#تاثیر لبن المرضعة بر طفل در ۲۵ ربیع الثانی، در سال ۴۷۸، امام الحرمین عبدالملک بن شیخ عبدالله جوینى شافعى استاد غزالى در نیشابور وفات کرد و بعد از چند سال جنازه او را به کربلا حمل دادند و در نزد پدرش به خاک سپردند. ابن خلکان می‌گوید: در روز فوت او بازارها را بستند و منبر او را شکستند و شاگردان او که قریب به چهارصد نفر بودند، دوات و قلم خود را شکستند و یکسال کامل، عزاى او را گرفتند و نقل شده که پدرش مادر او را که جاریه بوده از پول حلال خریده بود و از کسب ید خود او را طعام میداد و چون امام الحرمین را متولد کرد به او وصیت کرد که شیر دیگرى را به او مده که شیر در طفل اثر دارد، اتفاقا وقتى مادرش کسالتى داشت و آن طفل می‌گریست، یکى از زنان همسایه سراغ او رفت کرد و مقدارى شیر به او داد. در این حال پدرش وارد شد و چون از شیر خوردن او از زن بیگانه، اطلاع یافت، همان وقت او را سرازیر کرد و پیوسته دست به شکم کشید تا آن شیر را بیرون ریخت و گفت: مردن طفل من برای من آسانتر از فساد طبع او به شیر غیر است. گویند: گاهى در حین مناظره، فترتى براى امام الحرمین حاصل میشد، میگفت: این از بقیه همان شیر است. و این مسلم است که شیر در طبیعت طفل خیلی اثر دارد و در کلمات جامعه حکمتیه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله است «فان الرضاع یغیر الطباع» (شیر خوردن از کسی طبع آدمی را تغییر می‌دهد)(۱) در باب فصاحت و بلاغت حسن بصرى نقل شده که مادرش خیره کنیز ام‌سلمه زوجه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بود و هنگامى که خیره پى حاجتى می‌رفت و حسن میگریست، ام‌سلمه پستان خود را در دهان او میگذاشت و او را مشغول می‌ساخت. گاهى شیر از پستانش بیرون می‌آمد و حسن مى‌مکید، به همین دلیل گفتند: حکمت و فصاحت او از برکت پستان ام‌سلمه بوده است.(۲) 📖 منابع: ۱- بحارالأنوار | ج۱۰۰ | ص۳۲۳ ۲- تهذیب الکمال | ج۳۵ | ص۷۰ ┄┄┅┅✿❀🍃🌺🍃❀✿┅┅┄┄