#داستان_پندآموز ابوعلي سينا در سفر بود. در هنگام عبور از شهري ،جلوي قهوه خانه اي اسبش را بر درختي بست و مقداري کاه و يونجه جلوي اسبش ريخت و خودش هم بر روي تخت جلوي قهوه خانه نشست تا غذايي بخورد. خر سواري هم به آنجا رسيد ، از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوي اسب ابوعلي سينا بست تا در خوردن کاه شريک او شود و خودش هم آمد در کنار ابوعلي سينا نشست. بوعلی سینا گفت : خر را پهلوي اسب من نبند، چرا که خر تو از کاه و يونجه او ميخورد و اسب هم به خرت لگد ميزند و پايش را ميشکند. خر سوار آن سخن نشنيده گرفت به روي خودش نياورد و مشغول خوردن شد. ناگاه اسب لگدي زد و پاي خر را لنگ کرد. خر سوار گفت : اسب تو خر مرا لنگ کرد و بايد خسارت دهي. شيخ ساکت شد و خود را به لال بودن زد و جواب نداد. صاحب خر ، ابوعلي سينا را نزد قاضي برد و شکايت کرد. قاضي سوال کرد که چه شده؟ اما ابوعلي سينا که خود را به لال بودن زده بود ،هيچ چيز نگفت. قاضي به صاحب خر گفت: اين مرد لال است؟ آن شخص گفت: اين لال نيست بلکه خود را به لال بودن زده تا اينکه تاوان خر مرا ندهد، قبل از اين اتفاق با من حرف ميزد.... قاضي پرسيد : با تو سخن گفت؟ چه گفت؟ صاحب خر گفت: او به من گفت خر را پهلوي اسب من نبند که لگد ميزند و پاي خرت را ميشکند... قاضي خنديد و بر دانش ابو علي سينا آفرين گفت. قاضي به ابوعلي سينا گفت حکمت حرف نزدنت پس چنين بود؟!!! ابوعلي سينا جوابي داد که از آن به بعد درزبان پارسي به مثل تبديل شد: جواب ابلهان خاموشي است