آه از این راز دلدادگی ، آنگاه که احمد شمع محفل پروانه‌هایی است عاشق و بی‌قرار !!! آن گاه که احمد لیلای توست ؛ اصلا احمد برای تو یعنی تداعی حیات؛ یعنی بودن، و مغناطیس وجود احمد چه شدتی دارد که تو را همواره به حضور فرا می‌خواند، همان حضوری که حُججی را دائم به خود فرا می‌خواند و حلقه‌ای برگردندش افکنده بود. و احمد خودش پاکباخته شمع وجود حسین خرازی است... آه از این راز‌های سر به مُهری که در این دلدادگی‌ها رخ می‌نماید و ندای بی صدایی است تا ما را نیز به همان سو فراخوانَد!!! حضور در راهی که دلخوش به هم‌ بودید، و احمد خدا را به صحنه می‌آورد: یادمان باشد جلسه برای خداست... و مجنون چگونه می‌تواند در هجران لیلای خویش رونق و قراری یابد؟ حاج‌قاسم، با ما بگو از راز بی‌قراریِ تو در کوه و دشت و بیابان!!! به دنبال لحظه وصالِ احمد و در انتظارِ مرگ‌ خونین بودن ، در تمنای شنیدن صدایش‌،‌جانت ناچیز آمد و از او ملتمسانه خواستی : مرا تنها نگذار. گاهی احمد تو را به لبنان خواند و گاهی به عراق و گاهی به سوریه، و تو هنوز می‌گفتی: دورت بگردم احمد؛ هر جا که‌ بگویی هستم... حاج قاسم؛ بیا و از خرمن آتش این دلدادگی تان، بارقه‌ای بر دامن مان بینداز تا زنده شویم و مانند تو تشنه و عطشناکِ این حضور، باران رِفقَت را به این‌ جان تشنه همزبانیت ببار تا در جاودانگی سلیمانی‌وارانه تو، ما نیز در فردایمان حاضر باشیم و سرمای زمستان وجود را به بهار رویش زندگی سرمست کننده بدل سازیم. مرا تنها نگذار... #نوزده_دی #شهادت_احمد_کاظمی #حسین_خرازی #محسن_حججی #حاج_قاسم_سلیمانی .