ناحله🌺 #قسمت_نود هم یه حلوایی میخوردیم هم رفیق شهیدداشتیم شفاعتمون کنه. دفعه بعدی دقت کن درست تیر بخوری. +خوبه دیگه آقا محمد با ملک الموتم یه ملاقات چند دیقه ای داشتی. یادت نیست چه شکلی بود؟ میگفتن و میخندیدن از جایی که ایستاده بودم هیچ دیدی نداشتم محسن بعد از چنددقیقه اومدوگفت: +بفرمایید آب دهنم رو به زور قورت دادم ودستامو مشت کردم با صدای محسن صداها کم شده بود و همه برگشتن طرف ما دو نفر که جوون تر بقیه به نظر میرسیدن بادیدن من یه نگاه به محمد انداختن و زدن زیر خنده که صدای کم جون محمد رو شنیدم: _چه خبرتونه؟ با تشر محمدساکت شدن شنیدن صداش بهم انرژی داد. لبخندی که دوست داشت رو صورتم بشینه رو مهار کردم یکی یکی رفتن بوسیدنش و براش آرزوی سلامتی کردن وقتی جمعیت کمتر شد تونستم قیافه محمد رو ببینم آخرین نفر هم بهش دست داد و همراه محسن بیرون رفت رنگ به چهره نداشت خودشو بالاتر کشید تو لباس گشاد بیمارستان مظلوم تر از همیشه شده بود از کتفش تا پایین دستش کاملا بانداژ شده بود و روی تخت افتاده بود. مامانم رفت نزدیک تختش سلام وعلیک کردن که مامانم گفت:+بازهم که خواهر بیچارت رو نگران کردی آقا محمد؟چرا بهش نگفتی بیمارستانی؟ محمد: +تا چندروز پیش که نمیتونستم زنگ بزنم بهش.میفهمید یه چیزیم شده خیلی نگران میشد الانم که دیگه نزدیکای مرخص شدنمه نمیخواستم کاری کنم اذیت شن وبخاطر من اینهمه راه رو بیان. رفتم جلو تر وگفتم: _ولی اینطوری بیشتر نگران شد با تعجب نگام کرد که سرم رو انداختم پایین وبا لحن آروم تری گفتم: _سلام محمد نگاهش رو برنداشت و گفت: +سلام مکث کرد و گفت: + به ریحانه که نگفتید؟ _نگفتم ولی میخوام بگم +میشه لطف کنیدنگیدبهش؟خواهش میکنم!شوهرش هم درس داره هم کار میکنه.بخاطر من کلی تو زحمت میافتن. برادرم هم نمیتونه خانم و بچه هاش رو ول کنه بیاد اینجا. من هم الان کاملا خوبم از اینکه زمان گفتن این جمله ها نگاهش رو ازم برنداشته بود غرق ذوق شده بودم. حس قشنگی بود که من رومخاطب حرف هاش قرار داده بود دلم میخواست این گفت وگو ادامه پیدا کنه برای همین گفتم: _ببخشیدمنو ولی نمیتونم نگم بهش.ریحانه خیلی به شما وابسته است. مطمئن باشین اگه نگم خودش پامیشه میاد تهران محمد سرش رو انداخت پایین و چیزی نگفت فهمیدم قبول کرده حرفم رو سرش رو اورد بالا و با شرمندگی رو به مامان گفت: +من شرمنده ام واقعا باعث زحمت شماهم شدم نگاهش رو چرخوندسمت من نگاهش که به من میافتاد قلبم خیلی تند تر میزد گفت: +ممنونم از لطفی که به خواهرم دارین.ریحانه خیلی زحمت میده به شماحس میکردم ازذوق میتونم پرواز کنم من رو شماخطاب کرده بودشیرین ترین حسی بود که تجربه کرده بودم فقط تونستم لبخند بزنم که ازچشم های مامانم دور نموندنگاه محمد میخندید میدونستم رفتارم خیلی ضایع است ولی واقعا نمیتونستم عادی باشموقتی چند ثانیه گذشت و چیزی نگفتم منتظر جواب نموند و گفت: +میتونم یه خواهشی ازتون کنم؟ سرم پایین بود و نگاهم به کف زمین داشتم سعی میکردم لبخندی که از ذوق از لبم کنارنمیرفت رو جمع کنم چون احساس کردم مخاطب حرفش مادرمه واکنشی نشون ندادم و توهمون حالت موندم که با صدای مامان سرم روبلند کردم و گیج بهش نگاه کردم مامان: +فاطمه جون آقا محمد با شماست حس کردم دیگه نمیتونم بایستم هیجانی که داشتم و حتی وقتی سوار ترن هوایی شدم هم تجربه نکرده بودم نگاهم رو برگردوندم سمت محمد که ایندفعه علاوه برچشم هاش لباشم میخندیداین بار سعی نکرد خندش و پنهون کنه.گفت: +حداقل وقتی بهش گفتید اینم بگید که من حالم خوبه و دو روز دیگه مرخص میشم.به هیچ وجه نیاد تهران.مطمئنا شما میتونید راضیش کنیدآروم گفتم: _چشم که دوباره لبخندزد.قندتودلم آب شد.مامانم راجب داروهایی که بهش میدادن سوال کرداز فرصت پیش اومده استفاده کردم و رفتم کنار پنجره چندتا نفس عمیق کشیدم تا آروم شم گوشیم زنگ خوردریحانه بود بهش گفتم: _ریحانه جون داداشت حالش خوبه بعدا بهت زنگ میزنم میگم همچیو.چون نمیتونستم حرف بزنم تماس رو قطع کردم.به محمد نگاه کردم که متوجه نگاهش به خودم‌شدم سریع نگاهش رو برداشت دوباره قلبم افتاده بود به جون قفسه سینم دستام رو توهم گره کردم که نگاهم افتاد به لاک ناخنام.همه ی حس خوبم کنار رفت و جاش رو به اضطراب داددلم نمیخواست رفتار محمد با من دوباره مثه قبل شه.تفاوت رفتارش با قبل کاملا مشهود بود.قبلا یه نگاهم بهم نمینداخت. اصلا وجود من رو حس نمیکرد.اما الان حرف زد باهام و بهم گفت شما آستین چادرم رو پایین کشیدم و دستام رو پنهون کردم مامان گفت: +مانمیدونستیم قراره تو بیمارستان شمارو ملاقات کنیم وگرنه دست خالی نمیومدیم دیگه ببخشید.از یخچال ابمیوه برداشت و براش تو لیوان ریخت ادامه داد:+نباید اینجوری بشینی بالشش رو پشت سرش درست کرد و گفت: +اها درست شدحالا تکیه بده.محمد مظلوم سکوت کرده بود و به حرفاش گوش میکرد این عمار 👇👇👇 @aynaammar_gam2

#بسم_رب_العشق ❤ #قسمت_نود #جانمــ_مےرود #فاطمه_امیری صدای مریم، در گوشش تکرار می شد. "مهیا خواستگار داره" !! "قضیه جدیه" !! نمی توانست همانجا بماند. کتش را برداشت و از خانه بیرون رفت. شماره محسن را گرفت. ـــ سلام محسن! بیا پایگاه! شهین خانوم در اتاق دخترش را باز کرد. ـــ جانم مامان؟! شهین خانوم روی صندلی نشست. ـــ مادر! فکر نمی کنی یکم تند رفتی؟! مریم لبخندی زد. ـــ اتفاقا خوب کردم. بزار به خودشون بیان. دیگه پسرت داره میره تو ۲۹سالگی! اونم ۲۵سالش شده. این بچه بازیا چیه در میارند... دوتاشون هم ضایعه کع هم رو میخواند. ـــ اینقدر خوب فیلم بازی کردی، که من باورم شد. مریم چادرش را آویزون کرد. ـــ پس چی فکر کردی مامان خانم! ـــ حالا قضیه خواستگاری هم حقیقت داره؟! ـــ آره! خانوادش پسره رو تایید کردند ولی خودش معلومه ناراضیه... شهین خانوم لبخندی زد. ـــ هر چی بخواد. آرزومه مهیا عروس این خونه بشه. شهاب عصبی دستی در موهایش کشید. ـــ چی میگی محسن! میگم براش خواستگار اومده! قضیه جدیه! میگی هیچ کاری نکنم؟! ـــ خب مومن... بهت میگم خواستگاری کن؛ میگی نمیشه... میگم صبر کن... این جوری میکنی! پس چی بگم! ـــ نگاه کن ما از کی کمک خواستیم! ــــ شهاب جان! این امر خیره! هیچ تعللی نکن، بسم الله بگو... برو جلو! کاری نکن خدایی نکرده یه عمر پشیمون بشی. شهاب، چشمانش را برای چند دقیقه بست. ـــ برام یه استخاره بگیر ! محسن قرآن را باز کرد و شروع به خواندن آیه ها کرد. ـــ بفرما برادر من... استخاره ات عالی دراومد. صدای تلفن کلافه اش کرده بود. کیسه های خرید را جابه جا کرد و موبایلش را جواب داد. ـــ جانم مامان؟! ـــ بابا... چقدر عجله داری؟! ـــ اومدم... اومدم... ـــ باشه! گوشی را قطع کرد. کیسه های خرید را روی زمین گذاشت. کلید را به در زد. ـــ سلام! مهیا به طرف صدا برگشت. با دیدن شهاب تعجب کرد، اما زود اخم هایش در هم جمع شد. ـــ علیک السلام بفرمایید! ـــ مهیا خانم من... مهیا اجازه نداد، ادامه بدهد. ـــ من چی؟! بازم اومدید حرف بارم کنید؟! مگه من چیکار کردم؟! من اون روز بهتون گفتم اتفاقی بود؛ چون خودم هم خبر نداشتم، کسی عمدا این کارو کرده! ولی شما ظاهرا همیشه دوست دارید؛ بقیه رو قضاوت کنید. اجازه ای به شهاب نداد، که حرفش را بزند. خریدها را بر داشت و وارد خانه شد. قبل از اینکه در را ببند گفت. ـــ با اجازه آقای مهدوی! به خانواده سلام برسونید... در را بست و از پله ها بالا رفت. جلوی در کفش های دو خانم بود، در را باز کرد. با دیدن شهین خانم و مریم لبخندی زد. ـــ سلام خوبید؟! بعد سلام و احوالپرسی کنارشون نشست. ـــ چه خبر مهیا جان! دیگه سر نمیزنی؟! ـــ چی بگم شهین جون؛ میبینی که چطور ازم کار میکشند... مهلا خانم، سینی شربت را روی میز گذاشت. ـــ یه مدت دیگه شوهر میکنی... دیگه نمیتونی یه کمکی به ما بکنی! ـــ نگران نباش من حالا حالاها کنارت هستم. مهلا خانم، به طرف شهین خانم برگشت. ـــ دیدید گفتم این خانوم راضی نمیشه... شهین خانوم، لبخندی به روی مهیا زد. ـــ مگه الکیه؟! اون قراره عروس من بشه! ما جوابش رو نمی خوایم... برش می داریم میریم! مریم و مهلا خانم خندیدند. مهیا با تعجب به آن ها نگاه کرد. حرف های شهین خانوم او را گیج کرده بود. شهین خانوم دستی روی زانوی مهیا گذاشت. ـــ اینطور نگاه نکن عزیزم. ما اومدیم خواستگاری برا پسرم... شهاب... این عمار 👇👇👇 @aynaammar_gam2

#رمان #به_توان_تو #قسمت_نود فاطمه اومد کنارم نشست سرشو گذاشت روی زانو هاش و شروع کرد به گریه کردن خدایا این بشر چشه اره خب شاید تاثیر این فضای معنویه گذاشتم تو حال خودش باشه هیچی نگفتم بهش ولی بعد چند دقیقه دیدم ک نه اروم نمیشه! من: فاطمه جان بگو چیشده؟باز متحول شدی😑 فاطمه:ارزو هادی...هادی اینجاست من:هان؟چی😳 هادی اینجا چکار میکنه😑 مگه خارج نبود فاطمه:چرا تازه ازدواج هم کرده ولی نمیدونم چرا اینجاست... من:هان چی کجاست؟ نشونش بده فاطمه: همون پسره که شلوار مشکی و پیرهن سرمه ای پوشیده و چفیه سفید مشکی پوشیده ....همون من:وای چقد قیافه ش شهیده!!! اصلا بهش نمیخوره ک توی خارج زندگی کرده باشه چندسال اخه کی به این اخوی زن خارجی میده؟ اصلا خودش قبول میکنه ؟ فاطمه:نمیدونم... من:شاید با کسی دیگه اشتب اش گرفته باشی من:هادی قبلا شوهر من بوده عشق من بوده من اونو از هرکسی توی دنیا بهترمیشناسمش! مطمئنم خود خودشه وباز زد زیر گریه من: به این قیافه و چادر و چفیه ای که داری اصلا بهت نمیخوره که عاشق باشی فاطمه: قبلا هم بهت گفتم مذهبی ها عاشق ترند! من:خیل خب اون هم تو رو رویت کرد؟ فاطمه:نه فکر نکنم من:خب باشه پس خودم باید دست به کار بشم فاطمه:ارزو دیونه نشی میخوای چکارکنی! من:هیچ باو...میرم کمی قدم بزنم تو راحت بدون من گریه کن و زجه بزن! فاطمه دستش رو به حالت برو بابا تکون داد و منم رفتم کمی قدم بزنم ~ روی تابلویی خوندم که:و خدا هر آنکه را که بخواهد وارد بهشت خود میکند! بد جور توی دو راهی گیر کردم از یه طرف هم ناراحتم! تو ی دو راهی سخت! یه راه بوده که 21سال از زندگی ام رو داخلش بودم...و خدا مو هروقت که توی بدبختی و مصیبت به یاد می اوردم به کسی که مذهبی بود و به خدا نزدیک بود کرم میریختم و متلک می‌گفتم اصلا نمیدونستم نماز با چه نون و میم ای نوشته میشه! موهام رو می‌ریختم بیرون و آرایش میکردم 21سال اینطوری گذشت..... تا اینکه برای زندگی یه راه دیگه هم کشف کردم البته به کمک فاطمه نمیدونم ولی انگار یه زندگی که هر گوشه اش بوی خدا میده هم دنیا و هم آخرت رو میشه باهاش ساخت یه دنیا خیلی قشنگ تر از دنیایی که قبلا داشتم ولی نمیدونم چرا هنوز شک دارم به انتخابم من یه عمر اونطوری و با اون عقاید زندگی کردم آیا دوستام و خانواده ام منو با این قیافه و اخلاق و سنت جدید میپذیرند؟ خدا چرا یهو اینجور شدم؟ انگار زندگی ام زیر و رو شده انگار همه زندگی 21ساله مو تباه و نابود شده میدونم! نمیدونم چرا خدایا ولی مگه من چکار کردم چی در درون مَنِه گنه کار دیدی که اینطورمنو داخل بهشت ات راه دادی ینی راه بازگشت هست؟ ینی میتونم زندگی مو عوض کنم و زندگی مو از توان گناه به توان تو برسونم؟ خیلی عجیب نیست فقط بخاطر یک سفر به همه گذشته ت شک کنی؟ خیلی عجیب نیست خدایی؟کی باورش میشه؟ #ادامه_دارد https://eitaa.com/joinchat/3105030160C48eb92cb10 این عمار ─┅═ঊঈ🍃🍂🍁🍃ঊঈ═┅─