🔘 باید و باید به خدا پناه برد! 🔹 گویا همه آنچه در طیّ قرون ماضی، پیش روی پدران ما قرار گرفت و بدانها آزموده و سنجیده شدند، در این عصر و زمان بر سر ما آوار شده و همه ما را به آوردگاهی بزرگ کشیده است. 🔹 نمی‌دانم، همه آنچه را که از دور و نزدیک شنیده و خوانده‌ایم، تا چه اندازه می‌تواند ما را در خلاصی از این میدان فراخ و فراز و نشیب‌هایش یاری دهد. هر چه هست، مثل همان اعصار رفته، بسیاری بر زمین می‌ریزند، می‌بازند و برخی نیز می‌مانند؛ اگر خدا بخواهد. 🔹 این همان معنی تکرار تاریخ است. لازم نیست در این تجربه‌های تاریخی بر الاغ و استر سوار باشیم یا پژو و پراید! 🔹 این انسان است که در آوردگاه وارد و سنجیده می‌شود و نه اسباب و ظروف و مرکب‌ها. 🔹 شگفت آنکه در زمانی بسیار فشرده و کوتاه، ما را در آزمون‌ها وارد ساخته‌اند؛ مثل آنکه در مدرسه و دانشگاه، امتحانات چندین درس را پشت سر هم قرار داده باشند. در این موقعیت‌ها، سرآمدترین‌ها می‌مانند. حتّی محصّلان متوسط هم در می‌مانند؛ تا چه رسد به وامانده‌ها و تنبل‌های ته کلاس‌نشین! 🔹 در سرعت گرفت آزمون‌ها، آن‌هم در ظرف محدود زمانی، یعنی عصر حاضر و برای انسان معاصر خیلی حرف‌هاست. 🔹 آیا این همان غربالگری پیش‌بینی شده خاندان وحی است؟ تا لاغرها و ضعیف‌ها بیرون رانده شوند؟ 🔹 آیا همان فتنه‌های آخرالزّمانی است تا صالح از طالح بازشناخته شود؟ یکی از بزرگترین کارکرد فتنه‌ها هم غربالگری است. 🔹 خلاف تصوّر ما، مؤمنان و مدّعیان اهل ایمان بیشتر و سخت‌تر در آوردگاه کشیده شده و سنجیده می‌شوند. تکلیف آنانی که در سراسر زمین پراکنده‌اند و هم‌پیمان با شیطان در خور و خواب و خشم و شهوت مشغولند، نیازی به آزمون و سنجش ندارند. تکلیف با مؤمنان و مدّعیان باید معلوم شود. 🔹 این همان کارکرد دیگر ابتلائات و فتنه‌هاست. سفید و سیاه و خاکستری باید جدا شوند. باید صف‌ها جدا شوند. این‌جور نیست که یک روز چشم باز کرده و همه، قاطی و مخلوط وارد عرصه ظهور موعود و منجی شوند. 🔹 پرده‌ها و حجاب‌ها و نقاب‌هایی که بر چهره زده شده است تا سیاه سفید و خاکستری، مثل ماه تابان جلوه کند، در این اوضاع و احوال فرو می‌افتند. ناشکیبا از شکیبا، سخی از خسیس، شجاع از جبون و عفیف از بی حیا بازشناخته می‌شوند. 🔹 حیف که در همین اوضاع و احوال، شیطان ملعون و جنودش راهزنی کرده و اجازه نمی‌دهد ما خودمان را دریابیم. 🔹 هیچ اندیشه کرده‌اید در همین شرایط، گاه می‌بینیم هیچ پناهگاه و دستگیره‌ای برای خلاصی و رسیدن به عافیت وجود ندارد. آدمی در لحظاتی می‌بیند، چقدر بی‌پناه است. در جمع بزرگ خلق عالم که همه مبتلا و درمانده‌اند، این‌همه مکر خداوند است. گویا می‌خواهد بگوید: 🔸 جز من کسی را ندارید، پس چرا مانند بچّه‌ای که والدینش را گم کرده، چشم گریان، فقط مرا نمی‌خوانید؟! خواهید دید که من بسیار نزدیکم! پس بخوانید مرا تا جوابتان دهم! 🔹 این‌هم یکی دیگر از بلاهای فراگیر است، وقتی همة خلق عالم مبتلا می‌شوند و از دست کسی کاری برنمی‌آید! یا مولا! ✍️ #اسماعیل_شفیعی_سروستانی #هر_خانه_یک_مهدیه @mouood_org