📌چرا دولت در تقسیم یارانه معیشتی، سیاست «فرزند بیشتر، یارانه کمتر» را اجرا کرد⁉️ 🔻[در دهه ۷۰] اقتصاددان‌های لیبرال ایرانی افزایش جمعیت را از موانع توسعه می‌دانستند؛ در واقع آنها به اصل وجود انسان هم، به ‌عنوان یکی از ابزارهای مدیریت اقتصاد نگاه می‌کردند. نگاهشان به فرزندآوری این بود که، افرادی به دنیا می آیند که فقط خرج روی دست دولت می‌گذارند. برایشان اهمیتی نداشت که آن شیوه از کنترل جمعیت، نیروی انسانی آینده کشور را نابود می‌کرد. اما دیدگاه بسیاری از اقتصاددان‌های غربی این‌گونه نیست. مثلاً دکتر «کنت ارو» که از نوبلیست‌های اقتصاد و آمریکایی است، جمعیت را شکلی از سرمایه می‌داند و معتقد است که با کنترل جمعیت، رشد اقتصادی محدود می‌شود. این دانشمند جمله بسیار جالبی دارد و می‌گوید: "برنامه ریز اقتصادی، باید اقتصاد را متناسب با جمعیت تنظیم کند، نه عکس آن" 🔻پس مسئولین اقتصادی کشور از یک سو رشد جمعیت را افزایش تعداد دهان و شکم میدانستند، نه افزایش اندیشه‌ها و تعداد بازو و از سوی دیگر مطلع بودند که نمی‌توان بدون اجرای پروژه کنترل جمعیت از نهادهای مالی بین‌المللی وام گرفت. برای همین پروژه کنترل جمعیت را کلید زدند. در سال‌های دولت اول و دوم آقای هاشمی، بانک جهانی تقریباً سوار بر پروژه کنترل جمعیت ایران بود و آن را طراحی، مدیریت و ارزیابی می کرد. 🔻جالب است بدانید که یکی از ابزارهایی که برای کنترل جمعیت به خدمت گرفته شد، فشار بر طبقه مستضعف و فقرا بود، که متوسط فرزندآوری بیشتری داشتند. دکتر ملک افضلی در سال ۱۳۷۱ مصاحبه ای با روزنامه واشنگتن تایمز دارد و آنجا به‌صورت ضمنی به این مسئله اشاره می‌کند. دو سال قبل مناظره‌ای با دکتر شهلا کاظمی پور –استاد سابق جمعیت شناسی دانشگاه تهران- داشتم که در آن اعتراف جالبی را مطرح کرد و گفت: "در سال ۶۸ پیشنهاد دادم برای کاهش جمعیت، باید هزینه پرورش فرد را بالا برد!!" یعنی به‌صراحت این نکته را در آن جلسه مطرح کرد. صوت و فیلم جلسه موجود است. 🔻الآن هم برای برخی از مردم سوال شده است که چرا دولت در تقسیم یارانه معیشتی سیاست های جمعیتی را در نظر نگرفت و سیاست «فرزند بیشتر، یارانه کمتر» را اجرا کرد؟! خب دلیلش واضح است. برخی از مسئولین تصمیم ساز در دولت، متعلق به همان جریان دولت های مصطلح به سازندگی هستند. همین‌ها بودند که باعث تصویب قانون جمعیت و تنظیم خانواده در سال ۱۳۷۲ شدند که فرزندان سوم به بعد را از بیمه محروم می کرد. حالا هم دارند به همان مسیر ادامه می‌دهند. این افراد به جای آن که بخواهند از طریق استقرار عدالت، فقر را نابود کنند، به دنبال انقراض نسل فقرا هستند. دهه شصتی ها را هم عامل بدبختی ملت می‌شمرند. در اوایل دهه هفتاد، اینقدر بر طبقه مستضعف فشار آوردند که شورش های شهری از مناطق محروم مانند اسلام شهر آغاز شد؛ باز هم دیدید که همین اتفاق افتاد. 🔻این فشارها در دهه هفتاد، به‌صورت عمدی و برای کنترل جمعیت وجود داشته. الآن هم دولت می‌توانست همین میزان درآمد ناشی از افزایش قیمت بنزین را منطبق با سیاست های جمعیتی بین مردم توزیع کند و به سرپرست خانوار متاهل و دارای بیش از سه فرزند یارانه بیشتری بدهد. خب چرا این کار را نکرد؟ چون می ترسد بخشی از مردم مستضعف با این سیاست، تشویق شوند به فرزندآوری بیشتر و مخارج دولت را سنگین کنند. افزایش فرزندان این اقشار در بلند مدت هم برای لیبرال‌ها مشکل ساز خواهد شد، چون سبد رأی آنها عمدتاً متعلق به طبقه متوسط شهری و اقشار مرفه است. می‌ترسند که اگر فرزندان مستضعفین زیاد شوند، قدرت پیدا کنند و وارث دولتشان بشوند. من فشار بر طبقه مستضعف جامعه را صرفا ناشی از بی‌کفایتی مسئولین نمی‌دانم. به نظرم لااقل بخشی از آن عمدی است. ✍ حسین مروتی #کنترل_جمعیت #یارنه_معیشتی کانال«دوتا کافی نیست»