اومدیم نشستیم تو صحن رو به روی ضریح و تا نیم ساعت همینجوری سرفه میکردم حالا این سرفه برای چی بود ؟ اون وسط نفس کم آورده بودم و رسما رو به موت بودم :)😭😂😂

تو همون وضعیتم هی یه چی میگفتم بچه‌ها از خنده غش میکردن دور و بریامون همه ایرانی بودن و حتی اوناهم میخندیدن آخرش اینجوری بودن که مگه تو مریض نبودی دو دقیقه اروم بگیر تطدسنطدیتتث

همونجا گفتم چی میشه یه بار دیگه برم زیارت دلم واقعا اروم و قرار نداشت انگار قلبمو گذاشته بودم تو حرم امام حسین و داشتم برمیگشتم

دقیقا همینجا که داشتم حرفای آخرمو میزدم یکی از بچه‌های کاروانو دیدم که در به در دنبال یکی میگشت تا باهاش بره داخل حرم.

حالا چرا تنها نمیرفت ؟ موقع تفتیش سر یه چیز کوچیک بهش گیر دادن و گفتن نمیتونی بری داخل حرم ؛ این بنده خدا هم دلش شکست که یعنی چی دم آخری اینجوری میکنن و زد رو دنده نینی بودن گفت اصن نمیخوام خدافظی کنم

اینجا ساعت ۵ بود و گفته بودن ساعت ۶ برای صبحونه بیاید منم خیمه گاه نرفته بودم[روزی که بچه‌ها رفتن من مریض بودم و کل اون روزم با خواب سپری شد]

همه وسایلامو دادم به یکی از بچه‌ها و با این خانومه رفتیم سمت حرم[تقریبا سی و خورده ای سالشه و خودش و خواهراش تو این چندروز خیلی برام عزیز شدنن💗]

رفتیم بهش گفتم خاله دست منو بگیر بریم سمت ضریح و خیلی قشنگ دستمون به ضریح رسید و زیارت کردیم :)))) وقتی از جمعیت بیرون اومدیم همو بغل کردیم و فقط گریه کردیم اطنسپس

بعدش رفتیم خیمه‌گاه و یه روضه کوتاهی برام خوند و با اینکه خیلی کم موندیم اونجا ولی یه جور دیگه هواییم کرد ..

اصلا هر قسمت از کربلا خودش یه آرامش و هوای خاصی داره برای خودش ، این باعث میشه بیشتر نتونی دل بکنی : )

ولی بازم هیچی ایران نمیشه واقعا :)))) یه چیز دیگه‌س ؛ متفاوت و خاص.