🌸🍃🌸🍃 #داستان_واقعي_نصرالله_و_جن نصرالله مردی است که شصت سال دارد. شبی در یکی از شهرهای آذربایجان (خوی)، در مزرعه خود مشغول آبیاری بود. به ناگاه نصرالله خسته می‌شود و آتشی روشن می‌کند تا چایی برای خود درست کند. هیزم‌ها در اجاق حاضر بودند که نصرالله چوب‌ها را آتش می‌زند. بعد از روشن شدن آتش نصرالله متوجه صدای بچه خردسالی در نزدیکی خود می‌شود. فانوس خود را برداشته و به دنبال صدا حرکت می‌کند. ناگاه طفلی می‌بیند که بین بوته‌های کدو نشسته و گریه می‌کند. نصرالله که نمی‌دانست از سوی اجنه تصرّف شده است و عقلش در اختیار آنهاست طفل را در آغوش می‌گیرد؛ بدون اینکه اصلاً ذره‌ای بترسد و یا شک کند که نیمه شب طفل در مزرعه من چه می‌کند؟ (تصرف به عملی گفته می‌شود که انسان عقل خود را از دست می‌دهد و شرایط غیرعادی برای او عادی جلوه می‌کند؛ به عنوان نمونه همه ما در زمان خواب در تصرّف خدا هستیم و خواب‌هایی که می‌بینیم همان لحظه باور می‌کنیم؛ چون تعقل نمی‌توانیم کنیم) نصرالله طفل را در آغوش خود می‌گیرد و به سمت شهر حرکت می‌کند که به خانه‌اش برساند. بعد از اینکه از دو باغ عبور می‌کند، به ناگاه با خانه مجلل بزرگی روبرو می‌شود. در آن خانه زن جوانی زیبا با همسرش روی تختی نشسته بودند. نصرالله چون نزدیک می‌شود مادر کودک او را از نصرالله تحویل می‌گیرد و در حالی که اشک می‌ریزد او را به سینه خود می‌چسباند. پدر کودک به نصرالله می‌گوید: «از اینکه فرزند ما را برگرداندی از تو متشکرم. از ما نترس ما از جنس شما نیستیم مخلوقات خدا هستیم ولی از جنس جنّ. ای نصرالله! در برابر این خشنودی که به همسرم امشب بخشیدی از من خواسته‌ای داشته باش؟» نصرالله می‌گوید: «قول می‌دهی به من آسیبی نرسانی؟» جن می‌گوید: «ما اجنه کسی اگر آسیب به ما نزند آسیبش نمی‌زنیم؛ تو که به ما محبت کرده‌ای چه نیازی است از من بترسی؟» نصرالله گفت: «شنیده‌ام اجنه طلا و جواهرات دارند از آنها می‌خواستم.» جنّ از تخت برخواست و نصرالله را خواست به زیر تخت او برود و هر چه طلا می‌خواهد بردارد. اما طلاها را باید در جیب و لباس خود جا دهد و حق بارکردن طلاها در ظرفی و حمل ظرف را ندارد. نصرالله پذیرفت و شلوار خود را از قسمت پا داخل جوراب کرد و تا می‌توانست بین شلوار و بدنش طلا جمع کرد؛ طوری که راه رفتن هم برای نصرالله سخت شد. نصرالله با خوشحالیِ تمام خواست برود. جنّ او را صدا کرد و گفت: «قبل از آنکه بروی می‌خواهم معامله‌ای به تو پیشنهاد بنمایم...» نصرالله ادامه می‌دهد، ایستادم، به ناگاه دیدم پشت سرم دختران بسیار زیبایی هستند که چون بلور نمک سفید و با موها و چشم‌های ناز به من نگاه می‌کنند. جن گفت: «می‌خواهم طلاها را اگر خواستی بگذاری یکی از این دختران را به عقد تو در بیاورم. از عقد ما اجنّه نترس که کسی آنها را در خانه نزد تو نخواهد دید.» بین دختران جوان و طلا ذره‌ای تردید نکردم و گفتم: «من فقط طلا می‌خواهم.» جنّ گفت: «باشد طلاها را ببر ولی می‌خواهم به تو پیشنهادی بدهم که اگر آن را نپذیری بر عقل تو باید شک کنم. چیزی که تاکنون نکرده‌ام؛ چون هر پیرمردی سن تو بود عشق‌بازی با دختران جوان را ردّ نمی‌کرد. ای نصرالله! بیا و نزد من بنشین.» جنّ نصرالله را که به نامش صدا کرد. نصرالله باورش شد که حقیقتی از او خواهد شنید. جن گفت: «ای نصرالله! در تمام این منطقه جایی نیست مِلک تو در آن منطقه نباشد. تو ثروتمندترین زمین‌دار منطقه هستی. اما ریالی از مال خود خرج نمی‌توانی بکنی. همیشه به خاطر خساستت نزد فامیل و فرزندان تحقیر می‌شوی. پسرت به خاطر خساست تو از خانه‌ات فراری شده و ساکن تهران است. داماد و دخترت منتظر روز مرگ تو هستند؛ چون سودی از تو به آنها نمی‌رسد و خانه خود به مستأجر داده‌ای تا کرایه بگیری ولی دختر و دامادت را از خانه‌ات بیرون کرده‌ای. در محل، هیچکس احترامت نمی‌گذارد؛ چون به هیچ نیازمندی از تو سودی نمی‌رسد. وقتی پلی در روستا می‌ساختند هیچکس حاضر نشد از تو پولی بگیرد؛ چون می‌دانستند نمی‌دهی. ای نصرالله! تو می‌دانی خساست و دنیا دوستی تو چه اندازه تو را حقیر و بی‌ارزش کرده است و حس می‌کنی که نمی‌توانی سخاوتمند شوی و حتی دعا هم نمی‌کنی که خدا تو را سخاوتمند کند. درست است؟!!» #ادامه_در_پست_بعدي •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•