✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: برترى مقام «امامت» بر «نبوّت و رسالت»         روز چهارشنبه، ١۴٠١/٠۵/٠۵ ✍️ مناسبت روز: در چند روز گذشته از فضایل امیرالمؤمنین (ع) و ماجرای مباهله و نزول آیه ۶١ سوره آل عمران، و خاتم بخشی حضرت امیر (ع) در مسجد و نزول آیه ولایت، و همچنین نزول سوره انسان در شأن آن امام همام و خانواده گرامی ایشان سخن گفتیم؛ و سپس به برخی از شبهات نواصب در رابطه با افضلیت حضرت علی (ع) پرداختیم؛ اما یکی دیگر از سؤالات در رابطه با مقام و منزلت امامت و ولایت این است که: ❓ آیا از نظر خداوند متعال، مقام «نبوت و رسالت» بالاتر است یا «امامت و ولایت»؟ ✅ برای پاسخگویی به این پرسش، ابتدا باید با مفهوم سه واژه «نبوت»، «رسالت» و «امامت» آشنا شویم تا وجه برتری امامت یا رسالت برای ما روشن شود؛ ⬅️ «مقام نبوت»: «نبی» از نبأ و به معنای خبر مهم است، بنابراین به حامل خبر بزرگ و خبر دهنده از آن، «نبی» اطلاق می‌شود؛ که در زبان فارسی همان «پیامبر» است؛ در فرهنگ قرآنی نیز «نبی» به انسانی اطلاق می‌گردد که وحی الهی را از خداوند، با روش‌های گوناگون دریافت می‌کند و همچون گزارشگری آن را بدون وساطت دیگری به مردم می‌رساند؛ اما مأمور به ابلاغ ویژه و تبلیغ آن نیست‌؛ لذا قرآن می‌فرماید: «فَبَعَثَ اللهُ النَّبیّینَ مُبَشّرینَ و مُنْذرین»: «خداوند پیامبران را به عنوان مژده آورندگان و بیم دهندگان برانگیخت» (بقره/٢١٣) ⬅️ «مقام رسالت»: «رسول»، بر انبیاء و پیامبرانی اطلاق می‌شود که علاوه بر اخذ وحی و خبر دادن از جانب خدا، مسؤولیت ابلاغ رسالت الهی و تبليغ گسترده آن در میان مردم را نیز برعهده دارند؛ اما در رابطه با مدیریت و رهبری و هدایت جامعه، مسئولیتی برعهده آنان نیست؛ چنانچه قرآن می‌فرماید: «فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَىٰ رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ»: «اگر روی برتافتید، بدانید که رسول و فرستاده ما، جز ابلاغ روشن، مأموریتی ندارد» (مائده/٩٢) بر این اساس رسولان از انبیاء بالاترند، چراکه علاوه بر این‌که گیرنده وحی الهی و حاملان اخبار الهی هستند، وظیفه‌ای را به عنوان ابلاغ رسالت و تبلیغ گسترده آن نیز بر عهده دارند. ⬅️ «مقام امامت»: اما «امامت» در اسلام، فوق مقام نبوت و رسالت است، و دارای اختیارات و تصرفات بسیار گسترده‌ در راستای اجرای شریعت، و مدیریت و رهبری جامعه و پیشوایی مردم است؛ چنانچه خداوند در قرآن کریم به حضرت ابراهیم (ع) اشاره نموده که پس از سال‌ها برخورداری از مقام بلند «نبوت و رسالت»، و همچنین پس از امتحانات بسیار سخت و دشوار، بالاخره به مقام والای «امامت» نایل شده‌اند، و در آیه ١٢۴ سوره مبارکه بقره در این رابطه می‌فرماید: «وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا... »: «آن‌گاه که ابراهیم از امتحانات الهی سرافراز بیرون آمد، خدا به وی فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم...» ✍️ لذا بر اساس این کلام الهی در قرآن کریم، دو حقیقت بزرگ بر ما آشکار می‌گردد: 1️⃣ این آیه، آشکارا به تفاوت مفهوم امامت با دو مفهوم نبوت و رسالت، گواهی می‌دهد، چنانچه عرض شد که حضرت ابراهیم (ع) پیش از آزمایش‌های الهی، سالیان دراز دارای مقام نبوت و رسالت بودند؛ 2️⃣ از این آیه استفاده می‌شود که مقام «امامت» فوق مرتبه «نبوّت و رسالت» است؛ زیرا حضرت ابراهیم (ع) که سال‌ها نبی و رسول بودند، پس از امتحانات بسیار دشوار و سنگینی همچون: 🔹مهاجرت از سرزمین خود و پشت پا زدن به زندگی و تمام دارایی‌های دنیوی؛ 🔹بردن و رها کردن زن باردار خود (حضرت هاجر) در سرزمین بی آب و آبادانی به دستور الهی؛ 🔹قیام در برابر بت پرستان بابل و شکستن بت‌ها و رفتن در میان آتش بزرگ نمرود؛ 🔹و بالاخره بردن فرزند عزیزتر از جان (حضرت اسماعیل) به قربانگاه برای قربانی کردن به دستور الهی؛ و موفقیت در تمامی آنها، بالاخره شایستگی مقام والای «امامت» را کسب می‌نمایند. ✍️ بر این اساس کاملاً روشن می‌شود که مقام «امامت» بالاتر از مقام «نبوّت و رسالت» و آخرین مرحله سیر تکاملی هدایت بشر است، چراکه انبیاء و رسولان تنها فرمان حق را دریافت کرده و به مردم ابلاغ می‌کنند، اما «امامان» از طریق تشکیل حکومت یا غیر آن، برنامه‌های الهی را محقق نموده و در حقیقت مجری احکام شریعت الهی است؛ بنابراین مقام امامت، مقام هدایت و رهبرى است و «امام» هدایت ظاهرى و باطنى مردم به سوى کمال و سعادت در دنیا و آخرت را بر عهده دارد. @astanfatemi

🔰 «گلبرگ احکام» مناسبت: «ایام خاتم بخشی امیرالمؤمنین (علیه السلام) و نزول آیه ولایت در شأن آن امام همام، و ایراد برخی شبهات توسط نواصب و دشمنان اهل‌بیت (علیهم السلام)» موضوع: «احکام نواصب» ✅ در روز گذشته عرض شد که از نظر فقهای شیعه، «نواصب» که آشکارا با امیرالمؤمنین و اهل‌بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) و شیعیان ایشان دشمنی می‌کنند، نجس و در حکم کفّارند؛ ✅ و امروز نیز به برخی از احکام نواصب می‌پردازیم: ⬅️ خوردن حيوان ذبح شده توسط آنان جایز نیست؛ [طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹، ص۷۱] ⬅️ ازدواج با آنان جایز نیست؛ [من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۴۰۸] ⬅️ خواندن نماز میت بر آنان جایز نیست؛ [المهذب، ج۱، ص۱۲۹] ⬅️ اقتدا در نماز به ناصبی جایز نیست؛ [طوسی،النهایه، ص۱۱۲] ⬅️ نیابت از ناصبی در حج، جایز نیست؛ [المعتبر، ج۲، ص۷۶۶] ⬅️ ناصبی از مسلمان ارث نمی‌برد؛ [بهجت، جامع المسائل، ج۶، ص۱۵۶] ⬅️ صدقه دادن به نواصب جایز نیست؛ [امام خمینی، رسالة النجاة، ص۳۰۹] ⬅️ کفاره دادن به نواصب‌ جایز نیست؛ [طوسی، النهایه، ص۵۷۰] ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 @astanfatemi

🎵 #منبر_حرم 💠حجت الاسلام پناهیان ▫️موضوع:جهاد تبیین ⏱4 مرداد 1401 🔷🔸💠🔸🔷 کانال معارفی آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها https://eitaa.com/joinchat/4045733908C710c8085de

💠 هر کس امر به معروف و نهی از منکر کند جانشین خدا در زمین است. 🔺پیامبر "صلی الله علیه وآله". #عکس_نوشت #حدیث 🔷🔸💠🔸🔷 کانال معارفی آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها https://eitaa.com/joinchat/4045733908C710c8085de

✅ #روزبرگ_شیعه 🎧 پادکست مناسبت: ایام پایانی ماه ذی‌الحجه و آغاز ماه محرم الحرام موضوع امروز: «صلح حسنی» و «قیام حسینی» دو روی یک سکه روز پنجشنبه، ١۴٠١/٠۵/٠۶ @astanfatemi

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: ایام پایانی ماه ذی‌الحجه و آغاز ماه محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓آیا سیاه پوش کردن مسجد و پوشیدن لباس مشکی در مراسم عزاداری کراهت دارد؟ ✅ سیاهپوش کردن مساجد و پوشیدن لباس مشکی در ایام عزاداری خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) به منظور تعظیم شعائر الهی و اظهار حزن و اندوه موجب ترتب ثواب الهی است؛ و در هر صورت کراهت پوشیدن لباس سیاه در غیر نماز ثابت نیست. ❓آیا به راه انداختن دسته‌جات عزاداری در معابر عمومی که گاهی اوقات باعث اذیت و بسته شدن راه برای عابرین و وسائل نقلیه می‌شود، اشکال دارد؟ ✅ به راه انداختن دسته‌های عزاداری برای سیدالشهداء و اصحاب ایشان (علیهم السلام) و شرکت در امثال این مراسم، امر بسیار پسندیده و مطلوبی است و از بزرگترین اعمالی است که انسان را به خداوند نزدیک می‌کند؛ ولی باید از هر عملی که باعث اذیّت دیگران می‌شود، و یا فی نفسه از نظر شرعی حرام است، پرهیز کرد. 📚 استفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 @astanfatemi

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «صلح حسنی» و «قیام حسینی» دو روی یک سکه روز پنجشنبه، ١۴٠١/٠۵/٠۶ ✍️ مناسبت روز: در روزهای پایانی ماه ذی‌الحجه و آغاز ایام محرم‌الحرام قرار داریم، لذا از امروز سخن خود را به قیام حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و برخی از سؤالات و شبهات در این زمینه اختصاص می‌دهیم؛ هرگاه موضوع «قیام حسینی» مطرح می‌شود، برخی از مغرضین و همچنین غافلین، بلافاصله آن را در تقابل با «صلح حسنی» قرار می‌دهند؛ لذا یکی از سؤالات پرتکرار در این ایام، این است که چرا امام حسین(ع) راه امام حسن(ع) را نرفتند و با بنی‌امیه صلح نکردند؟ ✅ برای جوابگویی به این سؤال، ابتدا می‌بایست حرکت و رویکرد امام حسن (ع) را مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم؛ در تاریخ آمده که پس از شهادت امیرالمؤمنین (ع)، امام حسن مجتبى (ع) بر منبر رفتند و خطبه‌ای غراء ایراد فرمودند و سپس مردم با ایشان به عنوان امام و خلیفه مسلمین بیعت کردند؛ از فرداى آن روز امام، کارگزاران وحکّام خود را در ولایات منصوب نمودند و جاسوسى را که از طرف معاویه وارد کوفه شده بود، دستگیر کرده و گردن زدند؛ و به ابن عباس، حاکم خود در بصره نوشتند تا جاسوس دیگرى را که در بصره دستگیر کرده را گردن بزنند؛ و به دنبال آن نامه‌اى با لحن تند به معاویه نوشتند که جاسوس مى‌فرستى و مکر و حیله می‌کنى؟! از قرار معلوم گویا قصد جنگ دارى؛ اگر چنین است، بدان که من آماده‌ام؛ (ارشاد، ج٢، ص۵) این مکاتبات ادامه داشت تا زمانی که به امام حسن (ع) خبر دادند معاویه لشکر فراوانى آماده کرده و به عراق گسیل داشته است؛ پس حضرت به منبر رفتند و مردم را براى مقابله با معاویه ترغیب کردند و پس از مهیا نمودن لشگری بزرگ از کوفه خارج شده و در نخیله اردو زدند و اولین گروه را براى مقابله با لشکر معاویه فرستادند؛ اما معاویه ملعون که می‌دانست در جنگ روبرو مانند جنگ صفین شکست خواهد خورد، باز هم متوسل به تزویر شد، و با دادن رشوه‌های کلان، و وعده و وعيد به فرماندهان لشگر حضرت، و همچنین اعلام جایزه بزرگ دویست هزار درهمی به همراه ازواج یکى از دخترانش برای قتل امام حسن (ع)، مردم سست عنصر کوفی را فریب داد؛ به‌گونه‌ای که طولى نکشید که به امام خبر دادند که فرماندهان لشکریان پیشتاز حضرت به معاویه پیوسته و شیرازه لشکر را متلاشی نموده‌اند؛ و حتى برخی از آنها به معاویه پیام داد‌ه‌اند: که در صورت تمایل، حاضرند امام حسن (ع) را دست بسته تحویل او دهند؛ لذا حضرت مجتبی (ع) ضمن خطبه‌ای خطاب به لشکریانشان فرمودند: «وای بر شما! سوگند به خدا‍! معاویه به وعده‌هایی که برای کشتن من به شما داده است عمل نمی‌کند و اگر من تسلیم او گردم، هرگز اجازه نمی‌دهد بر اساس دین جدم رفتار نمائید» (بحارالأنوار، ج۴۴، ص٣٣) ✍️ بر این اساس امام حسن (ع) ابتدا در برابر بنی‌امیه قیام کردند اما به دلایلی که برخی از آنها در تاریخ آمده، مجبور به پذیرش صلح‌ با معاویه شدند؛ که در این مجال به برخی از آنها اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ خستگی زیاد کوفیان از جنگ‌ها طولانی و پی‌درپی قبلى، از جمله جمل، صفین و نهروان، و نداشتن آمادگى روحى لازم براى مبارزه‌ مجدد با شامیان؛ 2️⃣ حیله‌گرى و تزویر معاویه و خیانت عناصر سست عنصر در لشگر امام تا جایی که حتی حضرت را ترور و زخمی نمودند؛ 3️⃣ حفظ انسجام امت اسلامی در برابر خطرات بیرونى که جامعه اسلامى آن زمان را تهدید مى‌کرد؛ 4️⃣ آشکار نمودن چهره دروغین و مکار معاویه که خود را به عنوان «خال المؤمنين» و ادامه دهنده راه کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) معرفی کرده بود؛ 5️⃣ حفظ اصل اسلام و ممانعت از خاموش شدن چراغ مکتب اهل‌بیت (ع)؛ 6️⃣ حفظ جان شیعیان باقیمانده؛ و البته دانستن این نکته نیز ضروری است که امام حسین (ع) در تمامی مراحل صلحِ حسنی، همراه و پیرو ولیّ زمان خود بودند و در این صلح‌نامه، از برادر گرامیشان کاملاً تبعیت نمودند و حتی پس از شهادت امام حسن (ع) نیز به مدت ١٠ سال در زمان زنده بودن معاویه و عدم تغییر شرایط همچنان از قیام خودداری نمودند؛ ✍️ «لذا با اندک تأمل در تاریخ و بررسی شرایط ویژه دو برهه‌ی زمانی، به‌راحتی می‌توان دریافت که اگر امام حسین (ع) به جای امام حسن (ع) بودند، قطعاً با معاویه صلح می‌کردند؛ و اگر امام حسن (ع) نیز در موقعیت برادر گرامیشان بودند، حتماً در برابر یزید قیام می‌کردند و بین نظر این دو امام همام در باب صلح و قیام هیچ اختلافی وجود نداشته و اصلاً اگر صلحِ حسنی انجام نمی‌شد و ماهیّت واقعی معاویه و منافقینِ اُمَوی‌، برای مسلمانان آشکار نمی‌گردید، قیام حسینی از نظر مردم، قیام موجّهی نبود و هرگز اهداف بزرگ آن محقق نمی‌گردید.» (برگرفته از کتاب صلح امام حسن (ع)، ترجمه رهبر فرزانه انقلاب) @astanfatemi