#خاطرات_اولین_اربعین #قسمت_پنجم عصر رفتیم کمی خرید کنیم توی خیابون بودیم که ماشین خراب شد! حالا بماند به بدبختی اومدیم خونه، به همسرم گفتم چه جوری شنبه بریم فرودگاه! آخه تا رسیدن به فرودگاه امام خمینی یک ساعت و نیم طول می کشید. گفت: یه کاریش می کنیم به یکی از دوستام می گم برسونتمون... حالا شنبه صبح بود و ساعت دو ظهر پرواز داشتیم... ساعت حدودا هشت بود دوست آقام زنگ زد گفت: مشکلی پیش اومده نمی تونه ما را برسونه! آقام گفت: آژانس می گیریم به هر جا زنگ زد یا ماشین نبود یا این مسیر رو نمی اومدن! استرس گرفته بودم چی میشه! ساعت حدودا نه بود همسرم گفت: زودتر آماده شو با ماشین خودمون میریم توکل بر خدا... راه افتادیم حالا یک ساعت و نیم مسیر را تماما با استرس اینکه الان ماشین خراب میشه رفتیم قبل از رفتن از یه مغازه ی ساندویچی ساندویچ خریدیم مثلا برای نهار ظهر قبل از پرواز بخوریم چون شما هم حتما توقع ندارید بلیط شصت هزار تومنی بهمون داخل هواپیما نهار هم بدن! یازده و نیمی بود بالاخره با کلی دعا و ذکر رسیدیم فرودگاه ! خیلی شیک نشستیم روی صندلی تا ساعت پرواز برسه... در همین حین دو تا پسر جوون اومدن سمت همسرم گفتن شما عوارض خروج از کشور پرداختین! اینجوری بگم که از لحظه ی رسیدن تا خود ساعت دو در حال حرکت و کارهای خروج از کشور بودیم! نشستیم داخل هواپیما حالا خسته! گفتیم کمی استراحت کنیم هنوز چشم بهم نذاشته بودیم که کج شدیم ! مهماندار گفت: چیزی نیست چاله هواییه! هنوز راست نشده بودیم از اونور کج شدیم! چشم بستن پیش کش! پلک هم می‌زدیم می افتادیم تو چاله هوایی اصلا یه وضعی! با اینکه بار اولم نبود سوار هواپیما می شدم اما به قول یکی از دوستان توی مسیر این هواپیما پر بود از چاله ی هوایی! رسیدیم فرودگاه نجف به همسرم گفتم ان شالله عمری باقی بود دیگه هوایی نمیام اینقد که استرس کشیدم! حالا نگو استرسهایی در مسیر مون قرار بود پیش بیاد که به جان خودم قلباً به چاله ی هوایی راضی شدم! ساعت حدودا چهار یا چهار و نیم بود هنوز از صبح هیچی نخورده بودیم دخترم هم که یک تِرَن سواری حسابی کرده بود پر از انرژی حرفی از گرسنگی نمی زد قرار شد اول برای اسکان یه جایی بگیریم... اون موقع نیروهای امنیتی عراق مثل نیروهای الان عراق و بچه های الحشد نبودن یعنی چه جوری بگم قیافه هاشونم خشن بود یه جوری آدم می ترسید تا احساس امنیت کنه! برعکس این سالها که تاثیر نشست و برخاست با حاج قاسم توی چهره هاشونم دیده می شد به قول گفتنی نور بالا میزنن و به آدم احساس آرامش و امنیت میدن تا ترس! نمی‌دونم از شدت خستگیشون بود یاهر چی...سر مهر زدن گذر نامه ها داخل فرودگاه نجف دعوا شد که سه ساعتی طول کشید تا به ما اجازه ی خروج دادن! نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#مثل_یک_مرد #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم امیر رضا... امیر رضا... و اشک امان حرف زدن برایم نمی گذاشت.‌‌.. امیر رضا هم صبوری کرد با نوازش های دست هایش گذاشت کمی سبک شوم... کمی که آرام گرفتم گفتم: من امروز هیچ کاری نکردم! هیچ کاری! یعنی نتوانستم از ترس! باورت می شود! همانطور که دستش را روی سرم می کشید با آرامش گفت: سمیه جان طبیعیه خانمم!!! روز اول برای خیلی ها این اتفاق می افتاد! با هق هق ادامه دادم: امروز جنازه ی خانمی را دیدم که هم سن و سال خودم بود ولی رفت! تمام شد، تمام! تکیه داد به دیوار لبخند تلخی زد و گفت: نه عزیزم تازه برایش شروع شد! زندگی با طعم ابد... حرفش را تکرار کردم و گفتم زندگی با طعم ابد! ولی... ولی... امیر رضا هیچی نمی توانیم همراهمان ببریم منظورم مال دنیا نیست، می دانی باید از تمام دوست داشتنی هایمان بگذریم و برویم! با دستش اشکهای صورتم را پاک کرد و خیلی جدی گفت: خوب یک چیزی بردار که بتوانی همراه خودت ببری! چیزهایی را دوست داشته باش که با مُردن نه تنها تمام نشود که دوست داشتنی تر هم بشوند عزیز دلم! خانم خوبم! بعد از داخل جیبش گوشی اش را بیرون آورد با اسپریه ضد عفونی که همراهش بود صفحه اش را تمییز کرد کلیپی را باز کرد و گوشی را داد دستم گفت: نگاه کن! کلیپ، فیلمی از حاج قاسم بود... هنوز داغ غمش روی دلم سنگینی می کرد...بیشتر از دو ماه بود که از شهادتش می گذرد اما هنوز همه مان مبهوت رفتنش هستیم! اولین جملاتش حرفی برای دل من بود برای موقعیتی که من در آن قرار داشتم! واین تنها از خاصیت شهداست که حرفهایشان نه تنها برای زمان خودشان که تا همیشه کاربرد دارد... [ حاج قاسم با تمام اطمینانش گفت: من با تجربه میگویم این را،میزان فرصتی که در بحرانها وجود دارد در فرصتها نیست؛ اما شرطش این است که نترسید، نترسیم و نترسانید... ] حرفهایش خیلی آرامم کرد خیلی... اما هنوز به خاطر ضعف خودم کمی مردد بودم فردا بروم یا نه! امیر رضا خیلی خسته بود و نخواستم بیشتر از این اذیتش کنم بلند شدم و شامش را حاضر کردم، غذایش را که خورد از شدت خستگی روی مبل خوابش برد... من هم با همین دغدغه ها بالاخره خواب رفتم خواب دیدم تنها جلوی غسالخانه ایستاده ام و ترسی عجیب تمام بدن مرا به رعشه انداخته بود داشتم قالب تهی می کردم که از بلندگوهای بهشت زهرا صدای حاج قاسم بلند شد.... من با تجربه می گوییم... نترسید و نترسیم و نترسانیم.... هم زمان با تمام شدن صحبت حاج قاسم با صدای اذان صبح از خواب بلند شدم... چشمهایم به سختی باز می شدند وضو گرفتم نماز صبح را که خواندم حالا مطمئن ترم و گوشیم را برداشتم به مرضیه پیام دادم: من هم امروز می آیم منتظرت هستم... تیک ارسال پیام که می رود کمی دلهره سراغم می آید سعی می کنم خودم را مشغول کنم... دو ساعتی طول میکشد تا مرضیه بیاید دست بکار می شوم و نهار ظهر را آماده می کنم که اگر دیرتر آمدم امیر رضا و بچه ها بدون غذا نمانند. کارهایم که تمام می شود از امیر رضا می خواهم دوباره همان کلیپ را برایم بگذارد... صحبت های حاج قاسم هر بار انرژی تازه ای به انسان می دهد... صدای زنگ گوشیم که بلند می شود از امیر رضا خداحافظی می کنم از چهار چوب در هنوز خارج نشده ام که صدای امیر رضا بلند می شود: هر چه برای خودت بر میداری ما را هم بی نصیب نگذار نفس! لبخندی می زنم و بیرون می آیم... چقدر هوا خوب است..‌. نفس عمیقی می کشم، نزدیک بهار است اما دلها انگار پژمرده! مرضیه از داخل ماشین برایم دست تکان می دهد... سوار ماشین می شوم، از ماجرای دیروز چیزی به رویم نمی آورد! گفتم: بابت دیروز شرمنده ام! آمدم کاری از روی دوشتان بردارم که خودم شدم سربار! لبخندی زد و گفت: این چه حرفی هست که می گویی! برای همه ممکن است پیش بیاید! خوشحالم امروز آمدی می دانی خیلی ها که این صحنه ها را می بینند، جامی زنند و دیگر نمی آیند آن وقت کار برای ما در این شرایط دست تنها سخت می شود! بی مقدمه گفتم: مرضیه تو در این دنیا آرزویی نداری! چشمانش را ریز کرد و با نگاهی متعجب به من گفت: چرااااا! اوه تازه خیلی زیاد... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر وقف فرهنگی و اشتراک گذاری با لینک کانال بلا مانع است. ادامه ی داستان در کانال به دنبال ستاره ها👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#چهارشنبه_های... #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم لیلا د‌وباره از اون لبخندهای خبیثانه زد و گفت: اون دیگه با من! اینقدر سوال دارم از این جماعت بپرسم که مجبور بشه تا صبح وایسه جواب بده! کلاس تموم شد دل تو دلم نبود ... از طرفی یک هفته ایی بود امید را ندیده بودم، از این طرفم نمی دونستم چه واکنشی نشون میده؟ لیلا سریع دستم رو کشید و گفت: بدو تا دیر نشده... مثل دوتا جن سر راه سعید قرار گرفتیم بیچاره سکته کرد! لیلا شروع کرد به حرف زدن من حواسم به امید بود که داشت از کلاس می اومد بیرون... نگاهش که به من افتاد طوری وانمود کردم که انگار اصلا ندیدمش چقدر سخت بود هنوز باورم نمی شد ... یک لحظه متوجه حرفهای لیلا شدم! ببخشید آقاسعید من یک سری سوال دارم در رابطه با رشته ی تخصصیتون! سعید که انگارجاخورده باشه! گفت: صالحی هستم بفرمایید! کاری از دستم بر بیاد در خدمتم... امید بهمون نزدیک شده بود دلم نمی خواست بفهمه چی میگیم جلو اومد و گفت: نازنین جان مشکلی پیش اومده؟ بعد یه نگاهی به لیلا کرد... دلم می خواست با دو تا دستم خفش کنم! صدام رو بلند کردم و گفتم.... گفتم: به شما مربوط نیست! نگذاشت ادامه بدم و صداش رو بلند تر کرد و گفت: آخه چرا نازنین؟؟؟ پریدم وسط حرفش گفتم: ببین همه چی رو لیلا برام تعریف کرده! چراش را هم خودت بهتر می دونی... حالا هم لطفا برید مزاحم نشید! انگار آب یخ ریخته باشند روی سرش! رفت همینطوری که داشت می رفت بلند بلند می گفت: لیلا یک دروغگو! تو خیلی زود باوری... عصبی شدم داد زدم پیام ها تو خوندم! خیلی عاشقانه و زیبا بود! وقتی دید ماجرا کاملا بر علیه اش هست سریع دور شد... بیچاره سعید که متحیر و ‌متعجب ایستاده بود با صداش یکدفعه صورتم رو بر گردوندم سمتش... گفت: ببخشید خانم ها سوالهاتون را بپرسید چون من خیلی کار دارم... من و لیلا که برای روز اول، به هدفمون رسیده بودیم عذرخواهی کردیم! لیلا گفت: حقیقتا ما چند تا کتاب می خواستیم معرفی کنید برای یه تحقیق کلاسی، که حالا شما عجله دارید باشه برای یه بار دیگه مزاحمتون میشیم... سعید هم به سرعت از ما دور شد.... لیلا زد به شونم گفت: خوب حالشو گرفتیم! نگاهی به لیلا انداختم چشم هام قرمز شده بود... لیلا که حالم رو دید گفت: نازنین قرارمون این نبود! گریه نداریم! اشکهام رو از روی صورتم پاک کردم ... سرم را به نشونه تایید تکان دادم و با هم رفتیم سمت کافی شاپ... بوی قهوه ی تلخ فضای کافه رو پر کرده بود... حالم بهم ریخته بود! سکوت سنگینی بر تمام فضای کافی شاپ حاکم بود! که صدای پیامک گوشی لیلا نگاهم را متمرکز چشمهاش کرد... گفتم: میشه گوشیت را بدی به من! متعجب نگاهم کرد و گفت: چی؟ سریع فضا رو عوض کرد و گفت: اینها را ولش کن نازی! دیدی چه جوری سعید رو گیر آوردیم بعد هم زد زیر خنده... شاید راست می گفت: باید بی خیال می شدم! گیرم که صدای پیامک امید بود چه اهمیتی داره وقتی لیلا هم اهمیتی بهش نمیده! نمی‌دونم لیلا چی با خودش فکر کرد که چند لحظه ای بیشتر نگذشت از داخل کیفش گوشی را آورد بیرون بدون اینکه نگاه کنه داد دستم... گفت نازنین: به من اعتماد نداری! نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر هر گونه ‌کپی برداری شرعا و قانونا جایز نیست. ادامه‌ی داستان در کانال به دنبال ستاره ها👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#رمان_داستانی_رابطه #قسمت_پنجم هر چند که برای هر چیزی راه حلی هست... داشتم فکر میکردم که چکار میشه کرد برای این وضعیت که خانم امیری در اتاق رو زد و اومد داخل گفت: ببخشید خانم دکتر خانمی اومدن نوبت هم از قبل نداشتن خیلی اصرار دارن شما رو ببینن، من گفتم نمیشه ولی همینجوری ایستادن چکار کنم؟! نگاهی به پرونده های باز روی میزم کردم نگاهی به ساعت با اینکه معمولا اصلا چنین روالی نداشتم اما گفتم بگید فرم رو پر کنن اگر وقت شد بیان داخل اگر هم نه یه نوبت براشون رزرو کنید... خانم امیری رفت بیرون و در رو بست. چند دقیقه ای بیشتر نگذشته بود که سر و صدای داخل سالن توجهم رو جلب کرد بلند شدم و در باز کردم خانم جوانی که به پهنای صورت اشک می ریخت داشت داد و بیداد میکرد که من همین الان باید با خانم دکتر صحبت کنم... گفتم: خانم عزیز فرم رو پر کنید بعد بفرمایید داخل! اومد جلوی و با همون حالت مضطرب گفت: خانم دکتر خواهش میکنم اجازه بدید من براتون توضیح بدم بعد هر چی خواستید من می نویسم.... خانم امیری اومد جلوش ایستاد که بگه نمیشه که با اشاره ی دستم اجازه دادم بیاد داخل... نشست روی صندلی مثل ابر بهار اشک می ریخت... چند لحظه ای صبر کردم و گفتم: چی شما را اینقدر اذیت کرده... با هق، هق گفت: خانم دکتر دخترم... دخترم... داره از دستم میره... تازه فهمیدم با یه پسر رابطه دارن البته به شکل چت نه چیز بیشتر! خانم دکتر اسمش پسره یه مرده سی و سه ساله است و دختر بیچاره ی من فقط پانزده سالشه! بعد دوباره هق هق گریه و با بغض ادامه داد: نمیدونم مردیکه ی ... چی بهش گفته که دخترم جلوم و ایستاده میگه اگه نذارید من باهاش ازدواج کنم خودم رو میکشم! این چند روز چند جا مشاوره رفتم اما متاسفانه بعضی مشاوره ها به جای اینکه راه درست رو نشون بدن درست هولت میدن توی چاه! البته جسارت به شما نشه ولی فکر کنید به من میگن بذار با هم رابطه داشته باشن! دوره زمونه عوض شده سنتی فکر نکنید! خانم دکتر من خودم یه آدم تحصیل کرده ام شوهرم تحصیل کرده است میدونیم دوره زمونه عوض شده ولی والله عقلم چیز خوبیه! یعنی ما دو دستی بچه مون رو بندازیم تو دهن شیر که زمونه عوض شده! حالا اون نمیفهمه! ما چی! ما که پدر و مادرشیم! دارم دیونه میشم خانم دکتر... گفتم: خوب کمی آروم باشید اصلا نگران نباشید انشاالله با صبر و راهکارهایی که میگم مشکلتون حل میشه... چند تا سوال که باید جوابش رو بدونم تا بهتر بشه این گره رو باز کرد اول اینکه شروع این رابطه از کجا و از چه زمانی بوده؟ لبش رو گزید و سرش رو با حرص تکون داد و گفت: بهش قول داده بودیم شاگرد اول بشه براش گوشی موبایل بخریم بعد دستش رو زد روی دستش و گفت: کاش هیچ وقت شاگرد اول نمی شد... کاش دستم می شکست گوشی براش نمی خریدم که امروز اینطور گرفتار نشه..‌. میدونم شروع رابطشون از فضای مجازی بوده ولی اینکه دقیقا از کی نمیدونم؟ هر چند که سارا چند ماهی هست رفتارهاش عوض شده بود.... نگاهش کردم و گفتم: اینکه گوشی براش خریدید خودتون رو سرزنش نکنید ولی برای اینکه طرز استفاده صحیح و خطراتش رو بهش نگفتید قابل تامل! که در هر صورت الان باید کمکش کرد که دچار تجربه ی تلخی نشه و مهم ترین قسمت این کار هم با شخص شماست که مادرش هستید... مستأصل گفت: بخدا بهش گفتم به هر زبونی که فکر کنید گفتم این کار عاقبت نداره آخرش از همین حالا معلومه! گفتم: نه! این که من میگم به شما بستگی داره منظورم این نبود که بهش بگید آخرش چی میشه! چون مطمئن باشید دخترتون به اندازه ی شما هم شنیده که آخر این روابط چی میشه منتها چون ندیده و باور نداره فکر میکنه رابطه ی خودشون فرق میکنه! اولین کار اینه که نسبت به شخص شما اعتماد پیدا کنه و برای این قضیه شما باید کمی صبوری و تحمل داشته باشید! با شرایط فعلی هم، راه حل اینه که به دخترتون با اطمینان بگید این فرد رو به عنوان خواستگار می پذیرید که بیاد خواستگاری... با دست محکم زد به صورتش و گفت: خاک بر سرم مرد سی و سه ساله بیاد خواستگاری بچم! گفتم: خانم محترم شما اجازه بدین من آخرش رو بگم! لبش رو گزید و گفت: ببخشید بفرمایید ادامه دادم: طی مشاوره هایی که شخصا داشتم اگر شما درست عمل کنید و احساساتی نشید معمولا اینجوری دخترتون بهتون اعتماد میکنه. منتها وقتی به چنین افرادی گفته میشه بیاید خواستگاری چون اکثرا نیتشون از قبل مشخصه امکان نداره زیر بار برن و نهایتا به یه بهانه ای وقت می خرن... نگاهم کرد و گفت: شانس من بیچاره باشه قبول میکنه بیاد خواستگاری اون موقع چی... تازه اگه اینجوری بشه به باباش چی بگم... نمیخوام بی حرمتی بشه... من نگرانم! نگران... ادامه دارد‌... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر هر گونه کپی برداری شرعا و قانونا جایز نیست. ادامه ی داستان در کانال به دنبال ستاره ها 👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#رمان_داستانی_مزد_خون #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم یه نفر دیگه از کنارمون گفت: نمیذارن یه لقمه نون هم راحت از گلومون پایین بره!!! به مردم میگن قناعت کنید اونوقت با همین حرفها جیبهاشون رو پر میکنن و بعد اینجاها خرجش می کنن!!! صداش رو هم بلند تر کرد و ادامه داد: واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند... دیگه سرم داشت سوت می کشید!!! و تقریبا خوشحالی موافقت بابا رو یادم رفت... حرف از غرور جوانی گذشته بود و دیگه رگ غیرتم زده بود بیرون!!!! صدام رو کلفت کردم و عصبی گفتم: حرف دهنت رو بفهم !!!!! و این حرف من شروع یه دعوای مفصل شد!!! حالا دو نفر نبودند، چندین نفر شده بوده اند! داد میزدند: هر چی می کشیم از دست شماست! نون مردم رو می خورید، اشک مردم رو در میارید! یه وضعیتی شده بود !!! کار به کتک کاری رسید... تا یک و دو کردم چند نفری ریختن سرم ... مهدی که با عبا و قبا هم بود اومد جدامون کنه و همون وسط با جثه ی لاغرش دست و پا میزد که دو تا مشت محکم وسط صورتش خورد و خون از بینیش راه افتاد... خلاصه بعد از نیم ساعت فحش خوردن و کتک کاری با اومدن پلیس و مدیر رستوران ماجرا تموم شد! اما چه تموم شدنی... بی جون و بی رقم بدون خوردن غذا و با کلی کتک از رستوران اومدیم بیرون... نشستیم توی ماشین... عصبی و داغون بودم... اما از کارم ناراحت نبودم! ولی خدایش تنها چیزی که توی اون موقعیت فکر نمیکردم این بود که تا نشستم روی صندلی تازه شروع یه دعوای مجدد با مهدی باشه! به شدت از کارم دلخور بود... گفت: مرتضی دیدی چه بساطی درست کردی! گفتم: حاجی بساط رو من درست کردم یا اون آدم های.... بعد هم نکنه توقع داشتی هر چی دلشون خواست به ما بگن و توهین کنن، ما هم ساکت چیزی نگیم! تازه به نظرم اگر اون عبا و عمامه رو اینجا نپوشیده بودید اصلا چنین پروژه ای درست نمی شد! همینجور که با دستمال کاغذی جلوی خون ریزی بینیش رو می گرفت گفت: برادرم اول اینکه صبر هم چیز خوبیه! اون هم وقتی قراره طلبه بشی! پوشیدن عمامه و عبا هم قاعده داره! اینجا آوردمت که بدونی پوشیدن این لباس راحته اما رفتار درست انجام دادن باهاش خیلی سخته! همونطور که خیلی جاها عزت و احترام و اعتماد برات میاره، از اون طرف هم حرف شنیدن داره! فحش خوردن داره! اگه صبر نداری بی خیال حوزه شو... عصبی گفتم: مگه ما چکارشون کردیم؟! ما رفتیم یه غذا بخوریم، کاری با کسی نداشتیم! با خونسردی گفت: ما که هیچی... ولی این یه چیز طبیعیه که یه عده طلبکار باشن حق هم دارن، تقصیر بعضی امثال ماهاست که اینها این همه شاکین! با حرص گفتم: بیا یه چیزیم بدهکار شدیم!!! نگاه خاصی بهم کرد و خیلی جدی گفت: بله آقا مرتضی بدهکاریم! خیلی زیاد هم بدهکاریم!!!! با این حرف مهدی یه لحظه شک کردم نکنه همه ی اینا یه فیلم بازی باشه و نقشه ی دقیق کشیده شده تا خودم منصرف بشم و دیگه به اسم بابام تموم نشه! ادامه دارد... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر ادامه‌ی داستان در کانال به دنبال ستاره ها 👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#رمان_داستانی_پازل #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم لبم رو گزیدم و با تعجب گفتم: عاکفه تو واقعا داری توی قرن بیست و یک زندگی می کنی!!! آخه این چه حرفیه!!!! دوباره نذاشت حرفم رو ادامه بدم... بهم اخم کرد و با تشر گفت : ظاهرا شما توی قرن بیست و یک زندگی نمی کنی!!! ببخشیدا ولی آخه این اُمل بازی ها چیه در میاری! این همه آقا و خانم توی ادارات مختلف دارن با هم کار میکنن بدون اینکه مشکلی پیش بیاد! من واقعا نمی فهمم این همه اصرار بی خود چیه!!! با حرص دستش رو گرفتم گفتم: الهه ی صبرررر! بذار حرفم تموم بشه...! ببین عاکفه جان من شخصا دوست دارم توی یه محیط آروم و بدون آقا کار کنم نیاز نیست این همه آسمون، ریسمون بهم ببافی! این یه ویژگی شخصیه! با حالتی شبیه کنایه زدن اما دوستانه گفت: اوه اوه از کی تا حالا خانم مهندس دنبال محیطی آروم هستن! هنوز یادم نرفته اردوهای جهادی توی چه محیط آرومی کار میکردی؟! نگاه مستاصلی بهش کردم و گفتم: اون موقع شرایط فرق می‌کرد غیر از اینه! مستاصل تر از من نگاهم کرد و گفت: خوب الان شما به من بگو در حال حاضر چکار کنیم ؟! میخوای اینجا بری سر کار یا نه! خیلی جدی نگاهش کردم و گفتم : با این وضع نه! دستش رو زد روی دستش و عصبانی گفت: عه عه! از دست تو من چکار کنم؟! این همه خودم رو به آب و اتیش زدم برات یه کار خوب پیدا کنم! اینه جوابم! خیلی آروم طوری که بیشتر عصبانی نشه گفتم: خوب رفیق عزیزم من که شرایطم رو بهت گفته بودم خودت توجه نکردی! حالا هم اتفاقی نیفتاده به جای اونجا ، بیا بریم یه شیر انبه میزنیم به بدن کلی انرژی خوب میگیریم! چشمهاش رو درشت کرد و عصبانی تر از قبل گفت: رضوان جان شیر انبه نخورده، انرژی خوبت همینجوری من رو متلاشی کرد! آخه دختر، من به این مجموعه قول دادم امروز یه نیروی خیلی خوب باهاشون قرارداد می بنده! اگر نریم خیلی زشته! من باهاشون رفت و آمد دارم متوجهی رضوان! حداقل امروز رو باید بریم تا بعد ببینم چکار کنم... گفتم: خیلی خوب حالا حرص نخور باشه با هم میریم! بعد هم نمیخواد تو فکرت رو درگیر کنی! من خودم یه جوری قضیه رو از طرف خودم منتفی می کنم که مشکلی هم برای تو پیش نیاد... اینجوری که گفتم کمی عصبانیتش فروکش کرد... من هم سعی کردم از اینکه چند وقت پیگیر بوده و کلی برام وقت گذاشته یه جوری از دلش در بیارم اما... اما من نمیدونستم وقتی اولین قدم رو داخل این مجموعه ی کاری بذارم چه اتفاقاتی قراره بیفته ! ادامه دارد.... نویسنده: #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_پنجم چون شش، هفت ساعت توی راه بودیم برای بچه ها سرگرمی های از قبل آماده کرده بودم که داخل ماشین مشغول باشن و بهانه نگیرند شور و شوق سفر اون هم سفر کربلا برای بچه ها هم که نگفتنی بود و حسابی خوشحال بودن..‌. بین راه خیلی از استانهایی منتهی به خوزستان برای زائرها موکب داشتن و در طول مسیر خیلی حس و حال معنوی خاصی به جاده داده بودند همه چی عالی بود عالی عالی... تا اینکه رسیدیم نقطه مرزی چزابه... تقریبا غروب شده بود و هوا داشت رو به تاریکی می رفت‌.... از یه فاصله ی باید ماشین ها رو در پارکینگ پارک میکردیم و تا مرز با تاکسی یا خط واحدهایی که بود و بعضی ها هم پیاده راهی میشدن... و تمام این مسیر پر از موکب بود برای خدمت به زائرها... چیزی که دفعه ی قبل من خیلی خیلی کم دیدم چون قبلا گفتم بار اول به دلیل اتفاقاتی که افتاد ما یه روز بعد از اربعین راهی شده بودیم... وسایلمون رو برداشتیم و ما هم راهی شدیم خیلی حال و هوای خاصی بود... بین راه توی یکی از همین موکب ها نماز مغرب و عشا و روخوندیم بچه ها هم خیلی ذوق زده بودن و خیلی اصرار کردن که شب اینجا بمونیم، همسرم هم گفتن بهتره امشب اینجا استراحت کنیم فردا اول وقت از مرز رد شیم، اتفاقا خوب یادمه مسئول موکب هم بهمون گفت: ساعت ده شب به بعد مرز رو می بندن و فردا اول وقت باز می کنن بعد هم خیلی بهمون اصرار کرد شب اینجا بمونید فردا اول وقت حرکت کنید که خسته نباشید... ولی من دلم می خواست زودتر برسم..‌.. فکر اینکه شب بمونم و طاقت بیارم که صبح راه بیفتیم برام کابوس بود! به همسرم گفتم: نه بیا همین امشب بریم حداقل صبح اول وقت حرم امام علی هستیم اینجوری که خیلی بهتره! بنده خدا قبول کرد و ساعت حدودا نه شب بود که ما از مرز خودمون رد شدیم... مسیر بین دو تا مرز فاصله ای بود که اتوبوس داشت منتها چون آخر شب بود اتوبوسی هم نبود البته این فاصله برای بزرگترها یه ربعی بیشتر نیست ولی چون پیاده می بایست بریم و بچه ها هم از قبل راه رفته بودن باعث شد بچه ها خیلی خسته بشن، خلاصه ما آخرین نفری بودیم وارد مرز عراق شدیم و پشت سر ما مرز رو تا صبح بستن. از شدت سرعت حرکت که مبادا بین المرزین بمونیم خیلی تند تند اومدیم تا برسیم، در بدو ورود از تشنگی داشتیم هلاک میشدیم قشنگ تصویر اون پسر نوجوان عراقی که با آب‌ معدنی اومد استقبالمون رو هیچ وقت فراموش نمی کنم... بعد از اینکه آب خوردیم چیزی که جلب توجه میکرد خلوتی طرف مرز عراقی بود که البته طبیعی بود هر کسی که اومده بود، رفته بود و ما وتنها ده پانزده نفر زائر بودیم و منتظر یه ماشین عراقی که تا نجف برسونتمون! یک ساعتی معطل شدیم بچه ها خسته و کلافه شده بودن، بالاخره یکی از اون ماشین های ون که در خاطرات سفر اول براتون توضیح دادم با چه کیفیت و سیستمی هستند رسید، حالا ده_ پانزده تا آدم و تنها یه ماشین ون! تا جایی یادمه بقیه همه آقا بودن و تنها ما خانواده بودیم نهایت امر قرار شد دو تا صندلی بهمون بدن که بچه ها روی پاهامون باشن که کسی دیگه شب توی مرز حیرون نمونه... مسیر چزابه تا نجف به نسبت تمام مسیرها یکی دو ساعت طولانی تر هست، این طولانی بودن یه طرف، از یه طرف دیگه هوا که همینطوری خیلی گرم بود و طبیعتا داخل ماشین ون با اون جمعیت گرمی هوا چند برابر بود ، بچه ها هم که روی پای ما بودن عملا در هم آمیخته بودیم و همین باعث گرم‌شدن مضاعف شده بود، شیشه ی طرف ما هم بسته بود فقط فکر کنین چه وضعیتی! حالا به صندلی کناری که شیشه اش باز میشد می گفتیم شیشه رو باز کنید، یه کم باز می کرد خوب بنده خدا باد مستقیم می خورد به صورتش دوباره می بست، دوباره بچه ها که با همین وضعیت خواب هم رفته بودن خیس عرق میشدن، دوباره ما می گفتیم باز می کرد و چند بار این اتفاق افتاد یعنی گرما بیش از حد میشد ما خواهش میکردیم پنجره رو باز کنن که کمی هوا جا به جا بشه و دوباره تا اینکه .‌‌‌.. ادامه دارد .... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#سم_مهلک #قسمت_پنجم #بر_اساس_واقعیت گفتم: یاعلی... که فریده چپ چپ‌نگاهم کرد ولی هیچی نگفت! تازه دستم اومد عمق فاجعه بالاتر از چیزی که می کردم! اما چند دقیقه ای بیشتر نگذشته بود که وقتی صدای زنگ گوشی فریده بلند شد فهمیدم این حالت فریده تازه فاجعه نبود که! فاجعه در راه است! بماند که زنگ تماسش خیلی ناجور بود اما ناجورتر از اون، این بود کسی که پشت خط داشت زنگ‌ میزد پسری به اسم داریوش بود( که به نظر من واقعا هم معلوم نبود اسمش داریوش باشه یا نه) فریده با حالت خاصی یه نگاهی به مهسا کرد و گفت: این لعنتی هم بی خیال ما نمیشه مهسی! چکارش کنم؟ بعد با ریتم خاصی گفت به قول اخوان ثالث: گفته بودم بعد از این باید فراموشش کنم دیدمش وز یاد بردم گفته های خویش را! مهسا یه نگاه با بغض به فریده کرد با حالت بین خشم و کینه گفت: غلط کردی تو با ....(حرف زشتی بود دیگه من ننوشتم(: بعد خیلی جدی تر ادامه داد: فریده دیگه اسم این آشغال رو جلوی من نیار! من هم که محو و محصور نوع حرف زدن با الفاظ زیبای(منظورم بسیار افتضاحه) این دو نفر شده بودم در سکوت تمام منتظر موندم ببینم که بالاخره با خودشون چند چندن؟ مهسا بعد از این جمله بی توجه به فریده برگشت سمت من و با حالت درد دل گفت: بخاطر همین عوضی من تا دم مرگ رفتم و برگشتم و ده روز توی بیمارستان خوابیدم! من تنها کاری که برای مهسا توی این موقعیت تونستم کنم این بود که دستهاش رو محکم فشار دادم و گفتم: ولش کن گذشته ها گذشته... فریده با کنایه رو به من گفت: ولی مهسی جون میدونه، غلطای گذشته تا اخر عمر با آدم می مونه حالا که عمرمون به دنیا بود معلوم نیست تا کی باید یدکشون بکشیم! هر چند بی خیال دنیا و کل جماعتش! با نوع رفتار و حرفهای فریده هیچ جوره نمی تونستم براشون جا بندازم که تا آدم نفس می کشه فرصت برگشت که داره هیچ! تازه می تونه تمام بدی های گذشته اش رو هم جبران کنه تا جایی که تبدیل به خوبی بشن! نه نمی تونستم ! نه اینکه نشه نه! حداقل اینجا به این شکل گفتن، جاش نبود! و ترجیح دادم کمی صمیمی تر بشیم بعد اصل این دنیا را براش جا بندازم، بدون اینکه بدونم این صمیمیت اصل دنیای خودم رو هم کم کم میبره زیر سوال! تنها کاری که کردم لبخندی زدم و گفتم: از این باقی مونده حیاتتون همین که با من آشنا شدید خودش یه اتفاق بکرِ، که برای هر کسی نمی افته خانما! بعد هم مثلا با لحن خودشون ادامه دادم: من که نمیشناسم این بنده خدا رو، ولی داریوش کیلویی چنده؟! کورش کبیر هم اگه باشه نباید بذاری کسی حال دلتون رو خراب کنه! مهسا لبخند رضایت بخشی زد و گفت: دمت گرم هدی... اصلا حالا که دارم خوب فکر میکنم ، من دلم میخواد از این به بعد هما صدات کنم اشکالی نداره؟ فریده با تمسخر خنده ای کرد و رو به مهسا گفت: چیه نکنه فک کردی این (منظورش از این، دقیقا من بودم!)، همای سعادتته! آخ که چقدر تو ساده ای مهسی! مهسا یکدفعه با حالت عصبی(که حقیقتا من از حالتش ترسیدم) برگشت سمت فریده و گفت: منِ احمقِ خاک برسر اگر ساده نبودم که گیر اون عوضی نمی افتادم! بعد هم اشکهاش ریخت... فریده که دید هوا خیلی پسه دیگه چیزی نگفت! من برای اینکه حال مهسا رو عوض کنم توی چند لحظه تمام محتویات ذهنم رو گشتم تا جمله ای پیدا کنم که با لحن مهسا و فریده جور در بیاد و بالاخره جستجو توی حافظه ی بلند مدت مغزم جواب داد و یاد یه جمله افتادم و گفتم: بی خیال رفقا، خون نجس خودتون رو کثیف نکنین که با گفتن این حرفم ....‌‌ ادامه دارد.... نويسنده:#سیده_زهرا_بهادر با ستاره ها راه گم نمیشود👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#ژنرالهای_جنگ_اقتصادی #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم محمد یه سفره ای انداخته بود که نگو و نپرس ! حقیقتا من تا حالا چنین صبحانه ای براش به این شکل آماده نکرده بودم همینطور که شوکه و ذوق زده بودم، متوجه حضورم شد دستش رو گرفت سمتم و با اشاره و یه حالت خاصی تعظیم کرد و گفت سلام صبح بخیر! البته درستش اینه بگم ظهر بخیر! خانم کارفرمااااا! لبخند عمیقی زدم و توی دلم از این کلمه اش کلی روحم به شعف اومد، خانم کارفرماااا حقیقتا شنیدنش جذاب بود! منم کم نیاوردم و گفتم: چشم رییس ! الساعه حاضر میشم ... در حالی که می رفتم دست و روم رو بشورم صداش از تو آشپزخونه بلند شد و گفت : رئیس نفرماییید خانم! ما مجید آقا! شوفر و شاگرد شما! نشستم کنارش و با هم شروع کردیم صبحانه خوردن شاید به نظر خیلی هاتون این یه اتفاق عادی بود اما برای من که سه و ماه نیم از ازدواجم گذشته بود و از این صحنه ها ندیده بود نه تنها عادی نبود که فوق العاده بود! چقدر این صبحانه چسبید واقعا توی قالب کلمات نمیاد که بگم! حسابی مشغول خوردن بودیم که که گوشی محمد زنگ خورد ولی رد داد و مشغولش کرد بعد هم گفت: مجید آقا بنده خدا از صبح منتظرم بوده... بعد هم ادامه داد: بهش پیامک دادم که دستمون جلو افتاده، نگران نباش دیرتر میام! بعد نگاهی به من کرد و گفت: البته این بخاطر اینکه دیشب کمکم دادی و دستم جلو افتاد، منم تصمیم گرفتم دو_ سه ساعت دیر تر برم سر کار، چون کارم عقب نبود و ضمن اینکه مزد کارفرما رو هم باید تا خورشید غروب نمیکرد میدادیم! دیگه همین قدر بضاعت و توانم بود نرگسی خانم! محمد خوب جواب کار من رو داد و این اولین شارژ باطری عاطفی من بود، شارژی که باعث شد انرژی بگیرم و با تمام قوا این مسیر رو ادامه بدم و خودم رو بدبخت کنم! وقتی محمد میخواست بره ازش خواستم یه مقدار از وسایل رو بذاره داخل خونه که وقتی بیکارم مشغول باشم، محمد هم قبول کرد.... بعد از اینکه رفت به سرعت رفتم سراغ کار محمد دلم میخواست بیشتر و بیشتر کمک بدم تا دستش جلو بیفته! اینقدر مشغول شدم که یادم رفت نهار درست کنم و در حالی که چشم هام رو از شدت خستگی بهم فشار میدادم، یکدفعه دیدم کلید توی در چرخید و در باز شد متعجب که یعنی کی می تونه باشه ؟! دیدم عههههه آقا محمد! نگاهی به ساعت انداختم دیدم ای وای اینقدر درگیر کار بودم که اصلا نفهمیدم زمان چطوری گذشت و غروب شد! توی همون نگاه اول محمد هم فهمید ماجرا چیه! هم خوشحال شد که چقدر کارش رو انداختم جلو! هم ناراحت شد و اومد دستم رو گرفت و گفت: دیگه قرار نشد از اینکارها بکنی مگه نگفتی با هم! نگاه چشمهات کن شده کاسه ی خون! بیا بریم داخل... بعد هم ادامه داد: حالا خانم خانما چی درست کردی بخورم که دارم از گرسنگی جان به جان آفرین تسلیم می کنم؟! دستم رو بهم گره زدم و با حالتی بین شرمندگی و لوس کردن گفتم: من از صبح درگیر کارهای آقامون بودم! نرسیدم دیگه! چشم هاش رو ریز کرد و گفت: عجب!!!! بعد هم لبخندی زد و به حالت شوخی گفت: چکار کنیم رییس شمایی دیگه! وچون خوب کار کردی باشه اشکالی نداره! شام هم مهمون من و با تمام خستگیش رفت توی آشپزخونه! محمد می خواست هر جوری هست کمک های من رو جبران کنه ولی نمی دونست که.... ادامه دارد..... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر با این ستاره ها راه گم نمیشود 👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#ماند_در_غبار #قسمت_پنجم سعید که انگار تنش می خارید با این جمله ی حسین سری تکون داد و گفت: بیا بگیر تحویل برادران بسیجی! به جای اینکه ببینه چه شخصیتی این حرفهای ناب و طلا رو زده ، میگه خواهرامون طلا انتخاب کردن بعععله دیگه به شماااااا که میرسه خواهرن، نوبت من میشه چشمام رو درویش کنم!!! بعد هم یه متلک آبدار نثار حسین کرد که واقعا جا نداره اینجا مطرحش کنم ولی نزدیک بود دوباره پروژه درست بشه که به فضل خدا ساعت کلاس درس استاد مهابادی بود و علی با حسین با حالت چشم غره ای که به سمت سعید داشتن رفتن سر کلاس، با این همه دل حسین طاقت نیاورد و با دستش سعید رو نشونه گرفت، بهش گفت :میذاریم رو حساب جدیدالورود بودنت .... سعید هم کم نیاورد و با یه نیش خند هر دوشون روهدف گرفت گفت: میدونستی غیر از "جدیدالورود"، یه نوع دیگه دانشجو هم داریم که هرگز فارغ التحصیل نمیشه! بعددر حالی که به بچه ها اشاره میکرد ادامه داد ، به اونا میگن "بعید الخروج" علی که خیلی بهش برخورد یکدفعه مثل یه یوز درنده یورش برد سمت سعید... جای فکر کردن نبود چون همه میدونستن علی بخاطر مسائلی سنوات خورده، با این حرف سعید منتظر حرکت خشنی ازش بودم بخاطر همین لحظه ای تامل نکردم و پریدم وسطشون با کلی کش و قوس بدنی، به زور با حسین از در اتاق بیرونشون کردم. حالا من مونده بودم و آقا سعید! سعید که میدونست من اهل کل کل و بحث نیستم با حالتی که انگار فاتح میدانها ی جنگ شده اومد که بره، گفتم کجا با این عجله بودی حالا!!!! بیا بشین کارت دارم ... با حالت تردید نشست و گفت: جووووووونم صالح چکار داری ، همون اول بگم تو جون بخواه کیه که بده! بعد هم بلند بلند زد زیر خنده... انگار که دلش خنک شده باشه از حمله ای که به سمت بچه ها کرد و اونها فرصت جبران نداشتن ولی چون خوب میدونست این حرکتش بی جواب نمی مونه با همون حالت کشیدن کلمات ادامه داد و گفت: من رسماااا معذرت میخوام آقا صالح ولی حقشون بود! الان هم کلاس اخلاق رو با دل و جون گوش میدم ولی خودت بهتر میدونی که فرو نرود میخ اهنی در سنگ! پس خیلی تلاش نکن پسر خوب، بلکم سلول‌های بدنت کمتر تجزیه بره... لبخندی زدم و گفتم: خداییش حرف خوبی نزدی سعید همتون خوب میدونین که شماها بچه های چشم پاکی هستین چرا خودتون به خودتون برچسب میزنین ! بعد هم جواب این حرفهایی که زدی رو، خود علی و حسین از پست بر میان، اونو دیگه خودتون میدونین چطوری حلش کنین و نیازی به کلاس اخلاق من نیست که بخوام برات بذارم. ابروهای پر پشتش رو داد بالا و دستی به صورتش کشید و کمی دماغش رو خاروند گفت: اون حرفها که برای بی حساب شدن واسه دیشب بود و تمام. اما پس قصه چیه؟! بعد هم با حالت خاصی ادامه داد : ببین صالح صاف بر و تو دل ماجرا که من حوصله مقدمه چینی ندارم... گفتم: باشه سعید جان صاف میرم وسط ماجرا... مسئله اون خانم هایی هستن که دیشب اعصابت رو خورد کردن و این همه ماجرا درست شد! میدونستی اونها چه کسایی بودن! ادامه دارد.... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر با این ستاره ها راه گم نمیشود 👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#ماند_در_غبار #قسمت_پنجم سعید که انگار تنش می خارید با این جمله ی حسین سری تکون داد و گفت: بیا بگیر تحویل برادران بسیجی! به جای اینکه ببینه چه شخصیتی این حرفهای ناب و طلا رو زده ، میگه خواهرامون طلا انتخاب کردن بعععله دیگه به شماااااا که میرسه خواهرن، نوبت من میشه چشمام رو درویش کنم!!! بعد هم یه متلک آبدار نثار حسین کرد که واقعا جا نداره اینجا مطرحش کنم ولی نزدیک بود دوباره پروژه درست بشه که به فضل خدا ساعت کلاس درس استاد مهابادی بود و علی با حسین با حالت چشم غره ای که به سمت سعید داشتن رفتن سر کلاس، با این همه دل حسین طاقت نیاورد و با دستش سعید رو نشونه گرفت، بهش گفت :میذاریم رو حساب جدیدالورود بودنت .... سعید هم کم نیاورد و با یه نیش خند هر دوشون روهدف گرفت گفت: میدونستی غیر از "جدیدالورود"، یه نوع دیگه دانشجو هم داریم که هرگز فارغ التحصیل نمیشه! بعددر حالی که به بچه ها اشاره میکرد ادامه داد ، به اونا میگن "بعید الخروج" علی که خیلی بهش برخورد یکدفعه مثل یه یوز درنده یورش برد سمت سعید... جای فکر کردن نبود چون همه میدونستن علی بخاطر مسائلی سنوات خورده، با این حرف سعید منتظر حرکت خشنی ازش بودم بخاطر همین لحظه ای تامل نکردم و پریدم وسطشون با کلی کش و قوس بدنی، به زور با حسین از در اتاق بیرونشون کردم. حالا من مونده بودم و آقا سعید! سعید که میدونست من اهل کل کل و بحث نیستم با حالتی که انگار فاتح میدانها ی جنگ شده اومد که بره، گفتم کجا با این عجله بودی حالا!!!! بیا بشین کارت دارم ... با حالت تردید نشست و گفت: جووووووونم صالح چکار داری ، همون اول بگم تو جون بخواه کیه که بده! بعد هم بلند بلند زد زیر خنده... انگار که دلش خنک شده باشه از حمله ای که به سمت بچه ها کرد و اونها فرصت جبران نداشتن ولی چون خوب میدونست این حرکتش بی جواب نمی مونه با همون حالت کشیدن کلمات ادامه داد و گفت: من رسماااا معذرت میخوام آقا صالح ولی حقشون بود! الان هم کلاس اخلاق رو با دل و جون گوش میدم ولی خودت بهتر میدونی که فرو نرود میخ اهنی در سنگ! پس خیلی تلاش نکن پسر خوب، بلکم سلول‌های بدنت کمتر تجزیه بره... لبخندی زدم و گفتم: خداییش حرف خوبی نزدی سعید همتون خوب میدونین که شماها بچه های چشم پاکی هستین چرا خودتون به خودتون برچسب میزنین ! بعد هم جواب این حرفهایی که زدی رو، خود علی و حسین از پست بر میان، اونو دیگه خودتون میدونین چطوری حلش کنین و نیازی به کلاس اخلاق من نیست که بخوام برات بذارم. ابروهای پر پشتش رو داد بالا و دستی به صورتش کشید و کمی دماغش رو خاروند گفت: اون حرفها که برای بی حساب شدن واسه دیشب بود و تمام. اما پس قصه چیه؟! بعد هم با حالت خاصی ادامه داد : ببین صالح صاف بر و تو دل ماجرا که من حوصله مقدمه چینی ندارم... گفتم: باشه سعید جان صاف میرم وسط ماجرا... مسئله اون خانم هایی هستن که دیشب اعصابت رو خورد کردن و این همه ماجرا درست شد! میدونستی اونها چه کسایی بودن! ادامه دارد.... نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر با این ستاره ها راه گم نمیشود 👇 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#رمان_داستانی_پازل #بر_اساس_واقعیت #قسمت_پنجم لبم رو گزیدم و با تعجب گفتم: عاکفه تو واقعا داری توی قرن بیست و یک زندگی می کنی!!! آخه این چه حرفیه!!!! دوباره نذاشت حرفم رو ادامه بدم... بهم اخم کرد و با تشر گفت : ظاهرا شما توی قرن بیست و یک زندگی نمی کنی!!! ببخشیدا ولی آخه این اُمل بازی ها چیه در میاری! این همه آقا و خانم توی ادارات مختلف دارن با هم کار میکنن بدون اینکه مشکلی پیش بیاد! من واقعا نمی فهمم این همه اصرار بی خود چیه!!! با حرص دستش رو گرفتم گفتم: الهه ی صبرررر! بذار حرفم تموم بشه...! ببین عاکفه جان من شخصا دوست دارم توی یه محیط آروم و بدون آقا کار کنم نیاز نیست این همه آسمون، ریسمون بهم ببافی! این یه ویژگی شخصیه! با حالتی شبیه کنایه زدن اما دوستانه گفت: اوه اوه از کی تا حالا خانم مهندس دنبال محیطی آروم هستن! هنوز یادم نرفته اردوهای جهادی توی چه محیط آرومی کار میکردی؟! نگاه مستاصلی بهش کردم و گفتم: اون موقع شرایط فرق می‌کرد غیر از اینه! مستاصل تر از من نگاهم کرد و گفت: خوب الان شما به من بگو در حال حاضر چکار کنیم ؟! میخوای اینجا بری سر کار یا نه! خیلی جدی نگاهش کردم و گفتم : با این وضع نه! دستش رو زد روی دستش و عصبانی گفت: عه عه! از دست تو من چکار کنم؟! این همه خودم رو به آب و اتیش زدم برات یه کار خوب پیدا کنم! اینه جوابم! خیلی آروم طوری که بیشتر عصبانی نشه گفتم: خوب رفیق عزیزم من که شرایطم رو بهت گفته بودم خودت توجه نکردی! حالا هم اتفاقی نیفتاده به جای اونجا ، بیا بریم یه شیر انبه میزنیم به بدن کلی انرژی خوب میگیریم! چشمهاش رو درشت کرد و عصبانی تر از قبل گفت: رضوان جان شیر انبه نخورده، انرژی خوبت همینجوری من رو متلاشی کرد! آخه دختر، من به این مجموعه قول دادم امروز یه نیروی خیلی خوب باهاشون قرارداد می بنده! اگر نریم خیلی زشته! من باهاشون رفت و آمد دارم متوجهی رضوان! حداقل امروز رو باید بریم تا بعد ببینم چکار کنم... گفتم: خیلی خوب حالا حرص نخور باشه با هم میریم! بعد هم نمیخواد تو فکرت رو درگیر کنی! من خودم یه جوری قضیه رو از طرف خودم منتفی می کنم که مشکلی هم برای تو پیش نیاد... اینجوری که گفتم کمی عصبانیتش فروکش کرد... من هم سعی کردم از اینکه چند وقت پیگیر بوده و کلی برام وقت گذاشته یه جوری از دلش در بیارم اما... اما من نمیدونستم وقتی اولین قدم رو داخل این مجموعه ی کاری بذارم چه اتفاقاتی قراره بیفته ! ادامه دارد.... نویسنده: سیده_زهرا_بهادر ادامه داستان در کانال به دنبال ستاره ها👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286