«شب‌ها در را باز می‌گذاشت که شاید وقتی خواب باشد، کسی بیاید و اندوهَش را بدزدد. اما باز صبحِ فردا زندگی میزِ صبحانه‌اش را، اندوهِ مفصل چیده بود.»

زِ غربتم چه بگویم که در سراسرِ عمرم کسی نبوده که او را رفیقِ خویش بخوانم :) .حسین‌دهلوی.

‌ و شاید اندوه هم همین است. ما خیال می‌کنیم با او جنگیده‌ایم، بر اندوه چیره شده‌ایم، درحالی که تنها اتفاقی که افتاده، این است که اندوه به جای دیگری رفته؛ موضوع علاقه‌اش را تغییر داده. ‌

‌ در قیامت چون نمازها را بیارند، در ترازو نهند و روزه‌ها را و صدقه‌ها را همچنین؛ امّا چون محبت را بیارند، محبّت در ترازو نگنجد؛ پس اصل، «محبت» است. - مولانا | فیه ما فیه ‌

-

روزی که برگردی نه میگریم نه میخندم روزی که برگردی دلم پیر است.. میفهمی؟؟ ـ محمد حسین سرخوش