌ماندگی و بی‌عدالتی در آن مناطق دارند اما در لوای دلسوزی به شکل عوام‌فریبانه‌ای همسو با تروریست‌های خارجی چهل جمعه است که در تنور ناآرامی‌ها دمیده و بر طبل برادرکشی می‌کوبند. این افراد تریبونی را که به اعتبار ملت به دست آورده‌اند به سلاحی علیه آنها تبدیل نموده‌اند و به جای کمک به حل مسائل مردم دائما در تلاشند تا با تکرار ادعاهای پوچ و تحریک و تهییج افکار عمومی دایره اختلافات را به کف خیابان و در میان مردم بکشانند، موضوعی که تنها جز خشونت و نا امنی تاکنون ره‌آوردی برای مردم آسیب دیده آن مناطق نداشته است. ظاهرا هر اندازه حاکمیت و مردم صبوری به خرج می‌دهند تا بلکه این افراد به مسیر عقلانیت باز گردند متأسفانه مرغ منطق آنها یک پا دارد و همچنان مصرانه بر طریق تقابل و خشونت گام بر می‌دارند. به نظر می‌رسد این اشخاص یا این صبر را برداشت به ضعف نموده و یا اینکه قصد سوءاستفاده از این فضای صبورانه را دارند وگرنه کیست که نداند که گفت‌وگوهای گره‌گشا و تصمیمات عقلانی تنها در محیطی امن قابلیت شکل‌گیری و زمینه اجرایی دارد. این افراد باید بدانند این راهی که می‌روند جز اینکه آنان را از چشم مردم بیاندازد نتیجه‌ای برایشان نخواهد داشت و قطعا صبر مردم نیز بی‌انتها نیست. ✍️ #حسین_حسینی‌نژاد  http://Eitaa.com/e_beman

🔰 حرف روز 🔵 راهبرد «توافق کوچک با نتایج برابر»  سیاست خارجی ایران در مواجهه با آمریکا دو دهه درگیر دو گزاره متناقض «هر توافقی بهتر از عدم توافق است» و «عدم توافق بهتر از توافق بد است» بوده است. توجه به هر یک از این گزاره‌ها از سوی دستگاه سیاست خارجی مسیر مواجهه با غرب را بین یک نگاه حداقلی و دیدگاه حداکثری دچار تغییر کرده است.  با شناختی که از دنیای غرب داریم، اگر در روی پاشنه گزاره اول که همان «رسیدن به توافق به هرقیمت ممکن» است بچرخد، آنگاه داده‌ها بر ستانده‌ها فزونی خواهد داشت و لاجرم کفه ترازو به نفع طرف مقابل سنگین خواهد شد و دقیقاً نتایج به دست آمده همان می‌شود که در دولت دوازدهم به دست آمد و اگر گزاره دوم که همان «یا هیچ یا آنچه ما می‌خواهیم» را دنبال کنیم، باید پاشنه در مذاکره را از جا درآوریم؛ چرا که نه میزی برای مذاکره چیده خواهد شد و عملاً نه داده‌ای و نه ستانده‌ای خواهد بود. این مدل را پیشتر در برهه‌ای از تاریخ آزموده‌ایم و حاصل آن نتایجی بود که هنوز با آنها گلاویز هستیم.  واقعیت آن است که هیچ یک از این دو نگاه و گزاره صفر و صدی منافع ملی را تأمین نخواهد کرد و اینجاست که یک سیاستمدار هوشمند، آرمان‌خواه و واقع‌بین می‌طلبد تا از تألمات اقتصادی بکاهد و ترسی هم برای نشستن پشت میز مذاکره نداشته باشد؛ چرا که استخوان هویت و غرور ملی آنچنان محکم است که در مقابل زیاده‌خواهی بیگانگان تسلیم نمی‌شود. اینجاست که نقش توازن‌گرای دیپلماسی دولت سیزدهم نمایان می‌شود؛ زیرا دولت سیزدهم سعی کرده است تا همزمان با ارتقای ارتباط با شرق همچنان بر سر میز مذاکره با غرب نیز بماند، چرا که مناسبات اقتصادی ما سال‌ها از این مسیر دنبال شده است. بنابراین به ناچار باید راهی بینابین را جست‌وجو کرد، راهی که بتواند در حصول به توافق میان داده و ستانده تعادل نسبی برقرار کند.  از آنجایی که رسیدن به یک «توافق بزرگ با نتایج برابر» حداقل در کوتاه‌مدت دور از دسترس به نظر می‌رسد، دستیابی به چندین «توافق کوچک با نتایج برابر» می‌تواند تا حدودی از بار تنش‌ها بکاهد. توافق اخیر میان ایران و آمریکا را در این راستا می‌توان ارزیابی کرد. ✍️ #حسین_حسینی‌نژاد http://Eitaa.com/e_beman

🔰 حرف روز 💢 ارمنستان؛ از اینجا رانده و از آنجا مانده بغض و گریه گوینده زن تلویزیون ارمنستان هنگام اعلام خبر انحلال جمهوری آرتساخ (نام ارمنی قره‌باغ) نشان داد، هرگز نباید با طناب پوسیده ابرقدرت‌ها به چاه رفت.‌ کلاه گشادی که بر سر ایروان رفت، همانی بود که پیشتر بر سر کی‌یف رفته بود. هر دو کشور به جای تقویت توانایی دفاعی خود و تعامل و همسویی با همسایگان، خود را در پناه غرب قرار دادند و به ماجراجویی دست زدند غافل از اینکه در جنگ فیل‌ها، علف‌های کوتاه بیش از درختان بلند آسیب می‌بینند. وضعیت این روزهای ارمنی‌ها یادآور این ضرب‌المثل روسی است که «هر کس دنبال دو خرگوش دوید به هیچ کدام نمی‌رسد.» آنها نه همچون گذشته حمایت روسیه را دارند و نه توانسته‌اند در سنگر آمریکایی‌ها پناه بگیرند. «دیوید ایگناتیوس» ستون‌نویس ارمنی‌تبار روزنامه «واشنگتن‌پست» در این باره می‌نویسد: «ارمنستان که به مدت یک قرن به حمایت روسیه متکی بوده، در سال جاری سیاست چرخش به سمت غرب به امید یافتن متحدان قابل اعتمادتر را آغاز کرد؛ اما این چرخش احتمالاً زمان‌بندی خوبی نداشت و باعث شد روس‌ها که درگیر جنگ اوکراین بودند، از ارمنستان دور شوند بدون آنکه کمک قابل اعتمادی از سوی غرب به ارمنستان ارائه شود.» برقراری موازنه میان غش کردن به سمت قدرت‌های بزرگ بازی هنرمندانه و در عین حال خطرناکی است که ارمنستان هم اکنون بازنده آن به شمار می‌رود. به نظر می‌رسد در هزاره سوم میلادی نقش قدرت‌های منطقه‌ای به مراتب در ثبات‌آفرینی و برقراری صلح میان کشورها بسیار بیشتر از قطب‌های قدرت است. بنابر شواهد موجود و تجربه تاریخی ورود قدرت‌های بزرگ در هر نقطه‌ای در نهایت منجر به آشوب و بحران‌آفرینی گسترده و نقض گسترده حقوق انسان‌های بی‌گناه در آن جا شده است از نمونه‌های غرب آسیایی (عراق و سوریه و افغانستان) تا نمونه‌های اروپایی همانند جنگ روسیه و اوکراین. اکنون این همسایه شمالی در جلوی چشمان روسیه و آمریکا، دو ابرقدرتی که مدت‌ها بر آنها دخیل بسته بودند و قرار بود در روز مبادا به کمک ایروان بشتابند، مجبور به چشم‌پوشی از ادعای خود از قره‌باغ شدند و در حالی که 120 هزار نفر ارامنه قره‌باغ خود را تحت حمایت ارمنستان می‌دانستند، در حال ترک خانه و کاشانه خود هستند و به نظر می‌آید در دل قدرت‌های بزرگ آب هم از آب تکان نخورده است. در قضیه قره‌باغ، ارمنی‌ها نه خودشان توانستند متصرفات خود در قره‌باغ را حفظ کنند و نه از دیگران آبی برای‌شان گرم شد. قصه درس‌آموزی که نشان داد ساخت و پاخت با بیگانه و دشمنی با همسایه، بازی دو سر باخت خواهد بود و به زبان ساده ایروان امروز از اینجا رانده و از آنجا مانده شده است. ✍️ #حسین_حسینی‌نژاد http://Eitaa.com/e_beman

🔰 گزارش روز 🟧 اعتماد عمومی در بند غول تورم و اژدهای فساد اگر چه برای نظام‌های مردم‌سالار، اعتماد عمومی یک دُر گرانبها به شمار می‌آید؛ اما در موسم انتخابات، این مروارید ارزشی صد چندان پیدا می‌کند، چرا که وزین شدن صندوق رأی به برگه‌های آرایی نیاز دارد که از چشمه اعتماد عمومی می‌جوشد. چنانکه رهبر حکیم انقلاب در اهمیت این اعتماد عمومی می‌فرمایند: «انتخابات نشان‌دهنده‌ اعتماد مردم به نظام است. اعتماد بزرگ‌ترین سرمایه‌ جمهوری اسلامی است که دشمنان می‌خواهند این را از جمهوری ‌اسلامی بگیرند؛ می‌خواهند ایجاد شک کنند، ایجاد تردید کنند درباره‌ این انتخابات و این اعتمادی را که مردم دارند را متزلزل کنند.» اسفند‌ 1402 ‌میعادگاه و نقطه تلاقی اعتماد عمومی دوباره به نظام سیاسی است که طی آن مردم ضمن معرفی وکلای مجلس، حمایت خود را از نظام سیاسی به نمایش می‌گذارند، طبیعتاً هر اندازه این اعتماد بیشتر و صندوق وزین‌تر باشد، پایه‌های نظام سیاسی بیش از پیش قوام خواهد یافت. این اهمیت، صحنه انتخابات را به آوردگاه تبدیل کرده که در آن سوی جبهه‌اش طیفی از ضد انقلاب، گروهک معاند، سلطنت‌طلب گرفته تا مطرب و بلاگر و مواجب‌بگیر دست به دست هم داده تا از طریق ابزارهای گوناگون قدم‌هایی را که قرار است به صندوق برسد، سست کنند. یکی تفنگ بر‌می‌دارد به پاسگاه انتظامی حمله می‌کند، یکی جفنگ می‌بافد و استهزاء می‌گوید، یکی جبهه‌اش سایبری است و پمپ بنزین را مختل می‌کند، یکی ارز دولتی را با چای دبش نوش جان می‌کند و...؛ همه اینها یک نتیجه بیشتر ندارند و آن ‌هم زدن اعتماد عمومی از طریق بی‌اعتبار‌سازی نظام سیاسی است. در شرایطی که به نظر می‌رسد تورم حداقل تا انتخابات مهمان ناخوانده سفره‌های ایرانی باقی خواهد ماند، حفظ اعتبار نظام در سایر حوزه‌ها از سوی سیستم بسیار حیاتی است. برقراری آرامش و امنیت فیزیکی و روانی، مبارزه جدی با اژدهای هفت سر فساد، پرهیز از حاشیه‌سازی بی‌مورد و اظهارنظرهای شاذ و غیر کارشناسی و... تا حد زیادی می‌تواند اثرگذار باشد؛ اما مهم‌تر از همه اینها همچنان «اقتصاد و معیشت مردم اولین مسئله‌ کشور است، مسئله‌ ملموسِ همه آحاد کشور است»، با اینکه «تورم یک مسئله‌ صرفاً اقتصادی به نظر می‌رسد اما انسان می‌بیند نه، این می‌تواند بر روی فرهنگ مردم، افکار مردم، رفتار مردم، مسائل اجتماعی کشور اثر بگذارد.»  اگر‌چه مؤلفه‌های بسیاری بر فرآیند انتخابات اثرگذار است؛ اما فرصت باقی مانده تا انتخابات آخر سال به عنوان اولین انتخابات بعد از ناآرامی‌های سال گذشته می‌تواند «زمان طلایی» برای بازسازی اعتماد عمومی و تحکیم انسجام اجتماعی باشد. هر اندازه حاکمیت بتواند غول تورم و اژدهای فساد را به بند بکشد و امنیت ذهنی و عینی را به مردم هدیه دهد، به همان اندازه صندوق‌های رأی سنگین‌تر خواهد شد؛ صندوق‌هایی که روند حرکت کشور و سرنوشت سیاسی مردم را تعیین می‌کند. ✍️ #حسین_حسینی‌نژاد http://Eitaa.com/e_beman