درِ دکّان‌ِ دل‌تنگیم را از جا درآوردم زدم دخل‌ِ دل‌ِ عاشق‌تبارم را درآوردم به هر در می‌زنم وابستگی‌ها پوچ و توو خالی‌ست و تنها باغ‌ِ سبزِ پیش‌ِ رویم، باغ‌ِ یک قالی‌ست همان‌قدری که دلقک در دهانم شعله‌ور از هم همان‌قدر عالم و آدم نمک‌نشناس‌تر از هم اگر پایان‌ِ پر دردِ عبورِ جاده‌ای باشی محال است آخرش آن‌کس که‌ راه افتاده‌ای باشی نمی‌خواهم به چشم دیگران شاد و قوی باشم که می‌خواهم خودم باشم، شکسته، منزوی باشم جنون‌ِ سرکش‌ِ رقص‌ِ سماع‌ِ عارفان در من نچرخید ای تمام فرفرک‌های جهان در من کجای این جهان سرد و لاکردار می‌دانند برای داغ روی سینه مانده، دل نسوزانند؟ چگونه لال باید کرد آهنگ صدایم را کجا پنهان کنم این سرخوشی‌ها، خنده‌هایم را؟ چه می‌شد حرف‌ِ چشمان و دهان دیگری بودم زنِ غم‌لهجه‌ی‌ِ برقع به روی‌ِ بندری بودم دلم می‌خواست که یک دختر غمگین‌کمان باشم خدا می‌خواهد انگاری زمین زعفران باشم #ملیحه-آخوندی